1

Νιώθω έτοιμη να ομολογήσω. Να προβώ σε μία ενστικτώδη, αυθόρμητη καταμέτρηση κι εξύβριση όσων με ενοχλούν. Ροζάκια στους ιστότοπούς μου, γύρω και παντού, πιστεύοντας πολύ κι έντονα πως έτσι αλλάζουν τα πράματα. Γίνονται δηλαδή όπως τα θέλω εγώ. Πως με τους τρόπους μου, τις μανιέρες μου, που λιγότερο σκεφτικοί ίσως να ονομάζουν μετριοπαθείς ή ακόμα χειρότερα ντροπαλούς, θα δούμε το φως το αληθινό. Πως με τις αόριστες αναφορές, τους κακούς πληθυντικούς θα εκφραστώ ικανοποιητικώς, και μάλιστα χωρίς ατέλειες ή ημιτελείς συνθήκες.

Πεθαίνω σαν χώρα. Ο επίκαιρος τίτλος ενός βιβλίου που φιγουράρει στις βιτρίνες. Θα ήθελα να το διαβάσω, ίσως να ταυτίζονται αυτά που έχει να πει ο συγγραφέας του με αυτά που έχω να πω η ταλαίπωρη. Θα επιχειρήσω να γίνω πιο σαφής - αν και βρίσκω πως ήδη είμαι. Φίλοι φτωχοί που τυχαίνει να με διαβάζετε, σας ευχαριστώ. Απόπειρα στοιχειοθέτησης αυτών που μ'ενοχλούν και που πρέπει να αποχωριστούμε. Ας υπάρξω και κάποτε απόλυτη, δεν θα χαθεί ο κόσμος.

Λοιπόν λοιπόν... Δω στην πόλη μου την αγαπημένη, έχουμε τον νέο μας δήμαρχο. Τον Γιάννη Μπουτάρη. Τον παρακολουθούσα μέσα στο Πάσχα σε διάφορες συνεντεύξεις. Η μία ήταν στο TV 100. Τον κοιτούσα, τον άκουγα, χαμογελούσα γιατί με εξέφραζε τόσο πολύ. Τόσο πολύ όσο δεν με εκφράζει καμία από αυτές τις μαλακίτσες που γράφω κι απ'όλα τα κείμενα στα οποία πασχίζω να δώσω ή να αποτυπώσω μια κάποια ταυτότητα. Είναι ο ορισμός του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου. Και όχι γιατί ξέρωγω ίσως να'ναι άθεος, ή επειδή έχει τη σαυρούλα στο χέρι ή επειδή δεν φοράει γραβάτες, αλλά γιατί είναι άνθρωπος. Ίσως δεν φαίνεται λογική η εξήγηση ή σωστή η σχέση αιτίου και αιτιατού στο σημείο αυτό αλλά αρνούμαι να σκεφτώ άλλον ορισμό για τον άνθρωπο πέρα απ'ότι είναι ελεύθερος. Με τους φόβους του βέβαια, με τα πάθη του, με τις επιθυμίες, με τις λαχτάρες, με τις κραυγές μέσα στη νύχτα, με τους λυγμούς, με τους έρωτές του. Έχω την εντύπωση πως ελεύθεροι γεννιόμαστε. Στην πορεία όμως αλυσοδενόμαστε, που λέει κι ο Ρουσσώ. Κι όχι από θεσμούς ή από κανόνες. Κάθε άλλο, αλυσοδενόμαστε νομίζω για να νιώσουμε την ύπαρξή μας. Τέλος πάντων, ηλίθιες φιλοσοφικές διαθέσεις που δεν μου αρμόζουν (επειδή είναι φιλοσοφικές, όχι επειδή είναι ηλίθιες).

Ας μην τρελαθούμε άλλο, εκλιπαρώ. Οι δημοσιογράφοι του TV100 κοιτούσαν τον Μπουτάρη σαν να είναι εξωγήινος. Αλλά να, αν δίνατε λίγη προσοχή στον τρόπο αυτό κοιτάγματος, στα βλέμματα δηλαδή, να έτσι αν πλησιάζατε, θα διακρίνατε και μία καθόλου κακοπροαίρετη ζήλεια. Ένα 'μακάρι να μπορούσα να ήμουν κι εγώ έτσι'. Και δεν ζήλευαν τον τίτλο του δημάρχου (γιατί άλλωστε;) αλλά τον τίτλο του ανθρώπου. Με την ελευθερία του σκέπτεσθαι.

Ελπίζω να μου λείπουν οι φανφάρες και τα μεγάλα λόγια μόνο για να νιώσω πως πολιτικοποιούμαι. Άλλος είναι ο σκοπός μου.