Τελικά είναι ευτυχές που μένω σε προάστιο της Νέας Υόρκης - έναντι του κέντρου. Πρόκειται για μία πόλη ιμπρεσσιονιστική. Του φωτός. Και της απώλειας. Ύστερα από μια δωδεκάωρη μέρα στην Tribeca και στο Soho, νιώθω μια εξάντληση που μοιάζει αυτές που ακολουθούν τις ώρες γυμνής έκθεσης στον ήλιο. Μέσα κάτι κυλάει, ίσως και να τρυπάει - σαν τη ραδιενέργεια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Νομίζω ότι οι πόλεις που έχουν αυτήν την
ΑπάντησηΔιαγραφήφοβερή ενέργεια όπως έχει η Νέα Υόρκη μας κάνουν να νιώθουμε περίεργα όταν τις επισκεπτόμαστε. Άλλες φορές μας δίνουν τρομερή
δύναμη και ενέργεια και άλλες φορές αφαιρούν
από εμάς τόση ενέργεια που νομίζουμε ότι
δεν θα την αναπληρώσουμε ποτέ. Ομως εκεί είναι
το θαύμα και η μαγεία διότι είναι μιά διαδικασία αυτοτροφοδοτούμενη ....και πάμε ξανά από την αρχή!