Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

He balanced a diamond on a blade of grass

Δεν ξέρω αν είναι κάποιος νιχιλισμός των ημερών ή μια μελαγχολία των (αγγελοπουλικών σήμερα) τοπίων. Ίσως να είναι το κούφιο μου το κεφάλι, σε συνδυασμό με την ανικανότητα να γράψω. Ίσως να'ναι που δεν χορεύουμε τη mesecina πια. Ίσως και να'ναι ποίηση του Καββαδία. Μόνο στη Μεσόγειο γυρνούσε, εμπνεόταν από τις ιστορίες φίλων ναυτικών κι έγραφε. Ο κόσμος καίγεται και εμείς κλαψουρίζουμε.

Ίσως αν ακούσω Bobby Bland, ίσως Κάλλας, ίσως Nina Simone, ίσως και τίποτα. Δεν είμαι καλά. Ίσως αν ξεθαρρέψω και επιχειρήσω κάτι νέο. Όχι τίποτα άλλο, ξεσπώ αλλόκοτα και θα το φάω το κούφιο μου το κεφάλι στο τέλος. Κι αυτό το κρύο πια... Καθαρά Δευτέρα θα τρέξω στις παραλίες. Τίποτα δεν με ευχαριστεί, ούτε αυτό. Γράφω τόσο άσχημα.


Επιμένω, είναι ο κορεσμός των πόλεων και η μαλακία της χρονιάς. Σπίτι σχολείο χορός, άντε και σε κανένα άλλο σπίτι κι αυτό είναι όλο. Άντε, Σ, πάρε με σινεμαδάκι. Ο κόσμος καίγεται κι εμείς κλαψουρίζουμε. Ο κόσμος καίγεται κι εμείς κλαψουρίζουμε. Ο κόσμος καίγεται... Το κούφιο μου το κεφάλι. Δημιούργησα και μοτίβα. And I'm lost and I'm lost and I'm lost at the bottom of the world.

2 σχόλια:

  1. μαιρόνι, θα πάμε σινεμά.
    θα φάμε και τοστ!
    θα χορέψουμε mesecina.
    δεν θέλω να είσαι σαντ :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κορίτσι μου γλυκό. ανυπομονώ!
    είμαι μια χαρά τώρα. ευχαριστώ (:
    πολύ σ'αγαπώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή