Το Σαμποτάζ μου θυμίζει πάντα και σχεδόν αποκλειστικά τη Φαίδρα. Και μαζί με τη Φαίδρα θυμούμαι και το σχολείο μας. Περπατούσες στους διαδρόμους με τα αέρινα φορέματά σου και τραγουδούσες πως θα τους κάνουμε σαμποτάζ. Ποιος ξέρει, ώρες αναρωτιέμαι πως ίσως έτσι να περάσει στην ιστορία η παρουσία μας. Λιγάκι από διαφορά, λιγάκι από αδιάφορα, λιγάκι από κάτι απόκοσμο και άκοσμο. Σκυφτοί κι ανώνυμοι σε σκοτεινούς διαδρόμους, πόσο μ'αρέσει να ακούω τους ανθρώπους. Εμιγκρέδες.
Τι σημασία έχει όμως η υστεροφημία. Υπάρχει μόνο ως κατάδειξη της ματαιότητας, έτσι το βλέπω. Όπως κι ο αγαπημένος σας Τσέχωφ. Και έτσι που κάθομαι αυτό το απόγευμα μπροστά από το βιβλίο της Βιολογίας με τις επιλογές σκέφτομαι τρόπους να πανηγυρίσω το τέλος να μην στεναχωρεθώ.
Γλυκό. Το Σάββατο σαν να μας βλέπω σφιχταγκαλιασμένους να τσιρίζουμε high school never ends. You bet. It ends. Και μετά, χορός αμερικάνικος και τόσο ελληνικός. Μα τόσο...
Τι σημασία έχει όμως η υστεροφημία. Υπάρχει μόνο ως κατάδειξη της ματαιότητας, έτσι το βλέπω. Όπως κι ο αγαπημένος σας Τσέχωφ. Και έτσι που κάθομαι αυτό το απόγευμα μπροστά από το βιβλίο της Βιολογίας με τις επιλογές σκέφτομαι τρόπους να πανηγυρίσω το τέλος να μην στεναχωρεθώ.
Γλυκό. Το Σάββατο σαν να μας βλέπω σφιχταγκαλιασμένους να τσιρίζουμε high school never ends. You bet. It ends. Και μετά, χορός αμερικάνικος και τόσο ελληνικός. Μα τόσο...
Δεν έχω λόγια. Ούτε λόγο. Ούτε αιτία, ούτε τίποτα. Ευχαριστώ!!! Ευχαριστώ πολύ πολύ και για όλα, και γι'αυτά τα δύο χρόνια τα ουσιαστικότερα και πιο γεμάτα. Και για τα τραγούδια στους διαδρόμους, και για τα υπαρξιστικά αστεία και σοβαρά, και για τα λαμπς της βιολογίας και για όλα αυτά τα υπόλοιπα, τα ίσως πιο ουσιώδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αύριο τελειώνουμε και δε μπορώ να το νιώσω. Απ'τη μία λες, άντε κουράστηκα. Απ'την άλλη είναι τα γιατί και οι αρνήσεις. Αναμένω Σάββατο!
Και η Claire είναι (και, προφανώς, θα είναι) immortal! :)
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή