Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Σκέψεις μια μικροαστικής καρδιάς.


Απλώς δεν μπορώ να διαβάσω. Κατηφόρισα όλη τη πλατεία της Ροτόντας, όλη τη Ναυαρίνου, βγήκα στην παραλία, έτρεξα σπίτι ακούγοντας Floyd. Κάτι με ενοχλεί, κι όμως, κάτι μου δίνει ζωή. Ίσως το μήνυμα της Isha, ίσως το χαμόγελο της Νατάλια, ίσως οι μουσικές της Νίκης, δεν μπορώ να διαβάσω για τον Bukharin. Υπάρχει μια ανησυχία, ίσως κι ενόψει της ........ ........ Θέλω να πάψω να διαβάζω και να αρχίσω να χορεύω. Είμαι χαρούμενη - κι ας πλάνταξα χθες βράδυ στο κλάμα.

Η μεγαλύτερη μου θλίψη (πολλές θλίψεις, μετρήσιμο ουσιαστικό) με βρίσκει τέτοιες στιγμές που ξέρω πως δεν μπορώ να γράψω. Υπάρχει φυσικά αυτός ο διχασμός των εαυτών: της δημοσίευσης και της παραμονής στα φωτεινά σκοτάδια.

Νύχτα και νομίζω πως θα μπορούσα να γράψω ένα ερωτικό μυθιστόρημα. Εκτόνωση χρειάζεται. Χορός κι έρωτας. Και κάποια αστική φιλοσοφία αφού τα βουκολικά τοπία μάς εξόρισαν. Αυτοεξοριστήκαμε ίσως. Και περιοριστήκαμε σε λέξεις αστείες και μικρές.

Η πρωταγωνίστρια του ερωτικού μου μυθιστορήματος λέγεται Jane - από το Sweet Jane των V.U φυσικά. Μένει στο κέντρο της πόλης της και παίζει με τα τείχη της. Τα χτίζει τα γκρεμίζει κατά βούληση. Λένε πως ο Lou Reed δεν έγραψε το τραγούδι γι'αυτήν, όμως θα μπορούσε. Τραγουδά σε ένα τζαζ κλαμπ και -ποια πιο κοινή εικόνα- οι θαμώνες την εισπνέουν μέσα από καπνούς. Σήμερα έτυχε να τους καληνυχτίσει λιγάκι πιο -πώς να το πω- προσεχτικά κι επιμελημένα. Αφιέρωσε δυο κομμάτια και μοιράστηκε τρεις στίχους της. Άρεσαν στο κοινό, αν και δεν ήταν καλοί. Περιελάμβαναν πολλές βαριές λέξεις στη σειρά, έρωτας φως θάλασσα σε δυο σειρές και όλες ασχήμισαν. Το τσέλο μονάχα δυσανασχέτησε.

Το βράδυ της τόσο πολύκοσμο, και η νύχτα της διατέθηκε για συγγραφή στίχων. Ξανά, κλαψούριζε πάνω από χαρτιά με λέξεις όμορφες που κινδύνευαν. Κλαψούριζε και προσπαθούσε να μετρήσει τις αμέτρητες (μήπως άμετρες) θλίψεις της.

Κάπως θέλησα να φερθώ άσχημα στη Jane. Το μόνο κοινό μας σημείο είναι η πόλη και τα τείχη. Κυρίως η πόλη.

3 σχόλια:

  1. το διαβάζω και το (ξανα)διαβάζω.
    δεν πρόκειται να χορτάσω ποτέ- ποτέ- τις λέξεις σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. tha simfwnhsw me thn sofia.
    me kaneis na latreuw to gegonos oti milaw ellhnika, akoma kai as mhn milaw opws esu.

    tha mporousa na sou grapsw ena karo pragmata opou tha anelua to ti egrapses
    tha arkestw sto na pw

    h zwh einai mperdemenh. h thlipsh oxi toso metrhsimo ousiastiko oso ousiastika metrhsimh. kai ec uperoxh. mazi me thn polh sou. xamogela giati mporeis :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τείχη(του αγαπημενου Καβάφη)

    Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
    μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

    Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
    Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

    διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
    Ά όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

    Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
    Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν απο τον κόσμο έξω

    -τελικα ειτε ζεις το 1900,ειτε το 2011 καταφερνεις ανεπαισθητα να χτισεις γυρω σου πελωρια τειχη...εγω,εσυ,η τζέιν,ολοι μας.το μυαλο μας τα δημιουργει ολα μαιρακι,πες στην τζέιν μεσα σου οτι εχει τη δυναμη να τα γκρεμισει αν καταφερει να ακουσει την ανασφαλεια μεσα της να τα κατασκευάζει...(ισως ηρθε η ωρα να αντιμετωπισω και τον δικο μου χτίστη.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή