Otherwise Project

Η μέρα ξεκίνησε με έναν εφιάλτη, τον μόνο στα τόσα χρόνια ζωής μου που μ'έκανε να τιναχτώ επάνω, να ζητώ συντροφιά, σαν bebe. Ακολούθησε ένα ζεστό πρωινό, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Ένα ζεστό μεσημέρι στα στενά της πόλης, ένα πολύ κακό απόγευμα, με κλήσεις διεθνείς, να κλαψουρίζω στο ακουστικό. Τέλος πάντων, ύστερα ύπνος μήπως και ξεχαστώ, και πια μετά, στις οκτώ, παρακολουθώντας τη μεταμόρφωση. Του Κάφκα. Από άνθρωπος σε κάποιο ανθρωπάκι. Μακιγιάζ μπόλικο, κόκκινα και καφέ, ρούχα που δεν έχω ξαναβάλει. Με μία παρέα, συζητήσεις του κώλου, τύποι να ζητούν τηλέφωνα, μουσικές, αλκοόλ, ξένος καπνός, κινητά κι ακίνητα. Μια μεθυσμένη dudess, ένα ας πούμε διαφορετικό project στο υπόγειο, κακά ανέκδοτα, χειρότερα γέλια. Με περηφάνεια έλεγα πως τον Αύγουστο φεύγω για την μητρόπολη.

Παρηγοριά η ίδια η πόλη. Απίστευτο, κι όμως τόσο πιστευτό. Really?, τα λόγια της Ρεμπέκα. Υοu are with somebody? You look so... how to say... free! Ναι, της απάντησα, I like to believe I am. Μαλακίες.