Beautiful scene in decay

Ο κύριος interviewer με ρώτησε εάν επιχειρώ την αυτόματη γραφή. Ξερωγώ, ναι απάντησα. Μίλησα για το liberating effect. Φάνηκε να συμφωνεί. Και ίσως αυτό να χρειάζομαι. Όμως τι είναι, πώς γίνεται, γιατί να το διαβάσω, γιατί να το ξαναδιαβάσω και γιατί να το διαβάσουν άλλοι ταλαίπωροι. Ντύνομαι και πάω να παρτάρω, ποιος ο ορισμός του πάρτυ, δεν ξέρω, μονάχα τις μπύρες σκέφτομαι τώρα και τις κινήσεις που κάθε άλλο παρά στυλιζαρισμένα θα αφήσω να εξελιχθούν στο dancefloor. Με κάποια μουσική που δεν έχω ξανακούσει, που προσωρινά θα μου δείξει τρόπο και στιλ ζωής και ακόμη πιο προσωρινά θα με ξενοιάσει. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι θα ακούω nu jazz και αμέσως μετά tok tok tok walk on the wild side. Με κοιτώ να κοιτώ τη θέα κάτω, αυτοκίνητα και πάνω ένας ουρανός που -τι κρίμα- δεν φτάνω. Μίλησα στον interviewer για σένα Νίκη, σπάνιο είπα η μεγάλη να θαυμάζει κανείς κάποιον. Αόριστες αντωνυμίες. Αυτό πάω να γίνω, μια αόριστη αντωνυμία. Τόσο ευχάριστα αόριστη. Yeah yeah yeah.

Πάντα θυμάμαι moby my love τέτοιες στιγμές. Αυτό το κομμάτι περιγράφει τη στιγμή στο μπαλκόνι που δεν μπορώ να φτάσω τον ουρανό αλλά ξέρω πως αν να, τέλος απόψε, είμαι καλά. If this be my last night on earth, let me remember this for all that its worth.