'Show me a nice picture' for Google

Math

Καλό κι αυτό. Μόλις έβαλα στοίχημα με έναν τύπο για το math project μου. Αν πάρω 3 και κάτω με κερνά μια πίτσα. Αν πάρω από 4 και πάνω, τον κερνώ εγώ. Τουλάχιστον θα φάω. Καλή φάση.

Forty three years after

Why do i

you being in love

will tell who softly asks in love, 

am i separated from your body smile brain hands merely
to become the jumping puppets of a dream? oh i mean:
entirely having in my careful how
careful arms created this at length
inexcusable, this inexplicable pleasure-you go from several
persons: believe me that strangers arrive
when i have kissed you into a memory
slowly, oh seriously
-that since and if you disappear

solemnly
myselves
ask "life, the question how do i drink dream smile

and how do i prefer this face to another and
why do i weep eat sleep-what does the whole intend"
they wonder. oh and they cry "to be, being, that i am alive
this absurd fraction in its lowest terms
with everything cancelled
but shadows
-what does it all come down to? love? Love
if you like and i like,for the reason that i
hate people and lean out of this window is love,love
and the reason that i laugh and breathe is oh love and the reason
that i do not fall into this street is love."

e.e cummings

He balanced a diamond on a blade of grass

Δεν ξέρω αν είναι κάποιος νιχιλισμός των ημερών ή μια μελαγχολία των (αγγελοπουλικών σήμερα) τοπίων. Ίσως να είναι το κούφιο μου το κεφάλι, σε συνδυασμό με την ανικανότητα να γράψω. Ίσως να'ναι που δεν χορεύουμε τη mesecina πια. Ίσως και να'ναι ποίηση του Καββαδία. Μόνο στη Μεσόγειο γυρνούσε, εμπνεόταν από τις ιστορίες φίλων ναυτικών κι έγραφε. Ο κόσμος καίγεται και εμείς κλαψουρίζουμε.

Ίσως αν ακούσω Bobby Bland, ίσως Κάλλας, ίσως Nina Simone, ίσως και τίποτα. Δεν είμαι καλά. Ίσως αν ξεθαρρέψω και επιχειρήσω κάτι νέο. Όχι τίποτα άλλο, ξεσπώ αλλόκοτα και θα το φάω το κούφιο μου το κεφάλι στο τέλος. Κι αυτό το κρύο πια... Καθαρά Δευτέρα θα τρέξω στις παραλίες. Τίποτα δεν με ευχαριστεί, ούτε αυτό. Γράφω τόσο άσχημα.

Επιμένω, είναι ο κορεσμός των πόλεων και η μαλακία της χρονιάς. Σπίτι σχολείο χορός, άντε και σε κανένα άλλο σπίτι κι αυτό είναι όλο. Άντε, Σ, πάρε με σινεμαδάκι. Ο κόσμος καίγεται κι εμείς κλαψουρίζουμε. Ο κόσμος καίγεται κι εμείς κλαψουρίζουμε. Ο κόσμος καίγεται... Το κούφιο μου το κεφάλι. Δημιούργησα και μοτίβα. And I'm lost and I'm lost and I'm lost at the bottom of the world.

Θεατρίνοι, Μ.Α.

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τούς βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα. φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ'εμάς
(πες μου πού πάμε; πες μου πού πας;)
πάνω απ'το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου η ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες

και την καρδιά μας· ένα σφουγγάρι,
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

Υπέροχος Σεφέρης. Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι το συγκεκριμένο ποίημα το ολοκλήρωσε στη Μέση Ανατολή, τον Αύγουστο. Του 1943.

Man Ray, The City

Oki doki

Λιγάκι προτού κλείσω τον ηλίθιο υπολογιστή, και καληνυχτίσω, μου μίλησε ο μάγος στο skype. Φίλος ενός απατηλού καλοκαιριού, μάς έκανε τα τρικ του και τον κοιτούσαμε μαγεμένες. Του είπα για το ταξίδι. Με ρώτησε πότε. Μου είπε καλύτερα να μην είναι πριν τις 15 Ιουνίου γιατί γυρνάει τον κόσμο (αύριο ξεκινάει για Τενερίφη). No problem νομίζω.

Snoopy

However vast the darkness, we must supply our own light.

Mesecina

Άλλη μια βραδιά απόψε μεταξύ σκηνής και παρασκηνίων. Κυρίως παρασκηνίων, στον κόσμο της Jenny, του Lance, του Pelly, του King Arthur. Μην ξεχάσω τον πάπυρο, τις καρύδες, το δάσος της Φαίδρας, τα μηλαράκια της μηλαρού (σ'αγαπώ), τα άχυρα.

Απόψε θα παρακολουθήσω τον διχασμό για μια ακόμα φορά, και θα τον ζήσω για μια ακόμη φορά. Πάλι κρυπτικά, θα μπορούσα να σημειώνω στο τέλος κάθε δολοφονικής απόπειρας πως όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Αλλά με ενοχλεί αισθητικά.

Συζητούσα με τη Νατάλια για τη λυτρωτική δράση της δράσης και της όλης υπόθεσης. Με κοιτώ να βάφομαι στον καθρέφτη. Πράσινα μάτια, κόκκινα χείλη και κερδίζω απόσταση. Στο τέυχος Ποιητική Φθινόπωρο Χειμώνας 2009 διάβασα τα εξής καταπληκτικά. 'Η τέχνη προσφέρει πολύ συχνά μια αίσθηση απουσίας του εαυτού. Αυτή η απώλεια είναι συχνά ικανοποιητική και επιθυμητή, μολονότι - θα ισχυριστώ- όχι υπό όλες τις περιστάσεις.' Καλά, το άλλο υπέροχο που απαντάει σε πολλούς είναι αυτό: 'Η τέχνη είναι σε γενικές γραμμές περιττή και αυτό είναι επιθυμητό σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ωφελιμισμό'.

Έλα μια ακόμα mesecina απόψε! Nema vise sunca, Nema vise meseca, Nema tebe, nema mene, Niceg vise, nema joj. Pokrila nas ratna tama. Pokrila nas tama joj. A ja se pitam moja draga. Sta ce biti sa nama? Mesecina, mesecina,joj, joj, joj, joj. Sunce sija ponoc bije,joj, joj, joj, joj. Sa nebesa, zrak probija. Niko ne zna, niko ne zna. Niko ne zna, niko ne zna. Niko ne zna sta to sija.

Whenyoutookapictureofme

Ψάχνω το πρόσωπό μου να τον βρω.

Nicol

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.

Κατερίνα Γώγου

Morning glory

Αχ πώς μύρισε καλοκαίρι ξαφνικά.
Άντε να διαβάσω. Πλάκα μας κάνουν. Τζένι, άι... άι... άι λλλοβ γιου!

Δεν έχω νιώσει πιο ωραία στη ζωή μου.

Beautiful scene in decay

Ο κύριος interviewer με ρώτησε εάν επιχειρώ την αυτόματη γραφή. Ξερωγώ, ναι απάντησα. Μίλησα για το liberating effect. Φάνηκε να συμφωνεί. Και ίσως αυτό να χρειάζομαι. Όμως τι είναι, πώς γίνεται, γιατί να το διαβάσω, γιατί να το ξαναδιαβάσω και γιατί να το διαβάσουν άλλοι ταλαίπωροι. Ντύνομαι και πάω να παρτάρω, ποιος ο ορισμός του πάρτυ, δεν ξέρω, μονάχα τις μπύρες σκέφτομαι τώρα και τις κινήσεις που κάθε άλλο παρά στυλιζαρισμένα θα αφήσω να εξελιχθούν στο dancefloor. Με κάποια μουσική που δεν έχω ξανακούσει, που προσωρινά θα μου δείξει τρόπο και στιλ ζωής και ακόμη πιο προσωρινά θα με ξενοιάσει. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι θα ακούω nu jazz και αμέσως μετά tok tok tok walk on the wild side. Με κοιτώ να κοιτώ τη θέα κάτω, αυτοκίνητα και πάνω ένας ουρανός που -τι κρίμα- δεν φτάνω. Μίλησα στον interviewer για σένα Νίκη, σπάνιο είπα η μεγάλη να θαυμάζει κανείς κάποιον. Αόριστες αντωνυμίες. Αυτό πάω να γίνω, μια αόριστη αντωνυμία. Τόσο ευχάριστα αόριστη. Yeah yeah yeah.

Πάντα θυμάμαι moby my love τέτοιες στιγμές. Αυτό το κομμάτι περιγράφει τη στιγμή στο μπαλκόνι που δεν μπορώ να φτάσω τον ουρανό αλλά ξέρω πως αν να, τέλος απόψε, είμαι καλά. If this be my last night on earth, let me remember this for all that its worth.

I reject any path which rejects life

Έχουμε και λέμε. Same old blues του Beefheart και ένας ήλιος που δύει. Από κάτω κάποια ιστιοπλοικά, μου θυμίζουν φελούκες και θυμάμαι την Αίγυπτο. Η καθηγήτρια της Ιστορίας μας είναι ενθουσιασμένη. Fascinated by this purely popular uprising. Just wait and see! Της θυμίζει τον Οκτώβριο της Ρωσίας. Στην περιοχή της Μεσογείου αυτή τη φορά. Πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι τριάντα χρόνια τον δικτάτορα; Τι κι αν υπόσχεται μεταρρυθμίσεις... Θυμάμαι να τον παρακαλουθώ ξαπλωμένη να μιλά στο Al Jazeera, κι από το ανοιχτό παράθυρο να ακούω τις κόρνες των Αιγυπτίων.

Ο Naguib Mahfouz είχε πει, I believe society has a right to defend itself, just as the individual has the right to attack that with which he disagrees. Τώρα που θα μείνω έναν ακόμα χρόνο στη πόλη μου, θα ξεκινήσω μαθήματα Αραβικών!

Βάζω το χέρι μου για να κρύψω τον ήλιο αλλά γρήγορα μετανιώνω. Γιατί να το κάνω αυτό;

You always hurt

You always hurt the one you love
The one you shouldn't hurt at all

You always take the sweetest rose
And crush it till the petals fall

You always break the kindest heart
With a hasty word you can't recall

And if I broke your heart last night
It's because I love you most of all