Κι όμως, όταν φτάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι της απελπισίας δεν τινάζω τα μυαλά μου, μόνο αρπάζομαι από τη χαρά της δημιουργίας. Γίνομαι τότε ένας πρωτόπλαστος που μπορεί να τα φτιάξει όλα, απεξαρχής. Από τη βλάστηση ίσαμε τα πανεπιστήμια, τα κοινοβούλια, τη μνήμη, την ανάπηρη γνώση, την κάλπικη ιστορία, τη στρεβλωμένη κρίση, τη στρεβλωμένη γλώσσα. Ύστερα καγχάζω με την αναίδεια της τόλμης μου. Έχεις κότσια για μια τέτοια κοσμογονία; Αν έχεις, δοκίμασε, προχώρησε, βιάσου. Φώναξε δυαντά: "Είμαι πρωτόπλαστος. Ήρθα στον κόσμο δίχως γεννήτορες. Δεν έχω παρελθόν. Το αρνούμαι το παρελθόν μου. Αφήστε με ήσυχο να φτιάξω ένα κάποιο υποφερτό σήμερα που από κει θα ξεπηδήσει ο αυριανός κόσμος των ονείρων μας".
Κατεδαφιζόμεθα, της Διδώς Σωτηρίου. Σελ. 199.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου