Ασκησούλες

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα.

Λολολολολολολολολολολολολολολολολο.

Λιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλι.

Τι κρίμα που ποτέ δεν θα μπορέσω να τραγουδήσω.

Βρίσκουν οι άνθρωποι τρόπους να παραπονιούνται. Να γκρινιάζουν, να κουρνιάζουν.

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα.

(Όχι πως διάβασα Γερτρούδη Στάιν σήμερα. Όχι πως!)

Κουβέλης και λοιποί της Αριστεράς.

He left no time to regret, kept his dick wet, with his same old safe bet.

Me and my head high, and my tears dry, get on without my guy.

I died a hundred times.

Ντάξει, οι καλύτεροι πάντα θα φεύγουν πρώτοι, πρέπει να το αποδεχτώ. Ίσως γι'αυτό να'ναι καλύτεροι. Να γίνονται πράγματι μέρος του μύθου. Και φυσικά είναι ένας ο μύθος, κοινός, με παραλλαγές (ανεπαίσθητες) για κάθε λαό και κάθε κουλτούρα. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Κι όπως κάθε γεωμετρία χρήζει επιπέδων, έτσι και μεις χρήζουμε γλώσσας κι επαναπροπροπροσδιορισμού σωστού. Όχι δηλαδή πως δεν πατάμε σταθερά ήδη (ίσως φανεί αστείο), αλλά να, κάτι μας λείπει. Να ξεχυθούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις για την πολιτική και το σύστημα που περιβάλλει, ντύνει, τρέφει και κα-τα-κρε-ουρ-γεί. Όχι πως λέω κάτι καινούριο, η μορφή ίσως ξενίζει, δεν είμαι δα και ραντικάλ. Η γιαγιά μου η Μαίρη μου'χει κάνει ζημιά με τις γαλλικές της αναφορές. Δεν μπορώ να συννενοηθώ με παλιόφιλους που δεν ξέρουν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και λε μεμουάρ ντουν φιλ ρανζέ. Κάπως έτσι έχουν τα πράματα.