Οι πρώτες λέξεις οι πιο δύσκολες. Πώς να μιλήσει κανείς για μια τέτοια τραγωδία; Κάθομαι μπρος στην οθόνη σαν καημένο κουτάβι. Θυμάμαι τον Dubuffet. Μετά το Ολοκαύτωμα ήταν αδύνατο να αποτυπώσεις με πιστότητα μια ανθρώπινη φιγούρα. Σκέφτομαι την Βακαλό, σκέφτομαι τους φίλους μου. Τώρα εδώ, άνθρωποι ξεθεωμένοι, ξεχυμένοι στην Εθνική Οδό, περπατούν πάνω στην άσφαλτο χωρίς να ξέρουν στο λιγότερο πού θα τους βγάλει τόσος μα τόσος κόπος, τόση κούραση. Καθόμαστε και τους χαζεύουμε. Θα προσπεράσουμε το καραβάνι με το αυτοκίνητο. Καθόμαστε και χαζεύουμε. Δεν είναι λύση να καταρρακωθούν οι συγγραφείς μας και να μην ξαναγράψουν, όχι. Αλλά αυτό το ξερίζωμα... Η καρδιά τους... Η άσφαλτος.
Πόσο θυμωμένη είμαι. Χάσκουμε μπρος στην εικόνα. Στο Τσέλσι ανακοινώθηκαν έξι νέα διαμερίσματα πολυτελείας. Τι υλικό θα κατεργαστεί ο συγγραφέας, τι θα πει; Ένα impasto, μια χοντρή μπογιά απλωμένη όπως όπως, με μανία και χωρίς πολλή ασχολία.
La Vie affairée - Jean Dubuffet 1953
Η Λέξη που κυριαρχεί αυτές τις μέρες είναι η Λάσπη .Στο χώμα που για λίγες μέρες είχαν ανάπαυση οι πρόσφυγες ,το οποίο με τις βροχές των ημερών είναι Λάσπη . Ειδομένη - Λάσπη . Όμως Λασπη είναι και όλο το σύστημα που μας κυβερνά . Αν προσπαθήσουν μπορούν ακόμα να το μεταμορφώσουν το πράγμα , με λίγη επεξεργασία θα είναι πυλός και θα οικοδομίσουν τα πάντα επάνω εκεί . Όμως δεν το θέλουν και γι αυτό όλα θα είναι Λάσπη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να ήξερα ποιος, ποια είσαι. Ευχαριστώ για το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή