Δευτέρα του αθέατου Απρίλη

'Αγάπησα τον εαυτό μου κάτι στιγμές απελπισίας. Πριν δυο βδομάδες - αποκοιμήθηκα μόνη, ντυμένη, με το φόρεμα που έσφιγγε, ν'ανασάνω περισσότερο δεν μπορούσα, με χώματα στα πόδια και χρώματα στα μάτια, με λερωμένα χέρια. Δεν είχα συντεταγμένες και δεν ήμουν κανενός. Αναγκάστηκα να συμφιλιωθώ. Καλά θυμίζει ο Κ. πως  το τελευταίο κακό στο κουτί της Πανδώρας είναι η ελπίδα. Μας λένε να ξυπνάμε ελπίζοντας, τρίχες περί πιθανοτήτων, κι απαντώ πως είμαι μια σφαίρα χάρτινη. Πεθαίνω κάποτε και δεν ανασταίνομαι ποτέ. Κι ούτε μπορώ να αναστήσω φίλους, με κανένα από τα φιλιά μου.'