Η ρητορική της πόλεως. Η εισαγωγή του Ντίκενς, λέει, στο Bleak House είναι φαινόμενο της εκβιομηχάνισης. Μια εκβιομηχανισμένη Ευρώπη ξεκινά να μισεί την πόλη, και να εθίζεται στα τοπία αυτής περισσότερο. Σχέση συνηθισμένη.
Αν έκλεβες τους χάρτες μου, θα νοσταλγούσες τις μητροπόλεις. Τις νοσταλγώ, τις αγαπώ. Ο έρωτάς τους μια πληγή.
(Διαβάζω -θέλει χρόνο, δεν είναι εύκολο- το Δοκιμασία της Ανάγνωσης, της Τζίνας Πολίτη, εκδόσεις Άγρα. Από κει δηλαδή η, ας πούμε, έμπνευση.)
Αν έκλεβες τους χάρτες μου, θα νοσταλγούσες τις μητροπόλεις. Τις νοσταλγώ, τις αγαπώ. Ο έρωτάς τους μια πληγή.
(Διαβάζω -θέλει χρόνο, δεν είναι εύκολο- το Δοκιμασία της Ανάγνωσης, της Τζίνας Πολίτη, εκδόσεις Άγρα. Από κει δηλαδή η, ας πούμε, έμπνευση.)
Καλησπέρα- έτυχε ένα από τα μαθήματά μου αυτό το εξάμηνο να τιτλοφορείται: Country and City in the 19th century European novel. Αυτό που λες ισχύει, αλλά νομίζω περιορίζεται στην Αγγλία. Στη Γαλλία από την άλλη, η όλο και μεγαλύτερη πρωτεύουσα τραβάει κοντά της τον κόσμο, γίνεται ένα μέρος ανεξερεύνητο, γεμάτο νέες εμπειρίες, που σου επιτρέπει να είσαι ελεύθερος. Διεφθαρμένο και επικίνδυνο το Λονδίνο, συναρπαστικό και περιπετειώδες το Παρίσι. Το γαλλικό μυθιστόρημα απαρνείται το "country" και ζητάει το "city", ενώ το Αγγλικό κάνει το αντίθετο. Μια Ευρώπη ολίγον τι σχιζοφρενής. Μου θυμίζει εμάς του 21ου αιώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'ευχαριστώ! δεν είχα (και δεν έχω) ιδέα στην πραγματικότητα περί όλων αυτών. πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το μάθημα! καλή συνέχεια, και please να περνάς συχνά και να μοιράζεσαι όσα υπέροχα (ή και όχι) μαθαίνεις! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή