15/2/2016
Μία αναπάντεχη διαύγεια με βρήκε σήμερα στον καλό καιρό του Λονδίνου και τον βόρειο ήλιο που σε τυφλώνει. Παρέλαβα το δέμα που μου έστειλε η μαμά. Μέσα είχε βάλει ένα σωρό έντυπα, καρποί δικής της έρευνας και συλλογής. Δύο ποιητικές συλλογές (Η Έννοια των Τυφλών και Επιλεγόμενα), δύο τεύχη του Ζυγού, ένα του Εντευκτηρίου και φωτοτυπημένα αντίγραφα κριτικών της Βακαλό σε διάφορα άλλα μέρη.
Τώρα, στο καφέ μου στη Clapham, φυλλομετρώ τον Ζυγό. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συντακτική ομάδα με τονώνει, με φρεσκάρει! Ευθύβολη και παιχνιδιάρικη, βαθυστόχαστη αλλά με την ελαφρότητα όπως την περιγράφει ο Καλβίνο. Ίσως αναζωογονούμαι γιατί νιώθω κάποιες, ας πω, ορφανές μου ανησυχίες να συνδέονται - κι αυτό χάρη σ'ένα τεύχος του 1977!
Συγκεκριμένα: η σύνταξη της Βακαλό, ανυπότακτη. Δίνει την εντύπωση πως συντάσσεται σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες. Στο κλείσιμο της πρότασης το νόημα βεβαίως ολοκληρώνεται κι αποδίδεται, μα μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είσαι σίγουρη. Θυμάμαι, λοιπόν, την Άντζη και την κουβέντα που είχαμε ακριβώς μια βδομάδα πριν (μεξικάνικο βραδινό στο Canterbury): στον γυναικείο λόγο (κατά το Écriture Féminine της Cixous) η σύνταξη έχει ήδη δοθεί, ως παράδοση. Αν ο λόγος είναι φαλλοκεντρικός (πες), τότε η σύνταξη είναι το πρώτο και τελευταίο εργαλείο που επιτηρεί αυτές τις δυνάμεις, τις ροπές, μέσα στη γλώσσα. Η Βακαλό σπάζει την σύνταξη και την κάνει δική της με τρόπο, συχνά, ριψοκίνδυνο. Ρισκάρει στην άρθρωση. Για παράδειγμα:
Τρίτη λοιπόν κρίση - πρόβλεψη για τον Σταύρο Ιωάννου (με όλα τα "υπό αίρεσιν" και "υπ'ευθύνη" του ίδιου). Γνήσια δύναμη και ανοικτή για τις δυνατότητες του έκταση ανάπτυξης. Που χρειάζεται όμως, για να "πιάσει" τα μέτρα που ενυπάρχουνε στη σύσταση της, ελευθέρωμα.[Ζυγός, τεύχος 25ο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου