18

Οπωσδήποτε μια μεθεόρτια μελαγχολία πλανάται στον αέρα της 23ης Ιουλίου. Όμως πόσα μπορούν να απομένουν όταν λίγα εξαρχής υπήρχαν; Ωραίο κρασάκι ήπια απόψε. Έλαβα μερικά πολύ ωραία δώρα. Κάτι τέτοια πράματα. Πώς ξαπλώνω στο άνετο κρεβάτι κι αφήνω κάτι από μένα. Κλειστές κουρτίνες, να εμποδίσω τον ήλιο να μην ξυπνήσει την ξενυχτισμένη. Την άυπνη - τόσες μέρες. Ευτυχία μου είπε η Λίλια πως είναι να φοιτάς στη Νέα Υόρκη. Μακάρι. 'Θέε μου!', αναφώνησε η άθεη. Ξένη μεταξύ ξένων, καμία σύνδεση, καμία επανασύνδεση. Μακριά από τον τόπο και την αρχή. Την ρίζα. Πέρσι θυμάμαι μια τέτοια ανάλογη μέρα είχα σβήσει κεριά με την Τζάσμιν. Το βράδυ αποτίμησα τον φόρο τιμής μου, φόρο αγάπης, ακούγοντας στο καταραμένο youtube το Edelweiss. Δάκρυα στο New Hampshire. Μαλακισμένος χρόνος. Περνάει.