Ήδη κατάφερα να αγαπήσω το νέο μου κρεβάτι. Βρίσκεται σε γωνία. Είναι δίπλα στο παράθυρο της Kimball Avenue. Έχω αποθέσει προσεχτικά τα πάντα μου. Όσα κουβάλησα μαζί μου, και τους ψιθυρίζω τη νύχτα. Ελέγχω τον πόνο του νόστου με τραγούδια. Today she took a train to the west. Και οι μέρες περνούν και παίρνουν. Δεν τολμώ να ρωτήσω τι θα απομείνει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Και επιτέλους διαβάζω τα ποστ που περίμενα με ανυπομονησία αυτές τις μέρες, του αποχαιρετισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που μπορώ να σε διαβάζω και έτσι, απ τα ξένα.
Να μου φιλήσεις τα πάντα. τα αγαπώ γιατί μου θυμίζουν εσένα <3
where are you tonight sweet marie?
Τίποτα δεν έχει νόημα από μόνο του , εμείς του
ΑπάντησηΔιαγραφήδίνουμε πάντα την αξία του .Υλικό η μη , με Ψυχή η
χωρίς , άρα μπορούν να μιλούν και τα έπιπλα και
τα βιβλία αλλά μπορούν και να Σιωπούν...
Το νέο σου κρεβάτι νομίζω είναι ωραίο αλλά το καημένο είναι Νέο , θέλει τον χρόνο του.
Αγαπώ παραθυρό σου ,είναι για σένα η απεραντοσύνη
του ΕΞΩ κόσμου. Τάδε εφη η Μούμια Σου.
σας αγαπώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή