Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί θέλω να ξεκινώ πάντα γράφοντας πως αυτές είναι περίεργες μέρες. Καμιά φορά, με αφορμή κι άλλα μπλογκς, σκέφτομαι πως η εστίαση του δικού μου παραείναι εγωκεντρική. Χθες επέτειος, αύριο επέτειος και δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να αναπαράγω αποφθεύγματα που πιθανώς να έχουν ανακουφιστική δράση. Η μαμά είπε πριν λίγο καιρό πως αλίμονο σ'αυτούς που φεύγουν. Αντέδρασα αμέσως λέγοντας πως αλίμονο σ'αυτούς που μένουν (σκεπτόμενη τον πόνο, τη μνήμη και τα γνωστά) αλλά το καλοσκέφτηκα και πράγματι. Αλίμονο σ'αυτούς που φεύγουν. Το θέμα είναι πως εμείς μένουμε, και πρέπει να κοιτάξουμε να σωθούμε και να συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε όπως θέλουμε(πάλι σαν τη Λίτσα του litsa.com ακούγομαι). Αυτός ο υπαρξισμός μου φταίει. Γι'αυτό τώρα διαβάζω τον Κλόουν, μήπως και ξεκολλήσω. Όχι βέβαια πως απαρνιέμαι τον Camus (mon amour). Τέλος πάντων, δεν ξέρω. Βέβαια, χθες βράδυ (προχθές τώρα) μου φάνηκαν όλα υπέροχα απλά. Ίσως επειδή βρισκόμουν ψηλά. Πραγματικά ψηλά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Βοηθά άραγε ο Κλόουν, Μαιρού;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Our lives are so boring", είπε η Σία. Εσύ να βρίσκεσαι ψηλά! :)
Τα λέμε εντός ολίγου!
Φεφέ μου, βοηθάει ο Κλόουν. Δεν το περίμενα! Όπως τα λες είναι... Κάθε άλλο παρά πληκτική θα έλεγα η ζωή μας. Τα φιλιά μου (:
ΑπάντησηΔιαγραφή