Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Nicol












Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.

Κατερίνα Γώγου
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

5 σχόλια:

  1. σοφία10 Φεβρουαρίου 2011 στις 3:27 μ.μ.

    πόσο μ' αρέσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. nicol10 Φεβρουαρίου 2011 στις 8:09 μ.μ.

    αχ μαιρακι μου...
    κανεις δε σταματησε την κατερινα να ονειρευτει,κανεις ή ισως και ολοι.γι'αυτο τελικα ερωτευτηκε το θανατο.ισως επειδη ειναι βασικο συστατικο της ζωης. παντως ονειρευτηκε... σειρα μας τωρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαίρη Καιρίδη13 Φεβρουαρίου 2011 στις 2:22 μ.μ.

    σοφία, νικόλ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. apas16 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:38 μ.μ.

    γώγου ρε μαίρη. γώγου γαμώ! μπράβο.. οι φίλοι μου αλήτες πουλιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. apas16 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:43 μ.μ.

    και λίγο δημουλά να στρώσουμε εξίσου:

    Φυσικά και ονειρεύομαι.
    Ζει κανείς μόνο μ' ένα ξερό μισθό;

    Πόσο συχνά;
    Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

    Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
    Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά,
    και μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.

    Είναι ελευθέρα η είσοδος;
    Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
    πριν ελπίσω. Μού την δίνει εν γένει
    μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
    Να πιστέψω δίχως ν' αγγίξω
    να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
    γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
    μόνο δια του βλέμματος ν' αφήσω
    το αίτημά μου στην κρεμάστρα
    ό,τι μου δοθεί να το δεχτώ
    κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
    μ' αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου-
    θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

    Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
    Το όριο. Ώς πού να κινδυνέψω.
    Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
    Θα 'ταν γεράματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)