This about the city

(η γαμάτη φώτο είναι του Moby)

Sundays

I'll never be your beast of burden.

Stairway to dawn IV

i like my body when it is with your
body


e.e cummings

Stairway to dawn III

Wander. Δεν υπάρχει ωραιότερη λέξη. Και πιο ουσιώδης.

Stairway to dawn II

Καταιγισμός αναρτήσεων. Τις πταίει; Oooh makes me wonder.

Stairway to dawn

Αυτό που ξαγρυπνώ μόνο για τις λέξεις κι όχι για κανένα μάθημα ας πούμε πρέπει να σταματήσει.

<(")

Έχουμε και κέικ και μηλόπιτα και γάλα. Και κάστανα. Αα σ'αγαπώ.

Golden oranges

Α μωρέ περίεργες μέρες ξανά. Πανέμορφο μεσημέρι, ήλιος και κρύο. Άκουγα silver apples και περπατούσα. Μόλις είχα αποχαιρετήσει. Το μεταβατικό ρήμα περιμένει να μεταβεί. 'Ποιον;' Δεν έχει σημασία. Ωραία ήταν. Πολύ ωραία. Γαμώτο.

More than a feeling

Facebook, μου την σπας.

It takes a lot to laugh.

It takes a train to cry.

Café de Flore

Καθίσαμε (από το 'καθίζω') στο Έτση, μέλι έσταζε η πόλη. Κι ένα και δύο, μας κοιτούσαν περίεργα οι τυπάδες, 'η ζωή είναι ωραία'. Βέβαια, απέτυχα να λύσω τα διλήμματά σου. Jean-Paul, λες το εξής: life has no meaning the moment you loose the illusion of being eternal. Απαρχή του υπαρξισμού, ή κάποια μορφή του. Κι όμως, ακριβώς επειδή κατανοούμε- ή τουλάχιστον προσπαθούμε να κατανοήσουμε- το αναπόφευκτο της λήξης και του τέλους, όλα αποκτούν νόημα.

Ο Καμύ περιγράφει κάποια διέξοδο. Είναι η λυρική εξέγερση ενάντια σ'έναν εξωτερικό κόσμο άδικο και παράλογο, έναν κόσμο απελπισμένο (από την εισαγωγή των Mirlitonnades του Beckett). Κάπως έτσι γινόμαστε ρέμπελοι κι εμείς.

Ένα σε λέω, φιλενάδα. Every road is a good road. Σ'ευχαριστώ που ανέχεσαι την αμφισημία της μεταμοντερνιάς μου. Ένα τίποτα...

Sivert

Into the sea we made love. We made waves.

The Vast Structure of Recollection

Τραγουδάρα ο τίτλος! Όπως είπα σε ένα φίλο, θα ήθελα να είναι το soundtrack της ζωής μου. Ρέντα κι όρεξη απόψε. Η μία ανάρτηση διαδέχεται την άλλη, κακογραμμένες όλες αλλά δοκιμάζω το νέο μου ύφος. Αυθόρμητα, ξεφορτώθηκα το κάπως πιο επιτυδευμένο στάιλ. Πολύ μ'αρέσει.

Τι διάολο είναι η μνήμη. Δεν ξέρω τι λένε, αλλά μου φαίνεται πως είναι κυρίως πίκρα.

I love

Κι όλα αυτά τα καλά σε μια περίοδο που λίγο πριν κοιμηθώ, κι αμέσως μόλις ξυπνήσω λέω, φακ μι, θέλω να πάω στην εξοχή!

Vast knowledge/Thursday 2 AM

Η λέξη της ημέρας είναι 'φούσκα'. Ίσως και 'bubble' επειδή η Σία την άρθρωσε στα αγγλικά. Μιλώντας με τα κορίτσια για τον υπαρξισμό και την ευτυχία της γνώσης του τέλους, η Νίκη χρησιμοποίησε τη λέξη για την περιγραφή της ζωής μας. Αν είναι δυνατόν, δύο η ώρα τη νύχτα θέλω να κατασκευάσω κακές μεταφορές; Η Σία ήθελε να διακόψει τις συζητήσεις μας στην παραλία, κατά τη μία, για να θυμίσει πως αύριο έχουμε μελέτη. I'm sorry to destroy your bubble. Σκέφτομαι πως παρά τη βρώμα του Θερμαικού, την αγαπώ αυτή τη θάλασσα.

Ήταν μια ωραία έξοδος. Μια επιστροφή στην πόλη που ήξερα. Μου θυμίζω τις αμπελοσοφίες κάποιων σίριαλ σαν το singles και litsa.com, αλλά εάν υπάρχει κάποιο επιμύθιο, αυτό είναι πως η πόλη είναι οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι είναι η πόλη. Τα πάντα είναι οι άνθρωποι.

Οι ουμανιστικές μου διαθέσεις οφείλονται σε μερικές διαπιστώσεις. Ακόμα και σε πόλεις που έχουν βομβαρδιστεί και που πλήττονται από μαλάκες πολιτικούς και κακές πολιτικές, ακούγεται μουσική. Μπλουζ, ροκ, εξπεριμένταλ. Τι ξέρω κι εγώ. Θέλω να έρθει το καλοκαίρι. Και θέλω να γράφω ωραία. Τι διάολο είμαστε...

Ο κύριος στην απέναντι πολυκατοικία κάθεται ολημερίς κι ολονυχτίς στο μπαλκόνι.