Νομίζω πως ονειρεύτηκα τον Τσίρκα.

Ελευθεροτυπία

Κάπως έτσι, κατά αυτόν τον τρόπο, τοιουτοτρόπως φτάσαμε στον Δεκέμβρη. Οι ανησυχίες παραμένουν οι ίδιες, απαράλλαχτες, όχι, βέβαια, απαράμιλλες. Η γλώσσα, προλογίζοντας σ'αυτό το σημείο, oμολογουμένως χωλαίνει. Την σπουδάζω τα βράδια, μετά τα μαθήματα, διαβάζοντας μερικές διαδικτυακές σελίδες της Καθημερινής και ανελλιπώς τα κυριακάτικα άρθρα του Μαρωνίτη στο Βήμα. Πού και πού ανοίγω τη συλλογή του Σεφέρη, σκύβοντας για λίγα λεπτά πάνω από ένα ποίημα, μέχρι να μου αποσπάσει την προσοχή το facebook, όπου και θα μεταφέρω, με χάρη και ξετσίπωτα, τα λόγια του ποιητή.  Περικόπτοντάς τα. Αν έχω χρόνο και δεν νυστάζω, ενδέχεται να διαβάσω και καμία μελέτη για τον ποιητή (πάντα αναφέρομαι στον εξής ένα, δεν ξέρω και κανέναν άλλον. Όχι, βέβαια, πως ξέρω κι αυτόν). 

Τούτα, βέβαια, δεν αρκούν. Εδώ στη χοάνη της Νέας Υόρκης, μιλάμε Αγγλικά, θαυμάσια γλώσσα, αντιλυρική, αντι-αντιδραστική (λόγω των καλουπιών της), αντικειμενική με τη νεότερη έννοια, διότι στα Αρχαία, έχω την εντύπωση, θα σήμαινε 'αντιτειθέμενη'. Δύσκολο πράμα η Νεοελληνική - μα το θεό. Πολύ βαριά γλώσσα. Γενικότερα, δύσκολο ο Νεοελληνισμός. Δεν τους κατηγορώ μερικούς που λωλαίνονται. Ειδικά τώρα που το ψυχορράγημα λαμβάνει χώρα μπρος στα μάτια μας, πώς να μην χάσεις τα λογικά σου. 

Τέλος πάντων. 

American fall

Wildly polysemic, ο Πικάσο κι ο Ματίς, κι ο Μαλαρμέ. Η περιπέτεια των ιδεών, η δύναμη της σκέψης. Σημειώσεις στα σπιράλ τετράδια, utopian 'nowhere' and 'no time', modernist irony, primeval wonder and Dionysian ecstasy. Σπουδές που στη δική μου χώρα δεν βρήκα, και που τώρα πλαισιώνονται από τη φύση που κάποτε, πριν δυο χρόνια, φανταζόμουν μακρινή, σκληρή και ξένη. Και που τώρα προσφέρεται ως η μόνη. Το μόνο εύφορο έδαφος,  που θα αγαπήσω κι ίσως έπειτα από χρόνια να μην θελήσω να αφήσω. Χρειάστηκε μια Αμερική κι αρκετά δολλάρια για να μάθω τι θα πει επανάσταση. Αυτό είναι το κρίμα της Ελλάδας: άξιον εστί το φως της Μεσογείου, του οποίου φανήκαμε απ'άκρη σ'άκρη ανάξιοι.

Το Φθινόπωρο είναι όμορφο εδώ. 

Aftermath I

Φωτορεπορτάζ. Σχεδόν σαν αστείο για μας, ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και μαζώξεις σε διαμερίσματα, με πρόσχημα τις πρίζες που άλλοτε δουλεύουν κι άλλοτε όχι. Η Νέα Υόρκη σκύβει το κεφάλι και βυθίζεται στο σκοτάδι - καμία ισχύς. 

Καμία ισχύς. Δυνάμεις που μας υπερβαίνουν. Κοινοτυπίες και τίποτε άλλο, ένας άθεος που πιστεύει. 

Οh Sandy

'Όταν πέθανε, λύγισα μόνο τη στιγμή, δυο μέρες μετά την κηδεία, που κατάλαβα ότι δεν θα την ξαναδώ ποτέ. Τα παιδιά βλέπαν τηλεόραση, έγειρα στον τοίχο κι έπεσα'.

Give not that which is holy unto the dogs, neither cast ye your pearls before swine...

Δεν θα πω κάτι σπουδαίο, αλλά μερικοί δίσκοι μα το θεό σου σώζουν τη ζωή.

Preface

Και τι δόλιος ο τρόπος με τον οποίο τελειώνω τις προτάσεις μου - σαν να κατορθώνω αφορισμούς να πούμε. 'Μαλακία μαλακία μαλακίτσα, ο χρόνος περνά και πεθαίνει'. 

Ashes

Μεγάλη αδυναμία συγκέντρωσης. Βρίσκομαι στη βιβλιοθήκη, καθισμένη μπρος στα τετράδια, επί δυο ώρες τώρα, και δεν έχω καταφέρει τίποτα. Όλα με ενοχλούν. Κυρίως ο φωτισμός. Δυνατό κίτρινο φως, ενώ έξω ακόμη φέγγει φυσικά. Δεν με συγκινεί τίποτα, και σκέφτομαι μήπως όλες τις φορές που αναφωνώ μ'ενθουσιασμό, μήπως όλες αυτές οι φορές δεν είναι παρά φτιαχτές. 

Απόψε είμαι υπερευαίσθητη: στους ανθρώπους γύρω, στους ανθρώπους μέσα, στα πρόσωπα, στις γωνίες τους, στις γωνίες του χώρου, στα λογοτεχνικά κινήματα, σ'όλα τα κινήματα που υπήρξαν πριν από μένα, σ'ότι έχει γραφτεί μέχρι σήμερα. Στη σύνταξη που μου επιβλήθηκε, στη γραμματική που μου επιβλήθηκε, στην ορθογραφία που μου επιβλήθηκε. Ποιος τόλμησε κι ύμνησε την ανορθογραφία; 

Αποσύρομαι στον εαυτό. Ά-τομο για πάντα. Δυστυχώς έχω εξαντλήσει κάθε μου φόρμα, κάθε μου δυνατότητα δημιουργίας. Έφτασα μέχρι να χρησιμοποιώ ανάποδα το ερμηνευτικό λεξικό, λογιών λογιών τέλματα. Η μοντέρνα τέχνη κι η αναφορικότητα της. Εγκέφαλος που'χει χαραχθεί ανελέητα, περιορισμός κι έπειτα ευνουχισμός. Οι προσδοκίες των έξω του εαυτού, ποιος τις χέζει. Tέτοια πράματα, κρίμα να μην μπορώ να γράψω.

Αρνούμαι όλες τις προτάσεις που μου κάνουν, στέλνω μηνύματα να ακυρώσω, τους γκρινιάζω πως έχω πολύ διάβασμα. 'Όπως κι εσείς, άλλωστε', συμπληρώνω αμέσως. Όπως κι εσείς έτσι κι εγώ. Δεν διαφέρω πουθενά. Κάτι σκατά φυστικοβούτηρα έφαγα σήμερα, στενοχώρια το κακό φαγητό ρε γαμώτο. Στενοχώρια να λαχταράς δυσβάσταχτα.

Οι προσδοκίες των άλλων - η συνοχή των εικόνων που'χουν για μας, που΄χουμε για μας. Σάπια φρούτα. Ήθελα να μπω στη βιβλιοθήκη και να'ρχισω τα ντανταιστικά βήματά μας να πούμε, Φαίδρα, και να τους δείξω αυτούς. Φυσικά, το ξέρω, γω φταίω που δεν το έκανα. Κάπου, στη προσπάθεια τέλειας και ζουμερής δημιουργίας, κάπου εξαντλούμαστε, και πεθαίνουμε. Δεν είναι κακό. Ίσως πράγματι, σε κάποιο παγωμένο νησάκι της Σκανδιναβίας η λύση. Μόνοι. Μόνοι μαζί, δεν θα σ'ενοχλήσω. Η λύση του δράματος - να λυθεί, να μην ξαναυπάρξει ποτέ.

Ανυπομονώ να αρχίσουμε το ραδιόφωνο, κάθε Κυριακή, μια ώρα όλος ο κόσμος μέσα στο στούντιο. Αυτό το δωμάτιο της εξαίσιας ακουστικής μοναξιάς. 

Με κοιτά από απέναντι η φίλη, ας πούμε. Τι θέλει τώρα; Τι να της πω κι αυτηνής;

C'est ainsi qu'il faudrait aimer, fidèle et fugitif. J'épouse la mer.

Un grand sommeil noir

Un grand sommeil noir
Tombe sur ma vie:
Dormez, tout espoir,
Dormez, toute envie!

Je ne vois plus rien,
Je perds la mémoire
Du mal et du bien...
O la triste histoire!

Je suis un berceau
Qu'une main balance
Au creux d'un caveau:
Silence, silence!


Paul Verlaine

Σημειώσεις σ'εφημερίδα

Είναι που δεν χωρέσαμε πουθενά - παρά μόνο όταν σμίξαμε με το πέλαγος πέρα της Αττικής. Τελευταία ψιλάφηση της ραχοκοκαλιάς της γης πριν την αυτοεξορία. Να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο, να ξαναγίνουμε μεγάλοι. Μόνος γνώμονας, το άφθαρτο φως της Σερίφου.

Αύγουστος ΄12.

Και σ'όλα αυτά μέσα ένα πρόσωπο.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει...

Ενοχλητικό θέρος.

Αν κατόρθωνε μυθιστόρημα λέει, έτσι θα το'φτιαχνε. Έτσι θα ξεκινούσε: I am daunted. Αν μπορούσε να το διαβάσει φωναχτά, να μπει στο αυτί των αναγνωστών, θα το'λεγε κάπως έτσι: I am daun-ted. Διαχωρίζοντας τις συλλαβές. Absolutely daunted. This is all I am. It ends and begins in fear. Το 'ντ' να πέφτει βαρύ, όγκος σε ξύλινο, αβέβαιο πάτωμα.

Μικρούτσικος κι απόψε. Τους Νάνους. Ο ατρόμητος Καββαδίας. Η φωνή του μέγα μουσικού να μπλέκει με την κορυφή των Καιρών, να παίρνει θέση. Μας κοιτούσε, το πλήθος του, με συγκίνηση. Εσείς οι νέοι. 'Να'στε καλά, παιδιά! Όχι καλά παιδιά! Να'στε κα-λά, παιδιά! Να'στε κακά παιδιά'. Σκουπίζοντας αυτό που μου φάνηκε σαν δάκρυ μετά τα τελευταία πλήκτρα των νάνων. Κοιτούσε μέχρι πέρα το πλήθος, το χέρι να σκιάζει το κούτελο, απλώνοντας, μου φάνηκε, την πίστη του για αλλαγή. Εμείς, οι νέοι, να παραληρούμε.

Αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή. Πιστεύουμε κι εμείς, οι νέοι, την ζητάμε. Δεν λέω, την ζητάμε ειλικρινώς, μέχρι τέλους. Δεν λέω, πονάμε. Δεν λέω, ψάχνουμε εναλλακτικές. Δίχως όμως σκέψη παραπάνω. Θέε μου... Αψήφιστα. Εύκολα. Όπως μας δίδαξαν. Υποτίθεται κλίνουμε προς το ριζοσπαστικό, προς το προοδευτικό, προς το μεταρρυθμιστικό, ενώ στην ουσία δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη, πιο έκδηλη επιμονή στο μετριοπαθές. Στο συντηρητικό καλύτερα.

Τι θέλω να πω πάλι... Αποφεύγω να μιλήσω καθαρά, φοβάμαι μην χάσω φίλους. Όμως... Όμως ας τους χάσω. Την Ελλάδα φτιάχνει πρώτα η καρδιά σ'αγκαλιά με τη θάλασσα. Μοναχικά. Σμίγω με τη θάλασσα.

Κρίμα που κανείς δεν είναι επαναστάτης γύρω μου. Κρίμα, κι υπάρχουν πολλές αιτίες.

Πόλη του Αυγούστου. Έρημη, ζεστή, παραδομένη.

Δίχως επιστροφή.

Το τραμ της Αθήνας, και κάτι που ήθελα να γράψω. Υπάρχει κάτι το ασόβαρο στο σκάλισμα της οδύνης.

Zorba

Το ιδρωμένο σώμα, να κοιμάσαι γυμνός, να ξυπνάς γυμνός πάνω σε κόκκους άμμου, πίσω από φθηνά υφάσματα που φτιάξαν κουρτίνες. Οι φλέβες γεμάτες σαν σταυροδρόμια, το βρεγμένο πετσί που στεγνώνει λίγα λεπτά μετά, ο καύσωνας που ανασυσταίνει την σπονδυλική στήλη, και τον θώρακα. Η αυτάρκεια. Η μοναχικότητα, και συνάμα η κορυφή του ναρκισσισμού, λόγω της συντροφιάς που θαυμάζει, καθώς παίζεις πάνω στη λευκή πλαστική καρέκλα ή καθώς χορεύεις με τα χέρια σαν κορδέλες. Ο λίγος ύπνος. Οι λέξεις που πιέζουν να βγουν - και ο αντίκτυπός τους. Θέε μου. Θέε μου, λίγο απέχω για να πιστέψω.

Σημειώσεις ενός μυθιστορήματος

Public statues to the dead.

The nights are long, you know, when you are not free.

'The language hasn't any guts today'.

'I am an extemporaneous fellow', λέει ο Κατσίμπαλης στο Ο Κολοσσός του Μαρουσιού του Χένρι Μίλλερ.

Μια βόλτα στη Σαμαρκάνδη

Σε πιο τετριμμένα κι ενοχλητικά θέματα. Από το σάιτ της Δημιουργία, Ξανά, και τη θέση του κόμματος για τη μετανάστευση:

'Δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε ότι πολύ πιθανόν η συμπεριφορά της Τουρκίας να μην έχει μόνο οικονομικά κίνητρα αλλά να σχετίζεται με το σχέδιο που πολλές φορές έχει διατυπωθεί ανοιχτά από ισλαμιστικούς κύκλους για άλωση της Χριστιανικής Ευρώπης από τον μουσουλμανικό κόσμο μέσω των μεταναστών και των αθρόων γεννήσεων που είναι ο κανόνας στις μουσουλμανικές οικογένειες. Σύμφωνα με έγκυρες μελέτες που κανένας δεν έχει αφισβητήσει, σε 50 το πολύ χρόνια οι μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι από τους Χριστιανούς στην Ευρώπη, αν η Ευρώπη συνεχίσει να εθελοτυφλεί και να τους δέχεται. Πολύ θα θέλαμε στον 21ο αιώνα να μην μιλούσαμε πια για «πόλεμο», έστω και συγκαλυμμένο, των θρησκειών. Όμως αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι που ζουν σε διαφορετικές εποχές. Ο Χριστιανικός κόσμος πέρασε τον δικό του Μεσαίωνα. Βιαιοπράγησε, προκάλεσε ποταμούς αιμάτων, έδειξε την πιο αντιχριστιανική συμπεριφορά και στους δικούς του πιστούς και στους πιστούς άλλων θρησκειών, αλλά, επί τέλους, κατάφερε να υιοθετήσει ένα πλαίσιο ανεκτικότητας. Ναι, υπάρχουν και Χριστιανοί φανατικοί. Όμως δεν απειλούν πια κανέναν και δεν εκπονούν σχέδια νέων σταυροφοριών. Ο Μουσουλμανικός κόσμος ακόμα δεν έχει μπει στη δική του Αναγέννηση. Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα συνύπαρξης των θρησκειών, αν όλες είχαν παρόμοιο πολιτισμικό κώδικα. Δεν έχουν. Γι’ αυτό, μέχρι να αποκτήσουν, μέχρι να υπάρξουν οι μουσουλμάνοι Σπινόζα, Μοντεσκιέ, Βολταίρος, Ντιντερό, Ρουσσώ, η Ευρώπη οφείλει να θωρακίσει τον εαυτό της και να σταματήσει να βλέπει «χαλαρά» την εισβολή τόσων ανομοιογενών στοιχείων μέσα στους κόλπους της.'

Τι να πρωτοσχολιάσει μια καρδιά, μα τι. Ενδεικτικά και συνοπτικά, γιατί έχει κανείς κι άλλες δουλειές. Ένα: γιατί μια τέτοιου είδους παρέκβαση όταν κανείς συζητά επιστημονικά, υποτίθεται, και με ψυχραιμία ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως η παράνομη μετανάστευση; Τι εξυπηρετεί μια επιχειρηματολόγια που καθώς επεκτείνεται τείνει να μοιάσει κακοφτιαγμένη, απολύτως παιδαριώδη συνομωσιολογία; Δεύτερον: είναι πολύ θλιβερό να συνειδητοποιεί κανείς πως ένα κόμμα, το οποίο σε πολλές του θέσεις ακολουθεί προοδευτικό, ανοιχτόμυαλο και δημιουργικά τολμηρό λόγο, να παρουσιάζει τέτοιου είδους έλλειψη μόρφωσης σε θέματα τόσο κοινά και παράλληλα φλέγοντα κι επιτακτικά. Γιατί περί έλλειψης μόρφωσης πρόκειται όταν κανείς μπαίνει στη διαδικασία να συγκρίνει την ποιότητα πολιτισμών και διολισθαίνει σ'άκραντη ισλαμοφοβία. Ούτε οι χειρότεροι Ρεπουμπλικανοί της Αμερικής του 9/11. Τρίτον, αν και θα μπορούσε να'ναι με το δεύτερον: 'Ο Μουσουλμανικός κόσμος ακόμα δεν έχει μπει στη δική του Αναγέννηση'. Αλήθεια; Βρε τι μας λες! 'Orientalism' by Edward Said, καταρχήν. Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, μας είναι άγνωστο. Σάστισα. Τι να πει κανείς; Πως αυτό που ο δυτικός πολιτισμός ονομάζει προς ευκολία του ΙΣΛΑΜ δεν είναι ένα ομοιογενές ΠΡΑΜΑ; Πώς ο πλούτος του και η ποικιλία του είναι σαν τις καλλιγραφίες και τα πέρσικα χαλιά του 16ου και το εξωτερικό του τζαμιού της Χεράτ, στο Αφγανιστάν: περίτεχνοι κι αριστουργηματικοί. Τώρα, βέβαια, ποια είμαι γω να υπερασπιστώ τον πολιτισμό του Ισλάμ; Και τι ανάγκη δηλαδή έχει προς υπέρασπιση. Οι νοήμονες εκτιμούν (αιρετικό ύφος, που δεν θα έπρεπε να'ναι αιρετικό).

Black man deep inside

Αποστροφή προς κάθε τι της πολιτικής σκηνής. Έπειτα, ο πόνος που έχει δημιουργήσει κουφάρι στα σωθικά, και βρίσκει πάντα τη θέση του στο γυρισμό του. Κατά τ'άλλα μερικά πάρτι στην άγνωστη φιλοσοφική, προβολές στο πολυτεχνείο, φίλοι να παίζουν μπλουζ σ'έναν κοινωνικό χώρο, ενώ σε άλλον ζευγάρια να χορεύουν τανγκό του μεσονυχτίου στο ημίφως της ΔΕΗ και των χαρατσιών. Άτεχνη, κακόγουστη αφισοκόλληση θα'ταν το κοινό θέμα, αν έπρεπε οπωσδήποτε αυτό ν'αποδοθεί σε λέξεις.

Καμιά φορά ίσως να παρηγοριέται κανείς λέγοντας πως κάθε τι, μα κάθε τι, έτσι όπως έχει τη δύναμη να χτυπήσει οδυνηρά, μπορεί ακόμη να μετουσιωθεί. Δηλαδή, για να γίνω κατανοητή, κάθε ατυχία μπορεί να ζυμωθεί, κι αν είσαι κιθαρίστας παραδείγματος χάριν, να σου προσφέρει μία συγχορδία. Δεν είναι μικρό πράμα... Αν είσαι ποιητής, να σου αφήσει στο δύσκολο, βραδινό κομοδίνο έναν στίχο. Κι έπειτα, αυτό που λέει ο Μπέκετ. Mots survivants de la vie, encore une fois tenez-lui compagnie (δανεικό κι αγύριστο το βιβλίο όπου διάβασα αυτό το τσιτάτο, οπότε ας μου συγχωρεθούν τα πιθανά λάθη, εκ μνήμης ορμώμενα. Θα μεταφράσω επίσης, γιατί τα κάνω όλα εκτός από ρίμα: Λέξεις που επιζήσατε μιας ζωής, μια ακόμη φορά, κρατήστε του συντροφιά).

Χθες, καθώς βρισκόμουν στη χαρούμενη παραζάλη, και κατέβαινα τα μαρμάρινα σκαλιά της παλιάς, νεοκλασσικής οικοδομής, τραγουδούσα προσπαθώντας να μιμηθώ τη Billie Holiday, και βεβαίως αποτυχαίνοντας οικτρά, αλλά δίχως να το καταλαβαίνω, και δίχως να στενοχωριέμαι δηλαδή. Έπειτα, ενώ χαιρετούσα την παρέα, ένας τύπος αμυδρά μου ψιθύρισε το όνομα του τελευταίου τραγουδιού που έπαιξε η μπάντα επί σκηνής. Ήξερα πως θα το ξεχάσω, κι έτσι το'κανα αυτόματα 'πρόχειρο' στο κινητό μου. Μακάρι να'μουν η Billie Holiday.

Ναι.

Let's go

Όλη μέρα σήμερα. Ίσως η καλύτερη εκτέλεση κομματιού.

Scetches for a summer

Πρώτη φορά σήμερα παρατήρησα τις παραστάσεις της Καμάρας. Τόσα χρόνια ήξερα μόνο να δίνω ραντεβού υπό την καμπή τούτη. Κύρτωση ας πούμε, που κάπως στη συνέχεια κυρτώνει, στρογγυλεύει και τους ώμους. Βάρος αβάσταχο εν τέλει, μια μικρογραφία εξήγησης του πώς και του γιατί.

Θέλω να πω, οι πιο κοντινές στο έδαφος παραστάσεις σαν να'χουν γλυφτεί σχεδόν παντελώς από το νέφος, τη μόλυνση, τα πτερόεντα περαστικών που με άνεση ξεστομούν, 'Γιάννη, από πού έρχεσαι, να σε κεράσω ένα παγωτούλι, από δω πιο κάτω, από το Ble, επιτυχημένη ελληνική επιχείρηση που όμως, δυστυχώς αλήθεια, δεν πληρώνει τους εργαζόμενούς της'.

Μετεμφυλιακό κράτος - ένα κεφάλαιο από την ιστορία που έχει ποτίσει τις σχέσεις όλων, όπως σιγά σιγά καταλαβαίνω. Αναμεταξύ, καθώς πιάνονται αγκαζέ, σε σφιχταγκαλιασμούς του δροσερού πρωινού 'μην μ'αφήσεις. Μα γιατί να σ'αφήσω; Ξέρω, θα μ'αφήσεις'. Δηλαδή - εύλογο το ερώτημα - μέχρι κι η διαπροσωπική σύγκρουση (ποτέ αναίμακτη η όποια σύνδεση μεταξύ αξιόλογων περιεχομένων, γι'αυτό μιλώ για σωματικά προιόντα κι υποπροιόντα) ορίζεται με όρους πολιτικούς; Μα βέβαια. Αμειγώς ηθική η πολιτική στην αρχική της σημασία. Η αποστασία του Σαμαρά, η υπέρμετρη φιλοδοξία αυτουνού και του Τσιπρί, η διαφθορά που μόνο ενδεικτικά καταλογίζουμε στο Βενιζέλο, δεν πρέπει να'χουν την ισχύ να καταργήσουν ή να διαστρεβλώσουν τα φορτία των λέξεων, και πόσο μάλλον τις ετυμολογίες των λέξεων. Κάπου να φανεί χρήσιμη η αρχαιότης, βρε παιδί μου. Αλλιώς - τι στο διάολο;

Πεθαίνω σαν χώρα, γράφει ένας θεατρικός συγγραφέας, και γεννιέται το ερώτημα περί ορίων της εθνικής ταυτότητας. Πρώτα άνθρωπος ή πρώτα Έλλην; Αλίμονο αν είναι το δεύτερο. Κι όχι τώρα που βυθιζόμαστε, αλλά θέλω να πιστεύω πως πάντα θα το΄λεγα. Άσχετα που ο Ελληνισμός είχε (και θέε μου, ίσως έχει) τη δύναμη να διδάξει την αλληλεγγύη.

Πιο πολύ μ'ενοχλεί που δεν είχα τα κότσια να κάνω το γούστο της αδερφούλας μου.

Θα'ρχίσουν να μικραίνουν οι μέρες.

Υ.Γ. Χρησιμοποιώ επίτηδες κάποιους τύπους της καθαρεύουσας, κάνοντας μια μνεία των μικρών ωρών στα πικρά Ευαγγελικά. Γιατί όσο αντιμνημονιακός κι αν κοκορεύεται κανείς, δύσκολα μπορεί να περάσει για αντιμνημονικός (Καθηγητής Μαρωνίτης παραδομένος στη διαύγεια μιας μεθυσμένης παράφρασης). Καλό καλοκαίρι!

Αγαπώ τον Φελλίνι, σαν άνθρωπο που με διδάσκει ανεξάντλητα και εξαντλητικά, σαν φίλο που γνωρίζει βαθιά τα μυστικά μου και τα νομιμοποιεί, σαν σύντροφο που κουβεντιάζει μαζί μου ώρες ατέλειωτες για μυστικιστικές καταβολές και για μια σύγχρονη ερμηνεία τους, τέλος, σαν αποκλειστικό προσωπικό μου Μάγο, που κάθε φορά μου αποκαλύπτει και μιαν αθέατη πλευρά του εαυτού μου, με συμπληρώνει πότε σαν άστρο και πότε σαν πουλί, έτσι που να γίνομαι αγνώριστος, αθέατος και, τελικά, διαφεύγων.

Ο Μάνος Χατζιδάκις για τον Φεντερίκο Φελλίνι. Από τη συλλογή κειμένων 'Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι'.

III

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

Κάτω απ'τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη

  νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ'ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του 

   πόθου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρα-

   τώντας

Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου πα-

   λάμες. 

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς

Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε

Κανένας με γνώριζε).

Μανόλης Αναγνωστάκης, από το ποίημα Πέντε Μικρά Θέματα, 

Εποχές (1945)

Πάμε μια βόλτα

Το αγαπημένο μου τραγούδι. Από το δίσκο του Μπελαφόντε με τη Μούσχουρη, του 1966, σε μουσικές συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι.

Ενώ είμαι μικρός άνθρωπος, τυχαίνει καμιά φορά να γκρεμίζομαι.

Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη, Γιώργος Σεφέρης

Αγαπητέ Στράτη, 

[...]

Συχνά θυμούμαι το πάθος που σε είχε πιάσει να γυρίσεις. Δεν ήθελες ν'ακούσεις κανέναν. Έλεγες πως δεν υπάρχει άλλη σωτηρία, πως σου λείπει το χώμα. Όμως το χώμα υπάρχει εκεί που μπορούμε να δουλέψουμε, νομίζω. Εδώ είμαι ξένος κι όμως ελπίζω κάτι να κάνω· πώς να γίνει αυτό στην Ελλάδα όπου καταστρέφουν τα πάντα σαν τις ακρίδες; Εσύ, νομίζω, μου το έγραφες...

Ημερομηνία συγγραφής: γύρω στα 1928

Ημερομηνία πρώτης έκδοσης: 1974

Κείμενα κείτονται σε οθόνη, κι όλο αυτό είναι ένα υπόμνημα προσωπικής χρήσης για μελλοντική αναφορά.

Πες πως όλα μπορώ να τ'αντέξω, και πως ψύχραιμα (αν κι ιδρωμένα) προσπερνώ τις εικόνες, χωρίς να καταφεύγω τελικά σ'αδέξιους συναισθηματισμούς κι εξάρσεις - όπως δηλαδή θα'θελες. Μερικά όμως με φέρνουν στα όρια. Όπως, φερ'ειπείν...

Κύκλοι

Όχι 'διαλύω'. 'Αφήνω'. Αχ πώς βαυκαλίζομαι! Αχ.

Αγάπη που'γινες δίκοπο μαχαίρι

Ραδιοφωνικές ανησυχίες και μη. Ό,τι απέμεινε της πολιτικής επικαιρότητας, απόψε στις δύο. Δρώμενα ψευτοαριστερά κι ένα τσουβάλι ημιμάθειες, λαικισμοί και εξουσιομανία. Όλα σε περιτύλιγμα σοβαρού εκλέγειν κι εκλέγεσθαι. Η Αρβελέρ μάς έλειπε. Η οποία, οποία ειρωνεία, μοναχή της καταδεικνύει το αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα της αρχαιολαγνείας. Σοφ μου, μέσα σ'όλο αυτό, χάρηκα που σε ξαναβρήκα.

Φθαρήκαμε.

Δευτέρα του αθέατου Απρίλη

'Αγάπησα τον εαυτό μου κάτι στιγμές απελπισίας. Πριν δυο βδομάδες - αποκοιμήθηκα μόνη, ντυμένη, με το φόρεμα που έσφιγγε, ν'ανασάνω περισσότερο δεν μπορούσα, με χώματα στα πόδια και χρώματα στα μάτια, με λερωμένα χέρια. Δεν είχα συντεταγμένες και δεν ήμουν κανενός. Αναγκάστηκα να συμφιλιωθώ. Καλά θυμίζει ο Κ. πως  το τελευταίο κακό στο κουτί της Πανδώρας είναι η ελπίδα. Μας λένε να ξυπνάμε ελπίζοντας, τρίχες περί πιθανοτήτων, κι απαντώ πως είμαι μια σφαίρα χάρτινη. Πεθαίνω κάποτε και δεν ανασταίνομαι ποτέ. Κι ούτε μπορώ να αναστήσω φίλους, με κανένα από τα φιλιά μου.'

Κυριακή του Πάσχα

Τελικά είναι ευτυχές που μένω σε προάστιο της Νέας Υόρκης - έναντι του κέντρου. Πρόκειται για μία πόλη ιμπρεσσιονιστική. Του φωτός. Και της απώλειας. Ύστερα από μια δωδεκάωρη μέρα στην Tribeca και στο Soho, νιώθω μια εξάντληση που μοιάζει αυτές που ακολουθούν τις ώρες γυμνής έκθεσης στον ήλιο. Μέσα κάτι κυλάει, ίσως και να τρυπάει - σαν τη ραδιενέργεια.

Γελούν με τα φτιασίδια μου, σοφέ Αγγελάκα.

Όχι πως όλα αυτά έχουν σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία αλήθεια. Ούτε καν αυτή η παραδοχή. Όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο συγκρίσημα, τόσο επιτακτικά συγκρίσημα με κάτι που προυπήρξε. Κρίμα να μην είσαι εδώ. Περνούν οι μέρες γρήγορα μα μερικές φρενάρουν. Κάθε άλλο, όλα καλά πληκτρολογώ. Η επικοινωνία του πληκτρολογίου, όλα υπέροχα, προερχόμενη από μια χώρα που μαραζώνει και μαυρίζει. Γερνά πρόωρα, κοιτά και προσπαθεί να λογαριάσει το τέλος, τις αβύσσους της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία δεν είχε αρκετά προβλήματα κι έφτιαξε επιπλέον. Υπό την επήρεια, δεν έχουμε σημασία. Κανείς μας δεν έχει σημασία, αυτή είναι η αίσθηση απόψε στις ανέλπιδες μεταμεσονύχτιες ώρες. Αύριο το πρωί, αν ξυπνήσω, θα δω την εξής σειρά: κρεβάτι, νεροχύτης, πλακάκια του μπάνιου, πόρτα που θ'ανοίξει και θα κλείσει, κι άλλη πόρτα, το ασφαλτοστρωμένο χώμα που'λεγα, μετά κι άλλες πόρτες, έπειτα λίγο φαγητό.

Πρέπει η ασχήμια να παρουσιάζεται ως έχει. Ένα γλυκό φως...

Μεθεόρτια

Απομένω με μια ζακέτα, και κάτι κόκκινες μπογιές βαθιά στα νύχια. Αποκαμωμένο σώμα, από τη γύρα και τη ζάλη της προσδοκίας.

Πού να σε βρω

Γυρνούσα όταν με φώναξαν με κάποιο όνομα που δεν έμοιαζε πολύ με το δικό μου. Κοίταξα και τους είδα να χαιρετούν αλαφιασμένα. Κάθονταν πάνω σε ψηλά βράχια, ένας μου'τεινε το χέρι να με τραβήξει πάνω. Ανέβηκα. Μου'δωσαν να καπνίσω. Περί ανέμων και υδάτων, μιλούσαν για τους πειραματισμούς τους. Φοβόμουν πως το αγόρι που καθόταν δίπλα μου στην επόμενη του κίνηση θα δώσει μιά και θα πέσει στο κενό. Και θα ματώσει το ασφαλτωμένο χώμα.

Μία γεύση στεγνή, χαρτιού και καπνού.

I wonder who's gonna be your sweet man when I'm gone

One of these days there'll be no more sorrow when I pass away. Θυμάσαι, μάνα; Το άκουσα να παίζει έξω από ένα παράθυρο στο Σόχο, κει κοντά που ο μπαμπάς βάλθηκε να αναμετρηθεί με τον νεορκιέζο ταξιτζή κι ηττήθηκε. Αν δεν είμασταν σε μια βιασύνη που πάντα διαθέτουμε και ποτέ δεν καθήσαμε να καλοσκεφτούμε, θα στεκόμουν έξω από το παράθυρο ν'ακούω τον Ray μέχρι την επόμενη ζωή μου, ή την ολοκλήρωση της ψευδαίσθησής αυτής. Να τον ακούω μέχρι να αποσυνθεθώ, μέχρι να με καταστρέψει εντελώς. Κι αυτή η καταστροφή λόγω δύο διδαχών: πρώτα, όπως λέω και για τη Winehouse, όσο και να προσπαθώ, όσα βράδια εμπύρετα στο φως μιας λάμπας γραφείου κι αν έχω μετρήσει, παραμένω ΑΜΟΥΣΗ. Δεύτερο έρχεται πως δεν είμαστε όλοι του ταλέντου. Η φτιασιά μας δεν είναι ίδια, όσα κομμουνιστικά κι αν λέτε κύριε Dada Master. Κάποιοι μα το θεό μπορούν. Κάποιοι άλλοι όχι. Καλό πάσχα και καλή ανάσταση. Η Παναγιά μαζί μας.

Πρόχειρο

Υπόψιν της ανύποπτης. Κικίστικα παιχνίδια, στραμμένα προς τα μέσα.

Με ρώτησαν δω πέρα, μάνα, να γράψω για την αισθητική μου. Να μελετήσω δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι την ομορφιά ή την ανημποριά του κόσμου. Του περιβάλλοντα, που λένε και οι αρχιτέκτονες. Σκορπιοχώρι όπως πάντα το μυαλό, τα μέλη κι ό,τι άλλο μ'αποτελεί, στα Αγγλικά μια φορά αρνούμαι (δεν μπορώ) να γράψω. Θα κάνω ένα πλάνο των ιδεών μου στα Ρωμαίικα.

Να ξεφεύγω, να περπατώ ανάποδα, να λιάζομαι, όλα αυτά μ'αρέσουν, όπως κι η λέξη κι ίσως πιο πολύ το σχήμα 'αυχένας', η ανοιχτοσύνη, η άνοιξη και τα λοιπά. Άντε να πεις 'λιάζομαι' στα Αγγλικά ρε γαμώτο γαμώτο γαμώτο.

Επίσης, σήμερα ανακάλυψα πως δεν υπάρχουν τούρκικες τουαλέτες στην Αμερική. Α λα τούρκα, που έλεγε κι η γιαγιά, όποτε πλησιάζαμε τον Χρυσανθίδη της Κομοτηνής. Κώτσο, θυμάσαι; Ανακαλλείς; Ή -θυμίσου- την άλλη φορά της παράκρουσης και των τραγουδιών μέσα στ'όχημα. Θέε μου. 'Στον άλλον κόσμο που θα πας', η αποκορύφωση του μαύρου χιούμορ. Και πώς αλλιώς να την βγάλει κανείς;

Ολισθαίνω.

Σοφιστίες της τελευταίας ώρας

Είμαστε συμφιλιωμένοι με δυό τρία σφάλματα και γύρω απ'αυτά ξετυλιγόμαστε.

The malady of our era

Το παρακάτω είναι μια τσαπατσουλιά μιας άγνωστης.

She thought she was filming a movie with her eyes, particularly when walking down the corridor to her room. It was getting narrower and narrower.

“The ink has spilled all over, washing the whiteness of the blank. We can speak of a blank within and of a void eternally expanding, never reaching its end. An imperfect void (perfect=τέλειος=complete). I am holding a borrowed pen, and I malfunction, moving spasmodically for one more time, over these points in time that, if cared for, they give birth to doors, to roofs, and to locks, and, in the best of chases, to whole of huts. I know we don’t have a lot of time, you think I’m a fool?”

“I need to thank Grace for sharing her utensils. I asked her for a pen yesterday night. Of utility means of futility, whereas an idiom signifies one’s possession of the language. I do not entertain the idioms because I breastfed from a non-English speaking mother, and thus I was shaped according to foreign customs, pastors and so on and so forth.”

“I do not share anybody’s enthusiasm for re-watching the Disney movies on the threshold of adultness, because I do not believe in assisted recollection nor in predicted stirring. Enthusiasm means to sleep with a god inside your stomach. The ink has spilled all over, it is like ants are resting on my fingers. It feels like biting some time.”

“I want to somehow attach my biological mechanisms to writing. It is tough, I understand, but I won’t rest in p(e)ace unless I’m allowed some symbolisms, some innovative forms. And some blood-ink. Ι want to become an organically crude whole. Altogether now. ‘I won’t write again’. Once more; ‘I won’t write again’. I can’t hear you. Louder! Loudeeeer!”, she was screaming almost in paranoia, her veins making a map down her throat.

“I began with the intention to imitate a masterpiece, Faulkner’s ‘As I Lay Dying’; but I digressed. Thank God. My only influence is ‘Nadja’ at this point. The malady of our era is the impudent number of literary allusions to great works of art, in attempt, let us be honest with each other, to filch some of their splendor and camouflage our unbearable lack of skill.”

“I wrote my piece exclusively to music of Robert Wyatt. Close quotation marks.

25η του Μάρτη, Κυριακή στην Αστόρια

Χρόνια πολλά στο έθνος.

(Αν δεν είμαι ειρωνική, θα'μαι αναίσχυντα συναισθηματική.)

Η θέση που αρμόζει νταμπανταμπα ντου

Κάπου ανάμεσα, χωμένα, λερωμένα και πουθενά. Η θέση που αρμόζει καθ'οδόν. Με την ευκαιρία του φωτός να ενσαρκώνομαι, κι αμέσως μετά να λιώνω σε μια γρατζουνισμένη γωνιά.

---

Κοίταξε τώρα πώς λειτουργεί του καθενός το μυαλό και η μηχανική των εντυπώσεων. Από το Μαζί Ποτέ μου'χει απομείνει η παραίτηση του ήρωα. Τριγυρνά γυμνός και μεθυσμένος στο κόκκινο διαμέρισμά του, με την αφίσα των Siouxsie and the Banshees κολλημένη με κάποιο φτηνό σελοτέιπ στην πόρτα που βαράει πίσω του. Σαν τη λέξη 'wasted' ανάλογη δεν πρέπει να΄χουμε. Χαμένος, σπαταλημένος. Κι αν όχι σπαταλημένος, τότε τι; Όχι ότι προσπαθώ να πω πως στη λέξη της σπατάλης μέσα εξηγείται το υπαρξιακό κι άλυτο πρόβλημα, αλλά προς το παρόν οι εναλλακτικές μου είναι περιορισμένες. Κι ανιαρές.

---

Το παράθυρο κλεισμένο, σκονισμένο, σκοτεινό.

Κι εκεί που βαυκαλίζομαι και λέω πως ΚΑΝΩ ΤΕΧΝΗ αληθινή δω πέρα και πως ντάξει, κάτι γίνεται, το τομάρι μου αξίζει, μπαίνω στη μαλακία του Facebook και διαβάζω όσα λέει ένας γνωστός από την Ινδία: Ιs jacking off in a public toilet really THAT bad?

Επεισόδια

Λίνα, Σάτσι, Σιέρα κι η αφεντιά μου μαγειρέψαμε απόψε. Κάτι με πατάτες. Η μόνη μου συμβολή ήταν η κουζίνα κι η χάρη. Και τ'αυγά. Λίνα, από το Σουδάν, γεννημένη στη Νορβηγία, μεγαλωμένη στην Αίγυπτο και τη Μαλαισία. Σάτσι, από τη Μπενγκάλι έχω την εντύπωση. Σιέρα από τον Αμερικάνικο βαθύ νότο, Τζόρτζια. Τόσες συντεταγμένες μαζεμένες σε κάποια τετραγωνικά, ν'ανταλλάζουν τηγάνια.

Νεαρή Μπέλλου

Η καρδιά μου φλόγες βγάζει μα δεν βγαίνεις να σε δω. Άνοιξε γιατί δεν αντέχω. Φτάνει πια να με τυραννάς.

Eπεισόδια μιας νύχτας στο Γιόνκερς

Ένα.

Βρίσκομαι μια αναπνοή από την πόλη που είναι σαν τον Μάη

όλοι της εναποθέτουν διαλυμένες ελπίδες,

και κοιμάμαι ανάμεσα σε μερικά ζεστά τούβλινα παράθυρα

που, άμα τύχει και δεν προσέξω, μπορεί να με ζουλήξουν

και να μην ξυπνήσω ποτέ.

Και θα ήταν κρίμα σκέφτομαι να με βρουν λεκιασμένη

τόσο νέα, τόσο μαραμένη και δίχως κάποιο έργο στ'ακροδάχτυλα.

Να με σκεπάσουν μ'ένα λευκό σεντόνι χωρίς να το'χω θελήσει

ή διαλέξει, και που θα κολλήσει στο τελευταίο μου σώμα,

και που από κάτω θα χάσω τις ύστατες χαιρετούρες.

Κάτι τελευταίο

Εκπνέω τον χειμώνα και ξεκαρφιτσώνω από τα πνευμόνια τους κρυστάλλους του. Η αλλαγή των εποχών εμφανίζει μια δράση αναλλοίωτη από την αρχή που ονομάζουμε αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κάθομαι οκλαδόν, η ωμοπλάτη μου γέρνει, ακουμπά σκληρά στο σοβατισμένο τοίχο του δωματίου. Το παράθυρο στ'αριστερά φέρνει παιχνίδια: οι σκιές της λεωφόρου κι η μυρωδιά για την οποία όλοι μιλούν. Της Άνοιξης.

YOU CAN NEVER HOLD BACK SPRING

Ευδοκιμούμε σε κάποια κλίματα, και σε κάποια άλλα -

Και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει

Κι έπειτα η δύση δεν μπορεί να χωρέσει σε μια υποψία, όπως το δειλινό δεν αρμόζει σε φωτογραφία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Οι μεγαλύτεροι Έλληνες είναι ο Γιώργος Σεφέρης κι ο Οδυσσέας Ελύτης.

Προτού καλά καλά καμωθεί

Μερικά γραμμάτια που ξέμειναν, βρήκα κάτι φίλους στο ταχυδρομείο να με περιμένουν κάτω από την σκεπή που έσταζε μια ανοιξιάτικη μπόρα. Τους μίλησα για την υποψία, για τον στίχο που γεννιόταν, πόσο με ζόριζε. Υποψία ανατολής, που ματώνει τον ουρανό. Δυστυχώς όμως ο βαθιά μπλε ουρανός του ξημερώματος, άπλωσα την σκέψη μου, δεν επιδέχεται χρωματικών προσθέσεων, κι έτσι ο κακοσκαρφισμένος στίχος μου μένει να αιωρείται.

Soft Machine - Memories

Ρε μάνα, ωραία μου τους έμαθες Ray και Diana και Dizzie και Getz/Gilberto (στο παρατηρητήριο, στα άσπρα μαξιλάρια, η jewel case στο ξύλινο καλαθάκι που σ'άφηνε πάντα ακίδες) και Τσιτσάνη και ELO, Fletwood Mac, Pink Floyd, Buena Vista, Κουγιουμτζή, Nino Rota, Queen 'ντάξει, Tracy Chapman (θυμάμαι κι ημερομηνία που μου πρότεινες το Fast Car, Οκτώβριος του '08), Marianne Faithfull ρε μάνα, αλλά γιατί όχι Robert Wyatt; Γιατί, μανούλα; Κόσμο ολόκληρο ανακάλυψα, δεν ξέρω αν θα μπορώ να μιλήσω αύριο.

ι ι

Όχι, δεν καταλαβαίνετε, του είπα. Μιλώ για αληθινό φως, πώς να το πω, για φως. Για ηλεκτρικό. Για αλυσιδωτές αντιδράσεις που κορυφώνονται στο κέντρο της πόλης, που σχηματίζουν μια μπάλα φλεγόμενη και που μετά στριφογυρίζουν με τις πατούσες τους οι πολίτες, και που ύστερα την αποθηκεύουν στην κοιλιά τους. Μοιράζεται στον καθένα. Θα χρησιμοποιούσα το παράδειγμα του αγίου φωτός αλλά δεν είστε και χριστιανός, δεν θα καταλάβετε. Πώς να σας το πω...

Midnight in a perfect world

Για την αποψινή νύχτα σερβίρουμε Athens by night. Όπως το λέτε, ανήκει στα αγαπημένα μας.

Εκρήξεις φωτός, λουρίδες αυτοκινήτων εν κινήση, κόκκινο νέον κι αλουμίνιο. Ομόνοια.

Δεν γίνεται να χαθούμε, δεν μπορεί.

Oh wake up

Νick μωρό μου.

Slowly goes

Να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να παίξω με τη φόρμα να κοιμηθώ να ξυπνήσω ν'ακούσω τον ήχο που κάνουν οι μπότες μου στον διάδρομο να κοιμηθώ να ξυπνήσω να καθαρίσω τη λάσπη από τη σόλα να κοιμηθώ να ξυπνήσω να μην ξεχάσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω ναι αλλά πόσο θέλω να ξεχάσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να μετρήσω αντίστροφα μέχρι αυτό που θέλω να κοιμηθώ να ξυπνήσω και να διαγράψω μια ακόμη μέρα από το ημερολόγιο λες και θα ξανάρθει ποτέ να κοιμηθώ να ξυπνήσω να ασχοληθώ με τα προβλήματα και την ανία του δυτικού ανθρώπου να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ να ξυπνήσω να κοιμηθώ.

Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια

Πόσο μ'αρέσει ν'ακούω τους ανθρώπους ν'ανεβαίνουν με τ'ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα.

Αν ακούγαμε την Πλάτωνος...

Αν συμφιλιωνόμασταν με την εικόνα μας του Βασικά Καλησπέρα σας και των Απαράδεκτων...

Αν ξέραμε τι είμασταν προτού μπούμε στη ζώνη...

Αν είμασταν αρχαιοκάπηλοι σωστοί κι όχι γιαλαντζί...

Αν ζητούσαμε κι άλλα με τον ζήλο που ζητούμε τα ελγίνεια...

Εμιγκρέδες της Ρουμανίας, πιθανότητες ευτυχίας, στην περιοχή της αμερικάνικης πρεσβείας.

Και η σκάφη σκάφη

(Αστερίσκος: βέβαια, ντάξει, είμαι κι αυτή που είμαι, 1.70, ταλαντούχα, με πολλές γνωριμίες, συμπάθειες κι ημιμάθειες, φαν κι οπαδούς, ακόλουθους και θαυμαστές, κι έτσι όλα γίνονται πιο ενδιαφέροντα, δίχως να περιμένω από την υγρασία του πρωινού. Τα σύκα σύκα.)

It's only love

Μια από τις συγκατοίκους αφηγείται τη ζωή της στο τηλέφωνο, σε κάποιο πρόσωπο που νιώθω συγγενικό της. 'Τίποτε σπουδαίο δεν συμβαίνει', η ιδιοσυγκρασία μου η μεσογειακή θα φταίει και σ'αυτό το σημείο αισθάνομαι μία φωτιά. Πέρα από ένα σωρό μαθημάτων και βιβλίων, νέων φίλων, και τα λοιπά υλικά και μη της φοιτητικής ζωής, το νοτισμένο πρωί, όταν όλες ξυπνάμε πιστεύοντας πως όλα είναι πιθανά, παρά τους σοβατισμένους τοίχους που μας περιβάλλουν, δεν αρκεί; Πολλά συμβαίνουν. Κι ας υπάρχουν ώρες που μένω καθηλωμένη στο κρεβάτι μ'ένα κακό στομάχι, νομίζοντας για λίγα τα πολλά.

Είμαι αποφασισμένη

Θα γίνω αρχαιοκάπηλος. Έτσι κι αλλιώς το μουσειακό παρελθόν δεν χρησίμεψε σε τίποτα. Το αντίθετο.

Ακούω κομμάτια της Winehouse και ίσως σκέφτομαι πως τόσες άμοιρες φιγούρες σκύβουν πάνω από ένα χαρτί επί ώρες, βράδια ολόκληρα, παλεύοντας και ιδρώνοντας, πεθαίνοντας τελικά δίχως να'χουν δημιουργήσει κάτι που να φτάνει τη συγκίνηση της φωνής της.

Ο Μαντέλα ευτυχώς πήρε εξιτήριο

Αυτά για απόψε. Κάθε νύχτα και διαφορετική. Οπωσδήποτε ο τόπος ορίζει, δηλαδή μια νύχτα στη Νέα Υόρκη σίγουρα μοιάζει περισσότερο με μια κάποια άλλη νύχτα στη Νέα Υόρκη, απ'ό,τι με μια νύχτα στη Θεσσαλονίκη. Αυτές που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους είναι οι νύχτες στην Αθήνα και οι νύχτες στο Γιοχάνεσμπουργκ. Υγρασία πράγματι, χαρακτηριστικό αμφότερων, όμως σαν την Αθήνα δεν έχει κι ας μην έχω πατήσει ποτέ στη Νότια Αφρική.

Ασκησούλες

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα.

Λολολολολολολολολολολολολολολολολο.

Λιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλιλι.

Τι κρίμα που ποτέ δεν θα μπορέσω να τραγουδήσω.

Βρίσκουν οι άνθρωποι τρόπους να παραπονιούνται. Να γκρινιάζουν, να κουρνιάζουν.

Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα.

(Όχι πως διάβασα Γερτρούδη Στάιν σήμερα. Όχι πως!)

Κουβέλης και λοιποί της Αριστεράς.

He left no time to regret, kept his dick wet, with his same old safe bet.

Me and my head high, and my tears dry, get on without my guy.

I died a hundred times.

Ντάξει, οι καλύτεροι πάντα θα φεύγουν πρώτοι, πρέπει να το αποδεχτώ. Ίσως γι'αυτό να'ναι καλύτεροι. Να γίνονται πράγματι μέρος του μύθου. Και φυσικά είναι ένας ο μύθος, κοινός, με παραλλαγές (ανεπαίσθητες) για κάθε λαό και κάθε κουλτούρα. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Κι όπως κάθε γεωμετρία χρήζει επιπέδων, έτσι και μεις χρήζουμε γλώσσας κι επαναπροπροπροσδιορισμού σωστού. Όχι δηλαδή πως δεν πατάμε σταθερά ήδη (ίσως φανεί αστείο), αλλά να, κάτι μας λείπει. Να ξεχυθούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις για την πολιτική και το σύστημα που περιβάλλει, ντύνει, τρέφει και κα-τα-κρε-ουρ-γεί. Όχι πως λέω κάτι καινούριο, η μορφή ίσως ξενίζει, δεν είμαι δα και ραντικάλ. Η γιαγιά μου η Μαίρη μου'χει κάνει ζημιά με τις γαλλικές της αναφορές. Δεν μπορώ να συννενοηθώ με παλιόφιλους που δεν ξέρουν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και λε μεμουάρ ντουν φιλ ρανζέ. Κάπως έτσι έχουν τα πράματα.

Άλεξ σίτι

Τώρα μεγάλωσα, κι απολαμβάνω να κάνω μπάνιο, στο δώμα, με το παράθυρο ανοιχτό και το κρύο φως του φάρου να περνάει, να μπλέκεται με τους υδρατμούς.

Αλεξανδρούπολη ΙΙ

Μετά μεγάλωσα, κι απολάμβανα να κάνω μπάνιο, στην ταράτσα, με το παράθυρο ανοιχτό και το κρύο φως του φάρου να μπαίνει στο χώρο, να μπλέκεται με τους υδρατμούς.

Αλεξανδρούπολη

Βράδυ Παρασκευής.

Αυθόρμητα, και δίχως σχεδίαση, θέλω να μιλήσω για την υφή της νοσταλγίας.

Έπειτα όμως, σκέφτομαι πως τείνω τελευταία να αναπολώ και το μόλις περασμένο λεπτό, οπότε συμπεραίνω πως δεν είμαι κατάλληλη.

Μόνο - αν μου επιτρέπεται - θέλω να πω πως μου λείπει η αίσθηση του σαπουνιού (ΚΑΡΑΒΑΚΙ) που γλυστράει πάνω στην πορσελάνη, που ίσως να'ταν και μάρμαρο.

Αποφώνηση (αποδόμηση, κι ο Ντεριντά)

Goodnight, beauties. And God have mercy on ass all.*

*don't ask me about the font, please. I somehow did it.

HOLY SOUL κι ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Μεσάνυχτα, κάθομαι αγκαλιά με την Αινειάδα του Βιργιλίου και χαζεύω την κουζίνα και τα σκόρπια κουζινικά. Οι τσίγκοι στον έναν πάγκο και τα πορτοκάλια μου, μέσα σε μια μαύρη σακούλα, στον απέναντι. Δίπλα στο χαρτί κουζίνας που τελειώνει. Οι αποπάνω παίζουν με τους σωλήνες, δεν εξηγείται διαφορετικά ο ρυθμικός χτύπος πάνω σε μεταλλικά σχήματα που δεν λέει να κωπάσει.

Λίγο ακόμα και τελειώνω τη Χάνα και τις αδερφές της. Δεκαπέντε λεπτά μου'μειναν. Γέλασα πολύ με κάποιες εξόχως αλλενικές ατάκες, αλλά με το χέρι να καλύπτει τα χάχανα και δηλαδή δεν το πολυαπόλαυσα. Έτσι κάνω κι όταν βλέπω τους Αρβύλα κι είναι οι τσούπρες δίπλα. Τώρα, το 'τσούπρες' το λέω με όλη την καλή διάθεση, μου'χει μείνει από τον παππού, αλλά σίγουρα καταλαβαίνω πως έχει ένα ηχόχρωμα (...) αρνητικό. Δεν ανήκει στις πρώτες προθέσεις μου, αλλά δεν παίρνω κι όρκο.

H Μπλερ μου θύμισε μόλις, βλέποντας με κάπως κουρασμένη, ας το πούμε έτσι, μου θύμισε μόλις λοιπόν πως απομένουν δεκαεπτά μέρες μέχρι το Spring Break. Χαμογέλασα: αχ καλέ τι ωραία, είναι κοντά! Μόλις μου'φτιαξες τη μέρα, αγαπημένη. Στα εγγλέζικα όλα αυτά, αδόκητα. Αντίθετα από τα δοκούντα. Ασκήσεις στην ελληνική, μην τυχόν και την χάσω, και μείνω με καμιά. Τραγικό δεν θα'ταν;

Σάμπως κι αν έμενα στην Ελλάδα θα μου απόμενε και καμιά; Ίσως. Δεν ξέρω. Σκορπιοχώρι μερικοί συλλογισμοί της ώρας. Της ώρας, και τα ορεκτικά. Μα το θεό, όποτε τα χαζά παιχνίδια που κάνω ντεμέκ με τις λέξεις, έτσι, τάξης νηπιακής, όποτε λοιπόν θυμίζουν τη Δημουλά, μου την σπάω αφάνταστα.

Η ιδέα του ιδιώματος τώρα και του ιδιωματισμού έχει τρομερό ενδιαφέρον, ειδικά αν πιάσει κανείς κι ασχοληθεί σε πρώτο επίπεδο (μιλάμε για πολλά επίπεδα σ'αυτό το μπλογκ, όλα τ'άλλα είναι του περιθωρίου), σε πρώτο επίπεδο λέγω με τη ρίζα της λέξης.

1565–75; < Latin idiōma < Greek idíōma peculiarity, specific property equivalent to idiō- (variant stem of idioûsthai to make one'sown, appropriate, verbal derivative of idiós; see idio-) + -ma noun suffix of result.

Έκσταση με πιάνει μ'αυτά. Φεφέ, ξέρω, και σένα. Κυρίως εσένα. Όλα τ'αλλα είναι του περιθωρίου, δηλαδής, ετσι, να το πούμε κι αυτό.

Ομάρ

Η κωμωδία μου θυμίζει πόσο πολύ αγαπώ τους ανθρώπους.

Μία φρέσκια σαλατίτσα

Αγόρασα ένα πακετάκι με τις έτοιμες, προπλυμένες σαλάτες. Organic Spring Mix. Γύρω στα 4 δολάρια, δηλαδή ακόμα λιγότερα ευρώ να'ναι καλά η ισοτιμία κι η παγκόσμια οικονομία. Παρά το ΄προπλυμένο' της υπόθεσης, συμβουλεύω να ξαναπλύνετε τα λαχανικά - μονάχα όμως τη μερίδα που θα καταναλώσετε. Προσθέτω ύστερα από το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο που'χω φέρει μαζί μου φίρμας Κολυμπάρι. Ανακατεύετε, σερβιρίζετε σ΄ένα όμορφο μπολ -γιατί η παρουσίαση μετράει- κι απολαμβάνετε. Χρόνος προετοιμασίας: 3 λεπτά.

Κι οι πίκρες χαλάλι

Θέε μου, καλέ μου θέε μου, γιατί δεν διαβάζω κι αντ'αυτού κάθομαι στο κρεβάτι μου, αγκαλιασμένη με τον Αλμπέρ; Τι σκατά ουσία εμπεριείχε αυτή η μέρα και μ'έχει ακινητοποιήσει; Κοκαλωμένη ακούω τον Μoby που δυο χρόνια πριν λάτρευα και κοιτώ τον χάρτη του Μανχάτταν. Έχω τυλίξει μια ροζ κουβέρτα και δεν λέω να το κουνήσω.

Το καλό νέο για τους φαν του μπλογκ είναι πως ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ. ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ, ΟΥΡΜΠΑΝ ΘΟΤΣ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΠΛΟΓΚ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ. ΜΑΛΙΣΤΑ, ΜΑΛΙΣΤΑ. ΕΦΕΞΗΣ ΘΑ ΠΟΣΤΑΡΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΠΙΑΤΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ. ΚΑΘΕ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΦΙΕΡΩΜΑ 'ΕΞΥΠΝΑ ΨΩΝΙΑ'. ΠΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΦΘΗΝΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ, ΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΕΤΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΟΥ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ.

ΕΙΜΑΙ ΠΡΩΤΟΕΤΗΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ, ΚΙ ΟΠΩΣ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΣΠΟΥΔΑΖΩ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΗ ΧΡΟΝΟΒΟΡΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΓΕΥΜΑΤΑ ΜΕ ΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΘΕ ΠΙΘΑΝΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ. ΕΨΑΞΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΡΩΤΗΣΑ ΓΝΩΣΤΟΥΣ, ΑΓΟΡΑΣΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΔΕΣ. ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ! ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. ΕΝ ΤΕΛΕΙ, ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΜΕΤΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΜΑΙΡΗ-Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΘΙΣΙΑΣ. FOLLOW ME ON TWITTER.

Hold Time

Πώς χόρεψα απόψε.

Σαν καβαλιέρος.

Σαν να έπρεπε.

Σαν να μην έχω ξαναχορέψει ποτέ στη ζωή μου.

Σαν να κάνω κάτι απόλυτα της φύσης μου, όπως να μαγειρεύω φερ'ειπείν.

Όπως στις καυτές πλάκες της Σιθωνίας.

Όπως όταν σου λεν, αυτό είναι το τελευταίο μας.

Σαν να μην υπήρχαν όρια, και οι τοίχοι να'ταν το τύρι που πρόσφεραν σε κύβους.

Σαν να μπλέκω τα γένη, μόνο και μόνο επειδή τα μπλέκουν και οι υπόλοιποι.

Βέβαια -

Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από τότε στη Θεσσαλονίκη.

Ή από τότε στην Αλεξανδρούπολη.

Ή από κείνο το ματς του Πανιωνίου. Στην αρχή θυμάμαι, είχε τραγουδήσει η Παπαρίζου το αναπάντητες κλήσεις παντού.

Σαν να διψούσα. Από πιοτό (που λέει και η γιαγιά μου), κόκα κόλα λάιτ.

LSD

Κι αν κοιμηθώ με τα χρώματα πάνω μου, θα γεράσω πιο γρήγορα.

Rave on

Ti skata ekana me ta hrwmata. Oh my. Goodness, my my. Den prepei na paizw. Kalitera na koimamai. Ki an den paizw, tha prepei na'mai sovari. Kalitera na pethanw. Ki an pethanw, tha prepei na'mai isihi. Isws kai skithrwpi. Kalitera na meinw gia panta sto krevati mou. Nai, alla hwris parea den ehei plaka. Nai, alla kai me parea den ehei panta plaka.

It's a crazy feeling, you're revealing your love for me. Oh rave on, rave on, rave on. Poios mou'he pei pws i nea iorki moiazei me ton thanato? A, thimithika, enas trelos apo dw pou nomizei pws einai o James Joyce. S'auti tou tin paromoiwsi pantws, den eihe adiko. Den xerw an eihe dikio.

Outro, AKA I'm a fool to want you. Auto to kommati, dihws na vriskw kamia ousiastiki mnimi, mou thimizei ti nea smirni. To epiplaki me ta skonismena vinilia (giati ta vinilia ta vriskoun oloi panta skonismena?) Tou Giwrgi isws. I kai tis mamas. Kai twn dio. Ti kanoun twra autoi oi diskoi? Pou vriskontai?