Urban life was made for cinematic representations

'We get intimations only in the chaos of the streets, perhaps, when some momentary assembly of colour, sound, movement suggests that here is a scene waiting a new art to be transfixed.'
Virginia Woolf

Vocals

Jealousy in my terms

Self - evaluation form (2)

Κάθε blog έχει φωτογραφίες. Γαμώτο, υπολείπομαι. Υστερώ. Και βαριέμαι τις αναβαθμίσεις. Αποφεύγω τις αλλαγές.

Story of the pedestrians

Γυρνώ παραλιακώς μόνη και σιγοτραγουδώ. Το κάνω συχνά, είναι κάτι μεταξύ humming ( προτίμηση σε αγγλικούς όρους όταν περιγράφουν επιτυχώς, συγκριτικά δηλαδή) και φωνής που θα άκουγε ο κοντινός περαστικός αδιάφορος διαβάτης. Emancipate yourselves from mental slavery. Έπρεπε να έχω ποδήλατο. Θα κρύωνα. Θα ήταν ωραία. Θα έφτανα παγάκι. Θα έτρεχα. Ωραία πράγματα. Τέλος πάντων, none but ourselves can free our minds. Και την στιγμή που έλεγα πως από κάπου θα έβγαινε ο Βobby, ή έστω ο Julian, have no fear for atomic energy, συμπληρώθηκα. Πρίμο σεγκόντο, που έλεγε και ο παππούς μου. Cause none of them can stop the time. Άγνωστες ιστορίες, μεταξύ αγνώστων και άγνωστων ανθρώπων, και ήρθε η ώρα να καληνυχτίσω. Οδηγίες προς ναυτιλομένους: αγνοήστε λεπτομέρειες μάλλον πεζές και ξέρετε, από αυτές που στερούν τη μαγεία. Το έλεγε κι ο Έλιοτ, human kind cannot bear very much reality. Σε μια κακιά παράφραση αλλά και επικίνδυνη επέκταση, το ανθρώπινο είδος εύκολα δέχεται παραμύθια, ιστορίες, πιθανά όλα, αποφεύγεται ο όρος 'ψεύδη΄. Καληνύχτα.

Self - evaluation form (1)

Φίλε, λες αστικές σκέψεις. Δικαιολόγησε τον τίτλο σου επιτέλους!

Albert Camus

Εκτός από τον ήλιο, τα φιλιά και τ'άγρια αρώματα, όλα μου φαίνονται επιπόλαια.

Life on Mars

Σάββατο βράδυ (χρονική τοποθέτηση check), βρίσκομαι στο ακατάστατο δωμάτιό μου (δημιουργία σκηνικών check) και ετοιμάζομαι να συναντήσω τη Σοφία (και η δράση). Ακούω Yann Tiersen, όπως οι μισοί intellectual bloggers χαχα, tracks από το cd Black Session (πρόσθετες πληροφορίες περιβάλλοντος). Είμαι εκνευρισμένη και θυμωμένη (διάθεση). Περισσότερο θυμωμένη. Θέλω να γράψω κάτι έξυπνο για να λέω πως έκανα κάτι σημερά. Γαμώτο, γράφω χαζομάρες - δικαιολογούνται οι 3 followers (να μην παραλείψω να τους αφιερώσω ένα post, όπως κάνει κάθε blogger που σέβεται τον εαυτό του). Το περίεργο (δημιουργία suspense); Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα.

Opposite of allegorical

Mε πόση απληστία πλησιάζει αυτό το κύμα, σαν να κυνηγάει κάτι! Πώς σέρνεται με τόσο ανησυχητική βιασύνη ως τις πιο μύχιες εσοχές αυτού του λαβυρινθώδους βράχου! Μοιάζει σαν να΄ναι κάτι κρυμμένο εκεί, που έχει πολύ μεγάλη αξία. Και τώρα να το που' ρχεται πίσω, λίγο πιο αργά μα κάτασπρο ακόμα απ' την έξαψη΄ είναι μήπως απογοητευμένο; Βρήκε αυτό που γύρευε; Προσποιείται ότι είναι απογοητευμένο; Μα να που πλησιάζει ένα άλλο κύμα, ακόμη πιο άπληστο, ακόμη πιο άγριο από το πρώτο, κι η ψυχή του μοιάζει κι αυτή να'ναι γεμάτη από μυστικά και από τη λαχτάρα να ξεθάψει θησαυρούς. Έτσι ζουν τα κύματα -έτσι ζούμε κι εμείς που θέλουμε- περισσότερα δεν θα πω.

Friedrich Nietzsche

The sun smells too loud

Θέλω να φωνάξω! Θέλω να αλλάξω τα δεδομένα της 24ης Νοεμβρίου του 2009. Δεν είναι από τα καλύτερα, είναι μάλλον από τα χειρότερα.
Δεν πήγα σχολείο σήμερα. Διάβασα Oscar Wilde και ένα παλιό τεύχος του 'Λέξη', αφιερωμένο στον Οδυσσέα Ελύτη. Matinee culturelle. Να έχουμε να λέμε. Γεια.

Take me with you

Saturday dreamers

Residents (:

Why Cinema Now?

Goran Paskaljevic

If i don't fall apart, will my memory stay clear?

θλιβερή η καταμέτρηση των νυκτών
αναμέτρηση και
είμαι η χαμένη
εξινταοκτώ
ποτέ κανείς δεν γλιτώνει νικητής
είναι όλες νύχτες
που θα ακούσεις τις απεγνωσμένες εκκλήσεις
και τα παρακάλια στη Λήθη
να λυπηθεί ό,τι απομένει και
να ξεχάσει να επέλθει
-θα ακούσεις κι άλλα πολλά, λυγμούς με πνιχτά ‘μη με ξεχνάς’.

οι φωτογραφίες περιθάλπουν τη Μνήμη,
βιαστικά προλάβαμε την απαθανάτιση των στιγμών
οι ιστορίες τυχερές πέρασαν στην αιωνιότητα των γραπτών,
ξέφυγαν
οι μουσικές μας έγιναν νότες
τα γέλια – μισά και χώρια δεν ακούγονται όπως τότε
(αλλάζω, αλλάζεις τις λέξεις μου)
Ξέρω τώρα
μόνο όταν σ’αγκαλιάσουν έχεις σώμα
την εξηκοστή ένατη νύχτα
οι αναμνήσεις θα χορέψουν ξανά
τα συναισθήματα συναθάνατα θα επιστρέψουν
μέχρι το επόμενο αμείλικτο ξημέρωμα.

ως πότε αντέχει κανείς να πολεμά τη Λήθη;
‘λειτουργεί ως ενστικτώδης αμυντικός μηχανισμός’
είναι η Λήθη προδοσία;
Μου απάντησες,
όχι εάν υποφέρεις.

Personal: what i do on Friday nights - alone.

Χθες η χαρά μου! Μετά από δίωρες κραιπάλες μπροστά από την TV με τους κυρίους που ψάχνουν για x παράγοντες και την αναμέτρηση μου με τις τύψεις που δεν κάθισα να διαβάσω ιστορία, όπως θα έπρεπε (αχ, Σάκη!), η ποιοτική λύση και η δόση κουλτούρας ήρθε από τη Νετ (η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να έρθει από κάπου αλλού). Ξενύχτησα χθες. Βέβαια. Με Κική Δημουλά. Καταπληκτική συνέντευξη από ένα μοναδικό άνθρωπο. Μίλησε για τον έρωτα, τη μνήμη και τη λήθη, το θάνατο και ό,τι άλλο απασχολεί τις ταλαίπωρες υπάρξεις μας. Έπρεπε να κρατώ σημειώσεις. Διάβασε ποιήματά της και νομίζω πως ψιλοσυγκλονίστηκα. ΟΚ, χωρίς το 'ψιλό'. Ας είμαι ακριβής, δεν με συγκλόνισε τόσο η απίστευτή της ικανότητα να παίζει με τις λέξεις, να συνθέτει με αυτές κόσμους συναισθημάτων, βρίσκοντας τις ακριβώς κατάλληλες, ούτε τόσο οι σοφίες της που ήταν εμφανείς καταλήξεις έπειτα από χρόνια ζωής κι εμπειριών. Με συγκλόνισε η απλότητά της. Όμως φαίνεται πως μόνο στην απλότητα μπορεί να καταλήξει κανείς όταν είναι φιλόσοφος. Στην απλότητα που πηγάζει από την πεποίθηση πως γνωρίζει ελάχιστα. Δεν ξέρω. Πολλά είπα πάλι. Εγώ απλώς συγκλονίστηκα κι ερωτεύτηκα ακόμη περισσότερο τους ποιητές, την ποίηση, τις λέξεις και τον έρωτα.

Idols

'Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να'ναι το τελευταίο.'

Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται

όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μιά μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το

ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ' απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μιά μισό η άλλη

κι όποια απ' τις δυό κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.

Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να'ναι το τελευταίο.

Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση

άνθη αντίπαλα οι δυό τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.

Επιτύμβιο
Κική Δημουλά

Annie (:

Greek stuff

Χρόνια πολλά στο έθνος. Πολλά και καλά. Καλά. Η σημερινή μου αστική σκέψη αφορά την παρέλαση. Ναι, γνωστά και ξέρουμε, ο καθένας τέτοιες μέρες αρχίζει και σχολιάζει. Αφορμάται και προβληματίζεται. Προβληματίζεται και συζητάει. Συζητάει, καταλήγει, γράφει. Ή δεν γράφει. Ή δεν συζητάει. Θα καταλήξει, πάντως. Ε, ναι. Απόψεις. Απόψεις. Απόψεις. Τέλος πάντων, να καταλήξω. Δεν μ'αρέσει η παρέλαση. Καθόλου. Δέχομαι τις κατηγορίες: ουτοπικές αντιλήψεις, ρομαντικές πιθανώς και ιδέες παρμένες από την εποχή των λουλουδιών. Oh yeah. Agree. Totally & completely. Έχω θέμα με τον μιλιταρισμό. Παρελάσεις, στρατοί, επιδείξεις όπλων και δύναμης, πάντα just in case. Και υπουργοί εθνικής άμυνας. Και τι δηλαδή, ζητώ να καταργηθούν; Μα πώς; Βραχονησίδες και Τούρκοι; Ονόματα και Σκοπιανοί; Λιμάνια και Βούλγαροι (χαχαχαχα, γελώ); Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Αλυτρωτισμός & επεκτατικές διαθέσεις, πού ζω; Καλά. Εγώ απλά καταγράφω σκέψεις, ημιτελείς. Και θέλω τόσο να χλευάσω παρελάσεις κι άλλες βλακείες αλλά εντάξει, δεν προβαίνω σε τέτοιους σχολιασμούς. Peace.

i think it fits

Somewhere on the other side of this wide night
and the distance between us, I am thinking of you.
The room is turning slowly away from the moon.

This is pleasurable. Or shall I cross that out and say
it is sad? In one of the tenses I singing
an impossible song of desire that you cannot hear.

La lala la. See? I close my eyes and imagine
the dark hills I would have to cross
to reach you. For I am in love with you and this

is what it is like or what it is like in words.


Words, Wide Night
Carol Ann Duffy

i hope i don't fall in love with you

Tom Waits

These moments

God help the girl

Ο ουρανός της πόλης δεν γνωρίζει αστέρια. Είναι μάλλον η μαγεία που χάνεται κάπου ανάμεσα στα φλύαρα φώτα και στα πολυάσχολα βλέμματα επί της μικρής γήινης πραγματικότητας. Λησμονείται η έξοχη εξοχή των ονείρων και ο έναστρος ουρανός του έρωτα (μου το έκαψαν το μυαλουδάκι, αχ...) Και συνεχίζω: Οι electro ήχοι του αστικού τοπίου έρχονται και αντικαθιστούν τη γνησιότητα των ροκ συγχορδιών, για να ξεχάσω ανήσυχα. Ανώδυνα, παρακαλώ. Πάντα προς αποφυγήν του πόνου, αποστειρωμένα, μετριοπαθώς και ευχαριστημένα. Κλείσε τα μάτια όμως, και ζωγράφισε. Υποσχέσεις στα ξένα πως θα κοιτώ τους αστερισμούς. Κι άσε με λιγάκι στη μελαγχολία των αναμνήσεων, κι ας γράφω κοινά.

Oxford - Thessaloniki

Vacations into the limbo of the Middle West
and anonymous places, the epitome of what we call civilization
with human reactions real & new speeches surreal
'it was a pleasure', 'my pleasure' and the enjoyment of kindness
crave the types, tha archetypes & the stereotypes
the familiar never fades, it's the unbearable habits
some recognise as manners
and the instant weeps, escorted by sonorous words
and sad promises wave goodbye
time to see my sea again
and arrive in the place where departures are numerous
and stay, consuming memories & recalling histories
lands of dreams give way to skys of freedom
where people are always beginning and beginning their lives

inspired and quotes taken from the poem If You Get There Before I Do by Dick Allen

The soundtrack

επιμέλεια video: teacherdude

The book of other people

Η χαρισματική κατά πολλούς βρετανίδα Zadie Smith επιμελήθηκε μία συλλογή που στοχεύει στην ανάδειξη δύο κυρίως στοιχείων: την ποικιλομορφία του ανθρώπινου είδους και των συναισθημάτων τα οποία αυτό εμφανίζει καθώς επίσης, και τους πολλούς τρόπους σύνταξης λογοτεχνικού και περιγραφικού κειμένου.

Όλες οι σύντομες ιστορίες του βιβλίου σκιαγραφούν προφίλ διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι ζούνε, δρουν και πεθαίνουν αυτόνομα, ανεξάρτητα, μοναδικά, μονάχα στις λίγες σελίδες της δικής τους ιστορίας. Ο αναγνώστης γνωρίζει την ελεύθερη, συνεχώς σε αναζήτηση true καταστάσεων, Soleil, τον δυστυχισμένο ηθοποιό Roy Spivey, τον εικονογραφημένο κριτικό κινηματογράφου Dustin M. Damiano, την εξαπατημένη Judith Castle και διάφορους άλλους χαρακτήρες με περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρον. Οι συγγραφείς διαφέρουν επίσης μεταξύ τους. Συναντάται το old fashioned ύφος περιγραφής, οι πετυχημένοι, αλλά και όχι, αυτοσχεδιασμοί, και τα ιδιαίτερα comics.

Μερικοί από τους συγγραφείς που συμμετέχουν σε αυτή τη συλλογή είναι ο Jonathan Safran Foer, ο Dave Eggers και φυσικά - ποιος άλλος; - ο Nick Hornby. Κατά μερικές κριτικές, αλλά και κατά τη δική μου (ταπεινή, σπανίως αξιόπιστη) κρίση, η ιστορία που αξίζει την προσοχή είναι η ιστορία της Lélé (Edwige Danticat). Μέσω διαλόγων και περιγραφών, αποκωδικοποιούνται συμπεριφορές και ζωγραφίζονται πορτραίτα καθημερινών χαρακτήρων, που όπως θα έλεγε κάθε ανθρωπιστής, εμφανίζουν ιδιαιτερότητες και συναισθήματα που αναδεικνύουν τον άνθρωπο στον πιο πολύπλοκο οργανισμό της χαοτικής και δύσκολα ερμηνευόμενης ψυχοσύνθεσης.

The eternal sunshine of the spotless (?) mind

1) Τιτλοφορείται ένα ακόμα "αρθράκι" μου, με το όνομα μιας ταινίας που είναι ικανή να κάψει τον εγκέφαλο του θεατή με τις μεγάλες προσδοκίες. (χαχα) OK, είναι νεοσουρεαλισμός.
2) Αχ, μου φαίνεται περίεργο που γράφω και ίσως, μερικές φορές, διαβάζομαι. Νιώθω πολύ χαρούμενη, πάντως. (η δημοκρατία και η ανοχή του internet και των blogs - γράφει ο κάθε επίδοξος συγγραφέας/πληγωμένος έφηβος/μοναχικός 40άρης/περήφανος οικογενειάρχης/θυμωμένος αντικομφορμιστής/net freak (ή genius) et cetera). I LIKE IT!
3) Πολλά είπα πάλι. Εναγωνίως, αύριο πρωί πρωί, θα κοιτάξω εάν το σπουδαίο μου blog έλαβε comments.
Goodnight and good luck.

Attic thoughts

stuckinadumbdaze.blogspot.com :)

One of those who medidate at midnight

Η νύχτα είναι ωραία.
Οι σκέψεις, τα βλέμματα ταξιδέψουν.
Τα συναισθήματα παίζουν παιχνίδια επικίνδυνα.
Η λύτρωση όμως μοιάζει πιο κοντινή από ποτέ.

Monika

22 Ιουνίου 09 - Μονή Λαζαριστών

Not young in my youth
Bloody Sth
Over the Hill
Misery Loves Company
Fraud

Kομμάτια μοναδικά, στίχοι ψυχανάλυση, ανυπομονώ.

The odd evolution of the old

Κρίσεις σκηνοθετικών ιδεών με βρήκαν προ ολίγου, κατά την επίσκεψη στον παππού μου.
Η πρώτη μου ταινία θα ήθελα να ασχολείται με το θέμα του γήρατος, την σταδιακή πτώση, την επερχόμενη φθορά. Την πλήρη πια αντίληψη της θνησιγενούς φύσης του ανθρώπου και την face to face συνάντηση του τέλους. Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο τραγικά, μου είναι πολύ δύσκολο να τα διαχειριστώ.
Πώς να απαλύνω τον πόνο του;
Θα ήθελα τόσο πολύ να απομακρύνω τη λύπη από το βλέμμα του. (κοινότυπη φράση, δεν τις αντέχω, αλλά αυτό ακριβώς επιθυμώ...)

Τι να κάνω;

How many more?

Πόσα ακόμα blogs, πόσα ακόμα άρθρα για τη Θεσσαλονίκη; Αποτελεί πράγματι, πηγή έμπνευσης για όλους, ή μονάχα για μερικούς αγεωγράφητους, που δεν έχουν περάσει τα σύνορα της λατρεμένης τους Μακεδονίας (ή έστω, της Ελλαδίτσας), που έχουν συνηθίσει την ασχήμια της πόλης και τα πνευμόνια τους δεν ενοχλούνται από τα μικροσωματίδια, και μαγεύονται εύκολα από τις λιγοστές αλλά ισχυρές ομορφιές που ακόμη βρίσκονται, ευτυχισμένοι, χωρίς να τους ταλαιπωρεί κάποια σύγκριση;

Δεν ξέρω. Ανήκω μάλλον στους ταξιδεμένους λάτρεις της πόλης.

Βρίσκομαι σε θέση να εντοπίζω όσα σαλονικιότικα είναι αυθεντικά και πραγματικά αξίζουν (πάντα υποκειμενικά μιλώντας).
Αξίζει η Παράλλαξη & το SOUL, για παράδειγμα. Η πένα των ανθρώπων τους ομορφαίνει την πόλη, με αρθράκια διαμάντια. Η αισθητική των σελίδων καλύπτει αγαπημένες εκφράσεις κακογουστιάς και kitsch της πόλης που συναντώνται σε ένα μικρό περίπατο και τονίζουν την ξεχασμένη κοσμοπολίτικη αύρα.

Άγνωστος ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά. Είμαι δεκαέξι και απλώς με ενοχλούν.