The downfall

Πρόσθεσα ένα ακόμα ενδιαφέρον μου στο fb. Τους λέω πως μ'αρέσει η ζωγραφική και η λογοτεχνία. Έκανα μόλις μερικά like σε φωτογραφίες της πορείας. Στάτους τρελό: θέλω να φύγω. Γαμάτα. Τα είπα όλα. Μου τη δίνει (demode φράση) όταν με πιάνουν κρίσεις ταυτότητας στο ναό και μπερδεύω εμένα και τους ΦΙΛΟΥΣ peri tinos prokeimai. Συνομιλώ για λίγο με τους ρέμπελους της παρέας καθώς μασουλώ το τοστ μου. Το ζήτησα χωρίς γαλοπούλα, απόψε ποναέι το στομαχάκι μου. Civil War μόλις στο ράδιο, έτσι. Ανοίγω tv. Φίλε, χαμός με τους τρομοκράτες. Και δες τους, μια χαρά προσωπάκια έχουν. Αναρωτιέμαι, δουλειά άλλη δεν έχουν; Πι χι, fb account δεν τους βρίσκεται; Ή μήπως να τους κάνω μια αναζήτηση στο search; Καλή ιδέα. Α, κι ένα άρθρο του Economist για μας. Πωω πώς μας παρουσιάζουν έτσι. Νόμιζα πως είχαμε ήδη πτωχεύσει. Όπα, κάποιος έγραψε κάτι του Σαρτρ. Like. Like και στους Kings of Leon (μα τι sexy ήχος πω πω πω). Φίλε, βρήκαν κι άλλη γιάφκα. Τασάκια και άδειο ψυγείο. 'Φαίνονταν φιλήσυχοι'.

Όσοι υπάρχουν γύρω στέλνουν αιτήσεις, αγωνίζονται για τις Πανελλήνιες, κλαίνε για την οικονομία ή δεν κοιμούνται το βράδυ. Μερικοί νιαουρίζουν γιατί δεν είναι χαρούμενοι με τον εαυτό τους, άλλοι απλά γκρινιάζουν. Σα να ενοχλούμαι σιγά σιγά. Γαμώτο, είναι αυτό που σου λέω, Σ. Παλιά είχα χρόνο να κάτσω και να ακούσω. Καθόμουν ώρες. Ξενυχτούσα με μερικούς. Τώρα όμως όχι. Πληκτρολογώ μόνο μια φατσούλα να χαμογελάει. 1.2 δευτερόλεπτα με παίρνει. Γαμώτο, γιατί έτσι;

Κορεσμός λέγεται. Τσσς, ή τουλάχιστον έτσι το λέω εγώ. Εγώ. Το τίποτα ανάμεσα στα κάτι.