Κυριακή 10 Απριλίου 2011

I ain't goin to Connecticut / Pain

I ain't goin anywhere. Imma stay here.

Άλλη μια Κυριακή, σε αναζήτηση εμπνεύσεων. Δημιουργώ ένα υπαρξιστικό έργο, τι άλλο θα τολμούσα να προτείνω εξάλλου;

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι την καθηγήτρια της Ιστορίας μας να απαντά πως ως λύση στην ανάγκη των νέων για μια κάποια επανάσταση, προτείνεται μία διεθνής συγκίνηση και ευαισθητοποίηση. Καθηλωμένη όμως στην καρέκλα που σε λίγο καιρό δεν θα με χωράει, μοναδική μου συνεισφορά (μπάλες θα μπορούσε να πει κανείς) είναι μερικά μέιλ σε κυβερνήσεις κι αρμόδιους μετά από σχετικό ενημερωτικό μήνυμα της Αμνηστίας.

Διανύω την περίοδο της αθυροστομίας μου. Η κλασική φράση των τελευταίων βδομάδων. Αδίστακτος χρόνος. Σαν χθες όλα.

Fragmented phrases. Μια φιλολογία, μία νύχτα. Καταπολέμηση των πληθυντικών κι ο φόβος της αποκλειστικότητας. Συστήματα που δεν αναγνωρίζει η Δύση. Ίσως βέβαια ούτε και η Ανατολή. Τέλος πάντων, όλο τα ίδια λέω, μια απέραντη έκθεση των ελάχιστων που φέρω. Γαμώ, γιατί να μην δίνεται εύκολη η άνω τελεία στα πληκτρολόγιά μας; Καλά λέω πως ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για τους 'αγνώστου θεού'.

2 σχόλια:

  1. Τι μου θύμισες τώρα...
    Η περίοδος που δεν σε χωρά ο τόπος. Είσαι τόσο κοντά στο τέλος αλλά πρέπει να κάνεις την υπέρβαση και να καθηλωθείς σε κείνη την καρέκλα παρέα με τον Τσαίρμαν και δεν θέλεις, που να πάρει. Θέλεις να νιώσεις επιτέλους αυτό το αίσθημα της ελευθερίας που σου λένε όλοι ότι θα σε συνεπάρει το καλοκαίρι που έρχεται και νιώθεις τύψεις γιατί ο Τσαίρμαν σε απειλεί. Νιώθεις ότι τώρα που μεγάλωσες πρέπει να κάνεις κάτι με νόημα, κάτι που να σου χαρίζει ατέλειωτες συγκινήσεις... Και άντε να το βρίσκεις τώρα.
    Όμορφο. Διαχρονικό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ απόλυτα με την προλαλήσασα.
    Υπέροχη Μαιρού...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή