End of May

Η αλήθεια των παράδοξων: ξεχνάω γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω.

Issiz Adam

Η ταινία είναι αφιερωμένη στους θεατές της.

We dance

Η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ song meaning και τέτοιες βλακείες είναι για τους Pavement. Πλάκα πλάκα όμως κάποιοι τύποι γράφουν κάποιες πολύ καλές ερμηνείες. Some brazilian nuts for your engagement.

Μίλα της.

Solange

Το Σαμποτάζ μου θυμίζει πάντα και σχεδόν αποκλειστικά τη Φαίδρα. Και μαζί με τη Φαίδρα θυμούμαι και το σχολείο μας. Περπατούσες στους διαδρόμους με τα αέρινα φορέματά σου και τραγουδούσες πως θα τους κάνουμε σαμποτάζ. Ποιος ξέρει, ώρες αναρωτιέμαι πως ίσως έτσι να περάσει στην ιστορία η παρουσία μας. Λιγάκι από διαφορά, λιγάκι από αδιάφορα, λιγάκι από κάτι απόκοσμο και άκοσμο. Σκυφτοί κι ανώνυμοι σε σκοτεινούς διαδρόμους, πόσο μ'αρέσει να ακούω τους ανθρώπους. Εμιγκρέδες.

Τι σημασία έχει όμως η υστεροφημία. Υπάρχει μόνο ως κατάδειξη της ματαιότητας, έτσι το βλέπω. Όπως κι ο αγαπημένος σας Τσέχωφ. Και έτσι που κάθομαι αυτό το απόγευμα μπροστά από το βιβλίο της Βιολογίας με τις επιλογές σκέφτομαι τρόπους να πανηγυρίσω το τέλος να μην στεναχωρεθώ.

Γλυκό. Το Σάββατο σαν να μας βλέπω σφιχταγκαλιασμένους να τσιρίζουμε high school never ends. You bet. It ends. Και μετά, χορός αμερικάνικος και τόσο ελληνικός. Μα τόσο...

This and that

Μερικές εμπνεύσεις των ημερών. Αυτό το μπλογκ, αυτό το κομμάτι, αυτός ο συγγραφεύς. Αυτό.

Κουτσούρι, will you keep me company?

Τι υπέροχα! Αύριο με το που τελειώνω με τα βλαστοκύτταρα και τα έντερα, θα τρέξω στο βιβλιοπωλείο μου, μετά στο δισκάδικό μου, πιο μετά στο σινεμά μου, ύστερα στο χορό μου. Pure bliss.

Ως τα άστρα

Χρόνια πολλά, κουτσούρι.

Troublemakers - All We Love and If You Arrest Me

Εφτά λεπτά δεν θα βάλω μισή τελεία και ίσως πάρω κακό βαθμό που δεν υπολογίζω τα σημεία στίξης αλλά δεν είναι η ώρα κι όσο θυμάμαι τις στιγμές το σύνολο των στιγμών που νιώθω τη μεγαλύτερη απελπισία τρελαίνομαι και ζητώ από το φίλο μου να κάτσει λίγο ακόμα και φυσικά αυτό τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να γίνει γιατί να γίνει άλλωστε γνωρίζει κανείς κανέναν από χθες κι εδώ είναι το σημείο να μιλήσω για την πασχαλίτσα που αλήθεια όλο την πάω στα φυτά κι όλο στο δωμάτιό μου γυρίζει πόσο ενδιαφέρον δίχως τούτη την πληροφορία ο δικτυακός κόσμος θα ήταν φτωχότερος τόσο βέβαια δω είναι το θέμα πως απλώς δεν πρόκειται για πληροφορία αλλά για κάτι περισσότερο ή λιγότερο ίσως να ξεμίζει ο χαρακτήρας αλλά είπα πως πειραματίζομαι γιατί η καταστάλαξη στα δεκαοκτώ είναι μια μορφή φτώχειας αχ κι αυτό το πιάνο μετανιώνω που το παράτησα παραλίγο να βάλω κόμμα είναι δυνατόν όχι δεν είναι είναι και κάτι έλεγε η μαμά πως η ανατολή δίνει δύναμη στον τύπο που κάθεται και τη χαζεύει στη λίστα κι αυτό μακάρι να γίνουν όλα της λίστας if you arrest me don't feel so sorry ούτε ποίηση ούτε καμία πρόσθεση αλλά μια συνεχής αφαίρεση πάντα κακοφτιαγμένη κρίμα κι αφού απόψε δεν έχω τίποτα άλλο να πω άξιο πειράματος πάω να κοιμηθώ το τραγούδι παίζει ακόμα οπότε δεν μπορώ να σταματήσω η βλακεία του καθενός even if i have no strength μια κυρία με έλεγε πως έχει εγκληματικότητα στην Αμερική να μην πάω ό,τι θέλουμε με φαίνεται μετά έλεγε για την απόσταση ποια απόσταση δίπλα είναι γω έτσι το βλέπω και μόνο η δική μου η ματιά έχει βαρύτητα σε έναν κόσμο βαρύτητας νυστάζω νυστάζω γιατί τέτοια κακά πειράματα για να γίνουν τα καλά yea a kno if you arrest me να γίνει η σύλληψη να τελειώνουμε βασανίζομαι.

Το Πειραματικό τελείωσα

Βαριά φιλοσοφία. Μας ενοχλούν οι αλλαγές. Μια μοναχική φιγούρα των σκληρών ακουσμάτων. Ονειρεύεται να πετάξει απόψε.

In the end of the night when i can be with you

4

Πόσο νυστάζω, κι όσο σκέφτομαι το περίεργο - πώς να πω - υγρό στο οποίο είναι εμποτισμένα όσα έχουν γραφεί τόσο καιρό, θέλω να κοιμηθώ και να αργήσω να ξυπνήσω. Το υγρό βέβαια αυτό άλλαξε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια τόσων μηνών και δεν ξέρω αν η ουσία παρέμεινε η ίδια.

Éphémères et en même temps intenses

Μετά από πέντε ώρες εξέτασεων, αποφάσισα πως καλό θα ήταν να αρχίσω να γράφω λίγο πιο απλά και σωστά εδώ πέρα. Ας μοιραστώ. Ένιωσα μια ασφυξία στην αίθουσα που γράφαμε γαλλικά. Η αίθουσα μια χαρά ήταν αν εξαιρέσεις την εικόνα του jesus πάνω από τα κακόμοιρα κεφάλια μας. Τα θέματα βατά πολύ που λένε κι όλα κυλούσαν αργά. Απλώς, αυτό που με ενόχλησε είναι πως δεν ένιωσα σαν τη Fanny Ardant. Έτσι περίμενα να νιώσω. Να με ρωτήσουν τι πιστεύω για τον έρωτα, αν απαιτεί ένα μεγαλύτερο, ένα έξτρα μεγαλείο για να τον νιώσει κανείς. Η κυρία εξετάστρια είχε μια μικρή φαλακρίτσα και φορούσε ανατομικά τακούνια και η έκθεση απλώς με ρωτούσε να αναπτύξω γιατί μ'αρέσουν τα γαλλικά και γιατί επέλεξα να τα μάθω. Μα γιατί θέλω να μοιάσω στη Fanny!

3

Θα πρέπει να υπάρξει κάτι άλλο.

Came crying back to me

Show yourself to me and I'd believe, I'd moan and I'd weep.

2

Ας μην χαλάσει και το μόνο που έχω.

1

Νιώθω έτοιμη να ομολογήσω. Να προβώ σε μία ενστικτώδη, αυθόρμητη καταμέτρηση κι εξύβριση όσων με ενοχλούν. Ροζάκια στους ιστότοπούς μου, γύρω και παντού, πιστεύοντας πολύ κι έντονα πως έτσι αλλάζουν τα πράματα. Γίνονται δηλαδή όπως τα θέλω εγώ. Πως με τους τρόπους μου, τις μανιέρες μου, που λιγότερο σκεφτικοί ίσως να ονομάζουν μετριοπαθείς ή ακόμα χειρότερα ντροπαλούς, θα δούμε το φως το αληθινό. Πως με τις αόριστες αναφορές, τους κακούς πληθυντικούς θα εκφραστώ ικανοποιητικώς, και μάλιστα χωρίς ατέλειες ή ημιτελείς συνθήκες.

Πεθαίνω σαν χώρα. Ο επίκαιρος τίτλος ενός βιβλίου που φιγουράρει στις βιτρίνες. Θα ήθελα να το διαβάσω, ίσως να ταυτίζονται αυτά που έχει να πει ο συγγραφέας του με αυτά που έχω να πω η ταλαίπωρη. Θα επιχειρήσω να γίνω πιο σαφής - αν και βρίσκω πως ήδη είμαι. Φίλοι φτωχοί που τυχαίνει να με διαβάζετε, σας ευχαριστώ. Απόπειρα στοιχειοθέτησης αυτών που μ'ενοχλούν και που πρέπει να αποχωριστούμε. Ας υπάρξω και κάποτε απόλυτη, δεν θα χαθεί ο κόσμος.

Λοιπόν λοιπόν... Δω στην πόλη μου την αγαπημένη, έχουμε τον νέο μας δήμαρχο. Τον Γιάννη Μπουτάρη. Τον παρακολουθούσα μέσα στο Πάσχα σε διάφορες συνεντεύξεις. Η μία ήταν στο TV 100. Τον κοιτούσα, τον άκουγα, χαμογελούσα γιατί με εξέφραζε τόσο πολύ. Τόσο πολύ όσο δεν με εκφράζει καμία από αυτές τις μαλακίτσες που γράφω κι απ'όλα τα κείμενα στα οποία πασχίζω να δώσω ή να αποτυπώσω μια κάποια ταυτότητα. Είναι ο ορισμός του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου. Και όχι γιατί ξέρωγω ίσως να'ναι άθεος, ή επειδή έχει τη σαυρούλα στο χέρι ή επειδή δεν φοράει γραβάτες, αλλά γιατί είναι άνθρωπος. Ίσως δεν φαίνεται λογική η εξήγηση ή σωστή η σχέση αιτίου και αιτιατού στο σημείο αυτό αλλά αρνούμαι να σκεφτώ άλλον ορισμό για τον άνθρωπο πέρα απ'ότι είναι ελεύθερος. Με τους φόβους του βέβαια, με τα πάθη του, με τις επιθυμίες, με τις λαχτάρες, με τις κραυγές μέσα στη νύχτα, με τους λυγμούς, με τους έρωτές του. Έχω την εντύπωση πως ελεύθεροι γεννιόμαστε. Στην πορεία όμως αλυσοδενόμαστε, που λέει κι ο Ρουσσώ. Κι όχι από θεσμούς ή από κανόνες. Κάθε άλλο, αλυσοδενόμαστε νομίζω για να νιώσουμε την ύπαρξή μας. Τέλος πάντων, ηλίθιες φιλοσοφικές διαθέσεις που δεν μου αρμόζουν (επειδή είναι φιλοσοφικές, όχι επειδή είναι ηλίθιες).

Ας μην τρελαθούμε άλλο, εκλιπαρώ. Οι δημοσιογράφοι του TV100 κοιτούσαν τον Μπουτάρη σαν να είναι εξωγήινος. Αλλά να, αν δίνατε λίγη προσοχή στον τρόπο αυτό κοιτάγματος, στα βλέμματα δηλαδή, να έτσι αν πλησιάζατε, θα διακρίνατε και μία καθόλου κακοπροαίρετη ζήλεια. Ένα 'μακάρι να μπορούσα να ήμουν κι εγώ έτσι'. Και δεν ζήλευαν τον τίτλο του δημάρχου (γιατί άλλωστε;) αλλά τον τίτλο του ανθρώπου. Με την ελευθερία του σκέπτεσθαι.

Ελπίζω να μου λείπουν οι φανφάρες και τα μεγάλα λόγια μόνο για να νιώσω πως πολιτικοποιούμαι. Άλλος είναι ο σκοπός μου.

Πολιτικό δοκίμιο

Οι γράφοντες (μιλώ για σοβαρούς γράφοντες, όχι σαν την αφεντιά μου) σπάνια αυτοορίζονται τελευταία. Περισσότερο αυτοεξορίζονται. Είναι τρελά αυτά που συμβαίνουν γύρω. Τρε-λά. Και πώς λαχταρώ να βρίσω όλους τους ανελεύθερους αλλά μάλλον δεν τολμώ. Ποιος ξέρει γιατί.