Mesecina

Άλλη μια βραδιά απόψε μεταξύ σκηνής και παρασκηνίων. Κυρίως παρασκηνίων, στον κόσμο της Jenny, του Lance, του Pelly, του King Arthur. Μην ξεχάσω τον πάπυρο, τις καρύδες, το δάσος της Φαίδρας, τα μηλαράκια της μηλαρού (σ'αγαπώ), τα άχυρα.

Απόψε θα παρακολουθήσω τον διχασμό για μια ακόμα φορά, και θα τον ζήσω για μια ακόμη φορά. Πάλι κρυπτικά, θα μπορούσα να σημειώνω στο τέλος κάθε δολοφονικής απόπειρας πως όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Αλλά με ενοχλεί αισθητικά.

Συζητούσα με τη Νατάλια για τη λυτρωτική δράση της δράσης και της όλης υπόθεσης. Με κοιτώ να βάφομαι στον καθρέφτη. Πράσινα μάτια, κόκκινα χείλη και κερδίζω απόσταση. Στο τέυχος Ποιητική Φθινόπωρο Χειμώνας 2009 διάβασα τα εξής καταπληκτικά. 'Η τέχνη προσφέρει πολύ συχνά μια αίσθηση απουσίας του εαυτού. Αυτή η απώλεια είναι συχνά ικανοποιητική και επιθυμητή, μολονότι - θα ισχυριστώ- όχι υπό όλες τις περιστάσεις.' Καλά, το άλλο υπέροχο που απαντάει σε πολλούς είναι αυτό: 'Η τέχνη είναι σε γενικές γραμμές περιττή και αυτό είναι επιθυμητό σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ωφελιμισμό'.

Έλα μια ακόμα mesecina απόψε! Nema vise sunca, Nema vise meseca, Nema tebe, nema mene, Niceg vise, nema joj. Pokrila nas ratna tama. Pokrila nas tama joj. A ja se pitam moja draga. Sta ce biti sa nama? Mesecina, mesecina,joj, joj, joj, joj. Sunce sija ponoc bije,joj, joj, joj, joj. Sa nebesa, zrak probija. Niko ne zna, niko ne zna. Niko ne zna, niko ne zna. Niko ne zna sta to sija.