One of these days there'll be no more sorrow when I pass away. Θυμάσαι, μάνα; Το άκουσα να παίζει έξω από ένα παράθυρο στο Σόχο, κει κοντά που ο μπαμπάς βάλθηκε να αναμετρηθεί με τον νεορκιέζο ταξιτζή κι ηττήθηκε. Αν δεν είμασταν σε μια βιασύνη που πάντα διαθέτουμε και ποτέ δεν καθήσαμε να καλοσκεφτούμε, θα στεκόμουν έξω από το παράθυρο ν'ακούω τον Ray μέχρι την επόμενη ζωή μου, ή την ολοκλήρωση της ψευδαίσθησής αυτής. Να τον ακούω μέχρι να αποσυνθεθώ, μέχρι να με καταστρέψει εντελώς. Κι αυτή η καταστροφή λόγω δύο διδαχών: πρώτα, όπως λέω και για τη Winehouse, όσο και να προσπαθώ, όσα βράδια εμπύρετα στο φως μιας λάμπας γραφείου κι αν έχω μετρήσει, παραμένω ΑΜΟΥΣΗ. Δεύτερο έρχεται πως δεν είμαστε όλοι του ταλέντου. Η φτιασιά μας δεν είναι ίδια, όσα κομμουνιστικά κι αν λέτε κύριε Dada Master. Κάποιοι μα το θεό μπορούν. Κάποιοι άλλοι όχι. Καλό πάσχα και καλή ανάσταση. Η Παναγιά μαζί μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου