Ευσεβείς πόθοι του μεταμεσονυκτίου 3

Θέλω οι ρίζες να είναι ανάγλυφες, σαν να είμαι δένδρο, σαν να είναι φλέβες. Θέλω να μην έχω ρίζες, κατά το δοκούν να αποσύρονται και κατά το δοκούν να εμφανίζονται. Θέλω μια ομορφιά μέχρι τον τελευταίο λυγμό, που κανείς δεν ακούει και δεν χρειάζεται να ακούσει. Θέλω με μιας όλα να ειπωθούν και μετά να χαθούν για πάντα. Κάπως έτσι θέλω να υπάρχω. Ροή δίχως σταματημό, θέλω μια ατέλειωτη πράξη για δύο. Σαν μουσική. Θέλω μια αίσθηση του χιούμορ και της αδικίας που μπορεί να ανυψώνεται και που δεν βρίσκει εμπόδια της τάξης, της κουλτούρας, του έθνους, της χαραγματιάς και τα λοιπά. Μια διαρκή πρόσθεση, μια μετρημένη πρόσθεση, μετρημένων προθέσεων. Ποτέ μια αφαίρεση ή ένα άδειασμα. Θέλω νύχτες στην πόλη, που όλα είναι ρευστά και δυνατά και πραγματοποιήσημα. Θέλω να αφιερωθώ. Χωρίς να καταταγώ. Δεν φτιάχνω κατηγορία, δεν ψάχνω ταμπέλες. Προτείνω. Μονάχα προτείνω.

Σοφ, ελπίζω να βοήθησα κάπως. Δεν ξέρω. Αλήθεια.

Ευσεβείς πόθοι του μεταμεσονυκτίου 2

Θέλω ο ΟΗΕ να λειτουργεί πιο σώστα, θέλω να καταργηθεί η θανατική ποινή, θέλω να καταργηθούν οι έννοιες 'ουτοπία' και 'δυστοπία', θέλω η γλώσσα, το γλωσσικό εργαλείο να εξελιχθεί και να γίνει πιο αποτελεσματικό. Θέλω να μάθω να μιλώ Αγγλικά, θέλω να έχω το θάρρος να ανταπαντήσω όπως νιώθω. Θέλω να εφαρμόσω τη ματιά μου στον κόσμο κι έτσι να μείνει. Θέλω να μιλώ για τη Λιβύη και να είναι σαν να μιλώ για την αδερφή μου. Θέλω διαδηλωτές που δεν διαδηλώνουν μόνο γιατί απολαμβάνουν την αίσθηση της κοινότητας αλλά γιατί έχουν την εντύπωση πως διαθέτουν δύναμη και προτάσεις άξιες μοιρασμού, θέλω μια μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης, θέλω λιγότερους καλούς κι επιτήδειους ρήτορες, θέλω περισσότερη ουσία και λιγότερο σελοφάν, θέλω αύριο να λέω πως ήμουν μεθυσμένη χθες που τα'γραψα όλα αυτά, θέλω η γιαγιά μου να είναι καλά, θέλω να είναι όπως ήταν, θέλω μερικά πράματα να είναι όπως ήταν, θέλω τίποτα να μην μετράει, να μην έχει επίδραση καμιά ουσία κοσμική παρά το παρόν, το κοινό παρόν, θέλω μια τέχνη που να αναδεικνύει τον καθένα, θέλω μια τέχνη εκλεκτική και για τους καλύτερους, θέλω λίγα, θέλω να είμαι αυτάρκης και να θέλω πολλά. Θέλω αν πεθάνω αύριο να πω πως αγάπησα. Θέλω να έχει λιγότερη σημασία για μένα αν μ'αγάπησαν. Θέλω να καώ.

Ευσεβείς πόθοι του μεταμεσονυκτίου 1

Θέλω να είμαι ελεύθερη, θέλω να είμαι αναρχική, θέλω να έχω ταξική συνείδηση, θέλω να είμαι αριστερή, θέλω να είμαι με τον παππού μου, θέλω να αγαπώ τους γονείς μου, θέλω να θυμάμαι, θέλω να μην θυμάμαι, θέλω να μείνω νέα, θέλω αύριο να είμαι εξίσου των ίδιων ημερών, θέλω να έχω καλή παρέα σε κάθε γωνιά της γης, θέλω να περπατήσω παντού μόνη, θέλω να μην μισώ τους ανθρώπους, θέλω να είμαι αλτρουίστρια, θέλω να αφιερώνω χρόνο, θέλω ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας, θέλω να φιγουράρω, θέλω να μιλώ μπροστά σε κοινό, θέλω να με γνωρίζει η θάλασσα, θέλω τα μπαράκια μας, θέλω το ραδιόφωνό μου, θέλω το Ντα Κάπο, θέλω μια πόλη λουσμένη στο φως, θέλω μια εξοχή σαν εκείνη του καλοκαιριού, θέλω να δω όσες ταινίες δεν έχω δει, να τις δω στα θερινά σινεμά, θέλω να μιλώ όπως σκέφτομαι, θέλω λιγότερα όρια, θέλω λιγότερα σύνορα, θέλω στίχους στους τοίχους πως τα πράματα δεν είναι όπως πρέπει να είναι, as they are supposed to be, θέλω τζάμια και παράθυρα παντού, θέλω να μπορώ να θέλω όχι μόνη αλλά μαζί με πολλούς ακόμα, θέλω να μάθω τρόπους να συνεισφέρω, θέλω να μην απολιθωθώ από την απόσταση, θέλω να είμαι αυτή που είμαι κι ο καθένας να μπορεί να είναι αυτός που είναι, θέλω να απαλαχθώ από το κόμπλεξ του μεσσία (χρησιμοποιώ ορολογία που βρήκα εδώ), θέλω κάθε μέρα να παράγω, να δημιουργώ, θέλω να σταματήσω να είμαι βάρος, θέλω να μάθω να παίζω μουσική, θέλω να μπορούσα να καταλάβω μαθηματικά, θέλω τούτη δω η μαλακία να μην ακούγεται παιδική, μια ζωή θέλω να'μαι μπροστά από την ηλικία μου, θέλω μια ζωή, όχι δύο, μία και καλή. Θέλω η Ελλαδίτσα να βγει από το σκατολούκι τώρα, θέλω να σταματήσει τις ανούσιες μάχες με τα Σκόπια, τη Μακεδονία ή πώς σκατά θέλουν να την λένε, θέλω τα κορίτσια στην τάξη μου να σταματήσουν να μιλούν για τις δυστυχίες της ζωής τους κι όχι επειδή στενοχωριέμαι καθώς συμπάσχω αλλά γιατί δεν έχω όρεξη να τις ακούω, θέλω μεμιάς όλες οι αντιφάσεις να συνυπάρξουν σαν σε καλό υφαντό, θέλω ο κόσμος να μάθει τα δικαιώματά του και να τα ασκεί όπως πρέπει, θέλω να κατέβουν οι εικόνες του jesus από τα σχολεία, θέλω να πάψω να αμφισβητώ την πίστη και τους ανθρώπους που πιστεύουν, θέλω να γράφω τις εργασίες μου με συνοχή κι όχι όπως τα γράφω τώρα, θέλω ο καθείς να κρατά την υπαρξιακή του κρίση για τον εαυτό του, θέλω να αγαπώ δίχως εξάρσεις, ήσυχα, σαν θάλασσα. Θέλω η συγκάτοικός μου να αρχίσει να πλένει τα πιάτα χωρίς να της το λέμε. Θέλω να συμφιλιωθώ.

Autumn in Washington Square

Η ψυχή μου βγαίνει και περπατάει με αυτό το κομμάτι.

Εν τω μεταξύ, έχω μια ιστορία για τη Washington Square. Μια ιστορία αγάπης κι εμπάθειας. Όποιος ενδιαφέρεται, ας με κάνει φίλη στο Facebook. Μαράκι Κουρκουμπίνι.

Είναι το ομορφότερο κομμάτι στα χρονικά της τζαζ που γνωρίζω. Κι αυτό ίσως γιατί δεν έχει 'λερωθεί' από τίποτα προϋπάρχον.

Status III

Έπλυνα τα δόντια μου νωρίς κάνοντας μάλιστα μπούκωμα με Listerine και ήπια αντιοξειδωτικό πράσινο τσάι.

Status II

Απείχα από καλαμπόκι, μπισκότα, cheese quesadilla που το λένε εδώ, μεξικάνικα τσιπς, πίτσα, μπέργκερ, σοκολατάκια Hersey's και λίτρα κόκα κόλας.

Status

Σήμερα έκανα κράτει.

Abyssus abyssum invocat

Επιχειρώ τη μεγαλύτερη ανάρτηση. Χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι (ή η Φατμέ στο Γεντί Κουλέ; Στο Γενί Τζαμί;). Ό,τι να΄ναι, που γράφουν κι όλοι οι γνωστοί στο facebook. Λεζάντα φωτογραφίας 'ό,τι να'ναι, μπουρμπουλήθρα μου'. Ό,τι να'ναι, μπουμπουλήθρα μου. Θυμάμαι παλιά, θα'χει δώδεκα χρόνια σίγουρα, έκανα στη γιαγιά μου χτενίσματα. Χτενίσματα σκατά να φάω, τις έπιανα όπως να'ναι τρεις τούφες, σχημάτιζα έναν υποτυπώδη κότσο και περήφανα της έλεγα πως αυτή η κουαφούρ ονομάζεται 'μπουρμπουλήθρα'. Αλλά γαμώτο μου, (δεκαοκτώ μείον δώδεκα, ο εγκέφαλος καίγεται) έξι χρόνων ήμουν, και ακόμα στην Ελλαδίτσα χαιρόμασταν τα καγιέν χωρίς τύψεις. Μπαίναμε όλοι με τη σειρά στο χρηματιστήριο, κλείναμε συμφωνίες με το μεσίτη για τρίτη εξοχική κατοικία, όλα καλά δηλαδής. Τώρα, ρε γαμώτο, σ' αυτή τη χρονική φάση που λένε, τι δικαιολογίες έχουν αυτοί οι συνομήλικοι γνωστοί -γνωστές κατά βάση- να βάζουν, να δημοσιεύουν τέτοιες φώτος από τις καθημερινές νυχτερινές τους εξορμήσεις με τις πιο κακόγουστες λεζάντες από κάτω; Να εξηγηθώ: αγαπώ και νοσταλγώ τα βράδια αλκοόλ και μουσικής, του φλερτ και του ατέλειωτου ναρκισσισμού εκτελεσμένου μπρος στους καθρέφτες που έχουν απομείνει αδειανοί μετά την αποχώρησή μου. Αγαπώ και νοσταλγώ, yes yes. Όμως. Ωστόσο. Εντοπίζω ένα οξύμωρο (ή ένα παράδοξο, τα μπερδεύω τα δυό τους) που θα ήθελα να μοιραστώ, να το βγάλω από μέσα μου που με βαραίνει εδώ στα ξένα. Πολίτες μιας χώρας που έχει κάνει την Ευρώπη σαν τα μούτρα της (ντάξει, όχι μόνη, σε συνασπισμό, μην λέμε τα ίδια), που έφαγε χρήματα ασύστολα και που σήμερα τυραννεί κάμποσο κοσμάκη με τα πακετάκια λιτότητας, πολίτες τέτοιοι λοιπόν, πώς γίνεται να φοράν τα γοητευτικά στενά τους μίνι και τις μπλούζες των αβυσσαλέων ντεκολτέ κατά τις δέκα μετά μεσημβρίας και να γλεντούν με την καρδιά τους κάθε -μα κάθε- βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές; Ακόμη και εάν υποθέσει κανείς πως τούτες συμπεριφορές ακολουθούν το σοφό 'διασκεδάστε/πηδήξτε γιατί χανόμαστε', τι διάολο (ψυχραιμία που χάνεται), τι διάολο δικαιολογεί τα μυαλά που δημοσιεύουν τα αποδεικτικά στοιχεία ως προς μεγιστοποίηση της απόλαυσης της βραδιάς; 'Μωρό μου, τέλειος ο Καρράς. Πότε ξανά;' Το λέω αλήθεια, αν όλο αυτό γίνεται από άποψη, σε στιλ 'ας ενισχύσουμε την οικονομία, τις επιχειρήσεις της νύχτας παρτάροντας ασυστόλως' ή 'δεν θέλω να μιζεριάσω, θα ζήσω όσο μπορώ και θα χορέψω για να θυμηθώ πώς είναι να ζεις', μ'αρέσει και να το επικροτήσω (λεξιλόγιο που φέρνει σε εισοδηματία). Νιώθω δυστυχώς όμως πως δεν υπάρχει τίποτα πίσω από τα πολύ γοητευτικά στενά μίνι, παρά ωραία κορμιά. Δεν είναι λίγο αυτό, σε καμιά περίπτωση, να μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω. Απλώς θυμώνω. Κρατώ τις επιφυλάξεις μου (κράτα μια επιφύλαξη, που λέει και η γιαγιά μου), ίσως γράφω υπό την επίρρεια της απόστασης που όλα τα μεγενθύνει και υπερβάλλω. Είναι λανθασμένος όμως ο τρόπος μας. Να μην μαθαίνουμε από την πτώση, παρά μονάχα από το τελικό, (δεν ξέρω αν θέλω να το απευχηθώ) τεράστιο σοκ.

Κότσαρα τέλος το λατινικό ρητό για να προσδώσω κύρος. Ο θεός μαζί μας.


PLEASE FEEL FREE TO CORRECT MY SPELLING. ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ (πανικός στην οικογένεια, απειλείται το γλωσσικό αισθητήριο της κόρης που θα γυρίσει αφρατέμπουρας και με θείας-από-το-σικάγο προφορά).

Διαλείπουσες εικόνες.

Les nuages

Η θέα από το ξενοδοχείο στο Σόχο, τρεις μήνες πριν.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα αν έμενα στην πόλη.
Θέλω δηλαδή να μάθω αν είναι πως αγαπώ τις πόλεις ή την πόλη μου.

Another tonight

Είναι στιγμές που όλα φαίνονται να βρίσκονται στη θέση τους. Και το μυαλό μοιάζει να'ναι σε μια τάξη.

Shit

Γαμώ το κεφάλι μου, μου λείπει το αδέρφι μου.

Tonight

Σοφία μου:

Μπορώ να μετρήσω τη ζωή μου με κανόνα τις συζητήσεις που με έχουν σημαδέψει, όπως λένε. Η πλειοψηφία αυτών μαζί σου. Στον Θερμαικό, στον θερμαικό, στην Αγία Σοφία, στη Πάστα Φλόρα, στο ΈΤΣΗ, στα σκαλιά της πολυκατοικίας σου, στη θάλασσα της Σιθωνίας, στα δωμάτια της Οξφόρδης, στo ζαχαροπλαστείo, στα βιβλιοπωλεία μας. Στο λιμάνι. Στο μουσείο. Στο λεωφορείο. Στη διαδρομή από σένα σε μένα.

Νίκολας:

Ντουζίνες συζητήσεων, άθρησκοι κι άθεοι αγκαλιά. Σε μέρη και μέρη. Επίσης παραθαλάσσια. Τα ξέρεις.

Τα λέω αυτά απόψε επειδή μόλις γύρισα από μια τρίωρη, άκρως ενδιαφέρουσα και fulfilling συζήτηση με μια κοπέλα απ' εδώ. Καταπληκτική συζήτηση πράγματι - blew my mind away. Καθώς συνδιαλεγόμουν, σκεφτόμουν πόσα μου έχετε μάθει ενώ έβαζα σε εισαγωγικά τις ρήσεις σας. Κάπως έτσι έχουν τα πράματα.

Φωτορεπορτάζ ενός τριημέρου

Κίτρινα βράδια

Τώρα τι με έπιασε κι ακούω τούτο ασταμάτητα, ένας θεός ξέρει. Είναι ίσως που μου θυμίζει τόσο έντονα τα υπέροχα βράδια στην Αθήνα, και ξαναζώ όλα τα by night, που λέγαμε και με τον Κώτσο. Αθήνα μου...

(Όχι, μαμά, δεν νοσταλγώ.)

Baston (before)

Μια μετακίνηση στο χάρτη, δίχως βούλες δεύσμευσης 'εδώ ξεκινήσατε', 'εκεί τελειώσατε', 'εύγε, ταξιδέψατε'. Με τα essays του Φόρστερ αγκαλιά. America is rather like life.

Blair dear, we had our anniversary deer. Τρία ελάφια να τριγυρνούν στο campus και μονάχα εσύ κι εγώ τα είδαμε. Καθώς αλλάζουν οι επέτειοι. Και οι υπαίτιοι.

Μπάστον, ντίαρ, μπάστον.

Ακολουθεί το ρόδι που μου έδωσε η Κάρολαιν σήμερα στα γαλλικά. Σαν Αμερικάνα, 'totally made my day'.

Friday

Κάπως έτσι

I'll tell you all my secrets but I lie about my past.

Explicit

Ώρα να γράψω στη μητρική, στην καλύτερη όλων, στην πιο εύηχη, στην πιο πλούσια και τα λοιπά. Καθισμένη σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης, άγνωστων συντεταγμένων και παραλλήλων, ακούω Μπαχ. Μαμά, τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα. Πείστηκα πια, ύστερα μάλιστα από τη συνομιλία μου με τον Απούλη, πως classical heals the soul. Το καταφύγιο.

Τώρα ακούω ένα Νυχτερινό. Και σύρω το βλέμμα μου πάνω σ'όσα γράφω... Τελείες αποσιώπησης· λιγοστεύω μάλλον. Μικραίνω. Δεν ξέρω τι σκατά και τι διάολο. Εκτός κι αν μας διδάσκουν πολλή μεταμοντερνιά εδώ κι περιπέφτω.

Όμως όχι, δεν θα το έλεγα. Κυρίως διδάσκομαι Μαρξ και πώς να γίνω ακτιβιστής σωστός.

Σε αυτό το σημείο: μαλάκες Έλληνες (προσφώνηση άκρως εριστική κι ενδιαφέρουσα), κάτι άκουσα πως έχετε όρεξη να κάψετε τη Βουλή. Θα τρελαθώ, αλήθεια το λέω. Στιγμές, λέω, θα γράψω κάτι εμπεριστατωμένο, να εκφράσω την άποψή μου περί των γεγονότων και των αιτιών της κατάντιας (ή της παρακμής, δεν ξέρω ποια λέξη) αλλά μου λείπει κάποιο ένζυμο της χώνεψης κι αντιδρώ βίαια.

Προχθές έκανα μια σκέψη. Ελπίζω να'ναι εντελώς ηλίθια: Σάμπως οι μείζονες Έλληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών κρίθηκαν -ή κρίνονται- ανίκανοι να αποτρέψουν έναν ολόκληρο και μικρό λαό από την πτώση και την τέλεια δυσφύμιση; Μήπως τώρα ο Σεφέρης απαξιώνεται; Κάπως, με κάποιον τρόπο, πρέπει να ερμηνευθεί ή εξηγηθεί η έλλειψη - πώς να το πω - ομορφιάς και ήθους στους τρόπους μας. Κάπως γαμώ - θα τρελαθώ. Αλήθεια.

Everything remains to be done.

Θα γίνουμε δύο σχολές, Σοφία. Κι όχι λόγω ασυμφωνίας αλλά προς διευκόλυνση των αναμεταξύ μας αναφορών. 'Όπως γράφει και η κα. Σ... στο τελευταίο της άρθρο, το συγκεκριμένο πλάνο ανήκει στα μοναδικά της ιστορίας του κινηματογράφου γιατί αυτό κι εκείνο και το άλλο.' Με λατρεία από μέρους μου. As always.

Pierrot le Fou

"Velazquez, past the age of fifty, no longer painted specific objects. He drifted around things like the air, like twilight, catching unawares in the shimmering shadows the nuances of color that he transformed into the visible core of his silent symphony."

I'm a million miles away

Στοίχημα με τον εαυτό μου. Μέχρι να'ρθουν δω οι γονείς μου, να έχω διαβάσει το Σε Έναν Άγνωστο Θεό. D'accord; Και τα essays του Φόρστερ.

Η στίξη είναι πάντα ελληνική. Της γλώσσας της μητρικής.


------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας.

Οι κοπέλες από την Ιορδανία και τη Μαλαισία λέγαν πώς δεν τους έχει αγκαλιάσει ποτέ ο μπαμπάς τους.

Η κοπέλα από την Ιορδανία μου φάνηκε αντιπαθής, από την πρώτη μέρα. Τώρα όμως που γύρισα στο δωμάτιό μου, νόμισα πως στενοχωρέθηκε προς στιγμή.

Τι σημασία έχει.

Το Μάτι του Σατανά

Θα γίνω μπλογκ μόδας, το αποφάσισα. Διαθέτω ένα καταπληκτικό στιλ που πρέπει -αν όχι οφείλω- να κοινωνήσω. (Σταδιακά θα αρχίσω να μιλώ σαν τους Ελληνοαμερικάνους.) Η φωτογραφία είναι μιας τύπισσας που δεν γνωρίζω. Θα ήθελα πολύ όμως να την μάθω και να την ακούσω.

Φοράει κασκόλ της μαμάς της. Της το'κλεψε. Το πήρε μαζί της στη ήπειρο που πήγε για να μορφωθεί, να δει και να γελάσει. Να κοιμηθεί, να φάει, να ξενυχτήσει, να κολυμπήσει, να συγχαρεί, να καεί. Όλες οι δραστηριότητες.

Βέβαιως, τυλιγμένες σε ξένο χαρτί. Λιγότερο τσακισμένο.

Το ομορφότερο soundtrack. Από το Straight Story του Δαυίδ.

Τα'χω παίξει. Τόσα έχει τούτη η μέρα να διηγηθώ και λίγο προτού την αράξω στο υπέροχα άδειο δωμάτιο και στο τέλειο κρεβάτι μου, εδώ στη γωνιά, εκθέτω προιόντα όλων των ωρών που μιλούσα στον καθρέφτη.

Αύριο μάλλον θα τα διαγράψω.

Αύριο επίσης θα πάω στο σούπερ μάρκετ.

Αύριο ακόμη θα ευχηθώ να μην υπάρξει μεθαύριο.

Bukowski oh my

Sex is kicking death in the ass while singing.

Math Tiara

Πίσω στο δωμάτιο. Στο γόνατο μου ξαπλώνει ο Henri-Pierre Roche, και δίπλα μου κάθονται ανακούρκουδα η Μπλερ, η Τζεν και ο Λάνγκστον. Η Ρεμπέκα γράφει στο διπλανό δωμάτιο την εργασία της, ενώ η Έμμα μαγειρεύει και το διαμέρισμα μοσχοβολά.

Τι μου συνέβη σήμερα στη Νέα Υόρκη, και τι έμαθα. Αγόρασα ένα αντίτυπο του 1940 or so με δοκίμια του Φόρστερ, τιμή ευκαιρίας τα εικοσιπέντε δολάρια στον τρίτο όροφο του Strand. Και έπειτα μου πρότειναν έναν Στάινμπεκ τσέπης, και είπα γιατί όχι. Τρία δολάρια.

Όλοι έξω κοιτούσαν τον ουρανό, γιατί ένα αεροπλάνο έγραφε εκεί πάνω. Με καπνούς. 'OUR LEASE'. Ακόμα δεν έχω καταλάβει.

Και ύστερα περπατήσαμε στη Union Square και μετά γυρίσαμε. Και στο τρένο, καθώς περνούσαμε από το Χάρλεμ, πάλι έφτασα κοντά σε κάποιες αξιόλογες συνειδητοποιήσεις δίχως ωστόσο να τις ολοκληρώσω. Ίσως αύριο, κατά τις πεντέμιση, όταν πάλι θα φτάνω στο Grand Central, αυτή τη φορά με την καλύτερη παρέα: τον κ. Μακ Ίνερνι.

Midnight

Θυμάμαι ένα ζεστό μεσημέρι στη Χαλκιδική. Η μύτη μου βρισκόταν στο ύψος του ορίζοντα της θάλασσας, και διάβαζα την τελευταία αράδα από τη συνέντευξη του Ίρβιν Γιάλομ σε κάποιο περιοδικό του Σαββάτου, μέσα από τη ψάθα του καπέλου. Ζεστό σώμα, υγρά μάτια και τα λοιπά. Τι είναι η ζωή τελικά κε. Γιάλομ; Η ζωή είναι ένα θαύμα, είπε. Πάψτε να ρωτάτε και ζήστε. Ακολούθησε η καλύτερη βουτιά που έχω κάνει ποτέ, αίσθησις απερίγραπτη. Σοβαρά.

Τώρα βέβαια τι κουραφέξαλα περί αισθήσεως και περί θαύματος.

Αλλά να πω κάτι: μόνοι μας βγάλαμε το ματάκια μας. Βαρέθηκα.

Φεύγω - πάω στο Midnight Cabaret. Φεύγω.

Concerned

Η σύνταξή μου άρχισε να τα παίζει. Θα έχουμε πρόβλημα.

Pastries

Γιορτάσαμε τον ένα μήνα συγκατοίκησης ομαλής και γαλήνιας με pastries. Δεν έχω απολαύσει ξανά γλυκό τόσο πολύ.

Ylenol

Βρήκα αυτό σήμερα και θυμήθηκα πως πριν λίγα χρόνια αυτή ήταν η μόνη θεωρία μου. Δεν ξέρω αν σήμερα το πιστεύω. Μάλλον ναι, αλλά οπωσδήποτε δεν φαίνεται τόσο τραγικό όσο φαινόταν τότε.

Letter to ma

Μαμά. Όλο ξεχνώ να σου πω πως η συγκάτοικός μου, η Jen, εκείνη με το ωραίο ταπισερί ή όπως αλλιώς το λες, ακούει Fleetwood Mac, ELO και Jethro Tull! Τρελαίνομαι.

Dictionary

Ξεχνώ: ούσα ή ούσσα; Κάποιος να πει παρακαλώ.

Je m'en fous ή Βρήκε ο Γύφτος τη Γενιά του

Απόψε, φίλε μου, πρέπει να γράψω ό,τι ξέρω κι ό,τι δεν ξέρω για την επανάσταση στην Υεμένη. Πρέπει όμως να ενσωματώσω τόση θεωρία που πραγματικά θα τα σκατώσω. Αχ, μακάρι να μην τα σκατώσω. Είναι η πρώτη εργασία που δίνουμε στον Χαμίντ και θα ήταν πραγματικά πολύ ωραία να να μην τα σκάτωνα.

Την Παρασκευή θα κατέβω στην πόλη, και θα συναντηθώ με λοιπούς ξενιτεμένους. Όλοι μαζί, σε κύκλους, σφιχταγκαλιασμένοι, θα χορέψουμε συρτάκι, θα φάμε τζατζίκι και θα τραγουδήσουμε ένα θλιμμένο τραγούδι νόστου για τη χαμένη πατρίδα.

Κοιτώ δρομολόγια για Βοστώνη. Είκοσι δολάρια, πέντε ώρες, δεν το'χω σε τίποτα.

Είδαμε μια γαλλική ταινιούλα πριν λίγο: η όμορφη καθηγήτρια των γαλλικών με το κόκκινο κραγιόν, ο μικροκαμωμένος Σαμ κι εγώ. Γέλασα επιτέλους. Ευρωπαίοι, παιδί μου... Ευρωπαίοι. Σαν εμένα.

Αν βγω από την Ευρωζώνη, πάλι Ευρωπαία είμαι.

Στο γυρισμό για το νέο μου σπίτι (αναρτημένη υπάρχει φώτο), συνάντησα μια τύπισσα -ούσα μάλλον μεταξύ φύλων- να καπνίζει κάτι περίεργο, η οποία κρατούσε μια ομπρέλα που έγραφε ZURICH. 'Aw, Germany?' αναφώνησα το αμόρφωτο. 'No, Switzerland!'. 'Aw, it says ZURICH, I didn't notice!' τα μπάλωσα. 'Have you been?' συνέχισα. 'I lived there for six months!'. Αγάλιασε η καρδιά μου.

Θυμάσαι;

Penalty

Διαβάζω τώρα αυτό το άρθρο και πραγματικά νιώθω πως τρελαίνομαι. Πώς γίνεται, μα πώς, να υπάρχει νόμος που να στηρίζει και να ζητάει την καταδίκη σε θάνατο ενός ανθρώπου; Πώς; Ποιος έχει το δικαίωμα να πάρει μια ένεση, να την μπήξει στο ξένο δέρμα και να σκοτώσει; Με κανένα αντεπιχείρημα δεν μπορώ να το καταλάβω. Μα με κανένα όμως.

Πριν δυό ώρες λοιπόν, εκτέλεσαν τον Troy Davis, ένα ακόμα σύμβολο πια του κινήματος κατά της θανατικής ποινής.

Αχ, Αμέρικα...

Όλη η αλήθεια του κόσμου εδώ μαζεμένη. Καμία άλλη στον πλανήτη. Στο σύμπαν. Σε ό,τι υπάρχει. Αχ.

Girl ya gotta love your man

Ακούω Nicolas Jaar -ένας θεός ξέρει γιατί το κάνω αυτό τώρα- και σκέφτομαι τη μέρα που πήγα στη συναυλία του. Τη νύχτα. Στη Βαβυλωνία του Μήλου. Πήγα εντελώς μόνη - τέλη Ιουλίου. Ήπια σκατά μπύρα, καθόλου δεν μου άρεσε. Ούτε κι ο Jaar μου άρεσε. Μετά χόρεψα στη Βαλαωρίτου με άγνωστους γνωστούς. Και ήπια τόσο μα τόσο πολύ αλκοόλ. Η μόνη στιγμή που άξιζε, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν όταν έπαιζε δυνατά το Riders on the Storm στην παραλιακή. Τότε μάλιστα!

Local readings

Επιτέλους διαβάζω τον Φύλακα στη Σίκαλη.

Yesterday

Κάπου στον κόσμο IV

Αύριο θα πάω στην πόλη επιτέλους. Πάντα urban. Και ένα τραγουδάκι, για να θυμάμαι πως πρέπει να γυρίσω την χώρα. Η Τίφανι έκανε το γύρο των Ηνωμένων Πολιτειών με το ποδήλατό της. Έχει ένα πανέμορφο τατουάζ στο χέρι, σαν μανίκι λουλουδιαστό τής είναι.

Κάπου στον κόσμο ΙΙΙ

Κάπου στον κόσμο ΙΙ

Κάπου στον κόσμο

Ma ma magic. Life is magic. Για όλα τα όμορφα κι όλα τα άσχημα.

love is the every only god

50 Years

Υπάρχει ένα κομμάτι μουσικής που δεν είναι σαν κανένα άλλο. Είναι ό,τι θέλω να έχω, ό,τι δεν διαθέτω και ό,τι διαθέτω μαζί. Είναι όλες οι ζεστές μέρες στη θάλασσα, κι όλες οι καυτές νύχτες στην πόλη. Είναι η άποψή μου περί αποικιοκρατίας και περί του κόσμου που επιμένουμε να καταστρέφουμε. Είναι η απάντηση στις τάχα κοινωνιολογικές κι ανθρωπολογικές μελέτες που αναζητούν να μάθουν, ακολουθώντας μοντέλα δυτικά αποκλειστικά. Από την Αιθιοπία με αγάπη.

La la library

Το δέντρο που αλλάζει/ Η σήτα μου.

Το σπίτι μου τη νύχτα.

Dreamboat

Ήδη κατάφερα να αγαπήσω το νέο μου κρεβάτι. Βρίσκεται σε γωνία. Είναι δίπλα στο παράθυρο της Kimball Avenue. Έχω αποθέσει προσεχτικά τα πάντα μου. Όσα κουβάλησα μαζί μου, και τους ψιθυρίζω τη νύχτα. Ελέγχω τον πόνο του νόστου με τραγούδια. Today she took a train to the west. Και οι μέρες περνούν και παίρνουν. Δεν τολμώ να ρωτήσω τι θα απομείνει.

Big Fish

This isn't how I die.

Ma ma miles

Και προχωρούσα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Κι ούτε κανένας με γνώριζε. Και από απόψε που θα με γνωρίσουν, θα φερθώ άσχημα γιατί θα πάρει καιρό να με γνωρίσουν. Προς το παρόν γελούν, διασκεδαστικός ο ναρκισσισμός μου, λένε. Βρίσκετε;

·

Συγκίνηση· επιτέλους, το τέλος της κακής παύλας. Τι ατυχία, μερικές μέρες πριν φύγω για τα ξένα. Η ζωή είναι άδικη. Δεν έχει σχέση με τη δική μου πολυετή άγνοια της άνω τελείας η τελευταία φράση· αλλά η ζωή είναι άδικη. Έτσι κι αλλιώς.

Δεν βάζω τελεία. Σημειώνω μια άνω τελεία. Δεν καταλήγω· παίρνω μια ανάσα. Ας πούμε.

Άθεη

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι στο μοναδικό στέκι της γειτονιάς, σου έκανα ερωτήσεις, ήξερες τις απαντήσεις, μου έκανες ερωτήσεις, θυμόμουν το παγκάκι, ύστερα ανεβήκαμε ψηλά, σου διηγήθηκα την ιστορία της Φωτεινής όσο δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ολόκληρη ήμουν. 'Ολόκληρη'... πες το όπως θέλεις. Αρκεί να'ναι συνώνυμο με αυτό της χαράς. Του 'δεν θέλω και πολλά άλλα, τώρα είμαι αυτάρκης' ή ακόμη και του 'τώρα βέβαια αμφισβητείται η κυριαρχία μου και η ανεξαρτησία μου'.

Jazzy Vol. 3

I can't live with or without you.

Jazzy Vol. 2

Έχει ζέστη, νιώθω πως λιώνω.

Jazzy

Όλοι έχουν πάει διακοπές.

Hindi

Αγαπώ τις συναυλίες γιατί στην πλειοψηφία αυτών βρίσκω τον εαυτό μου. Αποκτώ μια νέα, φρέσκια θέαση των πάντων που στριφογυρίζουν στο άμοιρο μυαλουδάκι μου. Έτσι κι απόψε με τη Hindi Zahra. Φωνή μετάξι.

Εντύπωση μου έκανε πως σε τουλάχιστον δυό της τραγούδια έγραψε πως έχουμε χρόνο, και πως ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Πώς γίνεται να το πιστεύει κανείς αυτό; Μια τέτοια άποψη είναι είτε η επιτομή της αισιοδοξίας και της απόλαυσης είτε μια περίτρανη απόδειξη του κατά πόσο πολύ γελιέται και πλανάται -οικτρά- ο κόσμος.

In any case. Don't forget about me when you sleep... Don't forget about me.

18

Οπωσδήποτε μια μεθεόρτια μελαγχολία πλανάται στον αέρα της 23ης Ιουλίου. Όμως πόσα μπορούν να απομένουν όταν λίγα εξαρχής υπήρχαν; Ωραίο κρασάκι ήπια απόψε. Έλαβα μερικά πολύ ωραία δώρα. Κάτι τέτοια πράματα. Πώς ξαπλώνω στο άνετο κρεβάτι κι αφήνω κάτι από μένα. Κλειστές κουρτίνες, να εμποδίσω τον ήλιο να μην ξυπνήσει την ξενυχτισμένη. Την άυπνη - τόσες μέρες. Ευτυχία μου είπε η Λίλια πως είναι να φοιτάς στη Νέα Υόρκη. Μακάρι. 'Θέε μου!', αναφώνησε η άθεη. Ξένη μεταξύ ξένων, καμία σύνδεση, καμία επανασύνδεση. Μακριά από τον τόπο και την αρχή. Την ρίζα. Πέρσι θυμάμαι μια τέτοια ανάλογη μέρα είχα σβήσει κεριά με την Τζάσμιν. Το βράδυ αποτίμησα τον φόρο τιμής μου, φόρο αγάπης, ακούγοντας στο καταραμένο youtube το Edelweiss. Δάκρυα στο New Hampshire. Μαλακισμένος χρόνος. Περνάει.

While the days slipped by from my window watching

Και τώρα που λείπεις, πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει για τον Gilmour και τον Waters και τους λοιπούς. Και προσπαθώ να ακούσω μουσική με τον τρόπο σου. Μ'αυτόν που τόσο θαυμάζω.

2

Ακούω ένα τραγούδι που μου θυμίζει έναν αυτοσχεδιασμό που κάποτε έκανα. Σώματος.

Είπα σώμα, και εδόθη η ευκαιρία. Είμαι ένα άτομο χωρίς σώμα ορίων. Σοβαρό πλήγμα για μια μέρα καλοκαιριού. Μέσα καλοκαιριού.

Μιλώντας για πλήγμα, καλό είναι να σκεφτεί κανείς πως η παρούσα κατάσταση προκλήθηκε. Η έμφαση στο ρήμα της δευτερευούσης. Η γράφουσα ουδεμία ευθύνη φέρει.

Σχετικά με τις ευθύνες: τίποτα δεν είναι πιο δυσάρεστο από την ανάληψη ευθυνών από ένα υπεύθυνο άτομο. Γι'αυτό και γω το χαίρομαι.

Η λέξη 'άτομο' επανέρχεται, και καλό είναι να πω πως προσωπικά δεν είμαι. Δηλαδή, παρατηρώ μία τομή στο υποτιθέμενο άτομο μου.

Το τραγούδι είναι το She Moves She των Four Tet. Ποιο άλλο. Κύμα, πιναμπαούστικη κίνηση χεριών και πτώση. Ατέρμονη, των ημερών.

Ψυχανάλυση.

Αχ, και δεν ξέρω. Απόπειρα να αποπάρω το ύφος μου. Να αποποιηθώ των ευθυνών και όποιας ουσίας με έχει σημαδέψει ή λερώσει. Γράφω σα χαζό, αλλά τούτη τη στιγμή είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Κι αυτό το λέω με κάθε απελπισία (αγαπημένη λέξη των ημερών).

Κυρίες μου, κρατήστε τη ψυχραιμία σας. Μπορεί να βουλιάξουμε!

Αχ, και δεν ξέρω. Κολύμπι.

1

Brian Eno ίσως... Ίσως και τίποτα.

I live in a city sorrow built.

'Or is life sick and cruel, instead?'

Πρωινό Τρίτης και αληθινή απελπισία. Ειλικρινής, αυθεντική, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Μου λείπεις ήδη.

Κάπου υπάρχει η αγάπη μου

Και ντάξει, τώρα μου ήρθε αυτό επειδή το 'τραγουδούσα' χθες σε κάποια φάση. Ωραία φάση ήταν. Ντάξ, περί ορέξεως, εμένα μ'αρέσει όπως το λέει η Αρβανιτάκη αλλά και η Μούσχουρη Μούσχουρη είναι. ΧΑΤΖΙΔΆΚΙΣ. Τέλος.

Τραγούδι - ταυτότητα, έτσι; Σαν τη φράση πιστά και φευγαλέα. Ή σαν το σεφερικό (μετάφραση Keeley) by the taste of brime. Ή σαν εκείνο του Έλιοτ από το Love Song: Do I dare to eat a peach? (Όχι. Γαμώτο.)

Μια ζεστή μέρα

Πώς να το θέσω το αποψινό; Μια ζεστή μέρα στην έρημη πόλη. Μια βόλτα στη γειτονιά και καλούδια σε τιμές ευκαιρίας. Νερό με σαράντα λεπτά, φθηνές μπύρες και φθηνές ταινίες. Να γράφω στα μπλογκς μου, να διαβάζω την εφημερίδα και καπάκι το αστυνομικό μυθιστόρημα, να τα μπλέκω τόσο πολύ ώστε να μην ξέρω αν η σπείρα της Θεσσαλίας εξαρθρώθηκε από την ΕΛ.ΑΣ ή από τον Μαιγκρέ. Να κλαίω βλέποντας τον Αλεξανδράκη στην τηλεόραση και να ζηλεύω Παπακαλιάτικους ήρωες. Να λιώνω το Ζεστή Μέρα του Βήτα και να τρώω κριθαράκι απ' έξω. Να κοιμάμαι στον καναπέ τον δικό μου ή τον ξένο. Όχι του ξένου. Κάθε άλλο τολμώ να πω. Μια εκούσια απομάκρυνση κι αποξένωση, tout a fait επιλεκτική όμως. Να χαλώ προγράμματα, να βουλιάζω στην κακιά μελαγχολία μου. Να χαίρομαι που θα πάω στην Αλεξανδρούπολη Να αναμετρώμαι με αναμνήσεις. Πάντα. Ασφυξία.

Issiz Adam II

Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ημέρας - καθώς απλωνόμουν στη θάλασσα, τη δροσερή. Μέχρι το ιστιοπλοικό φίλων, κουβέντα εκεί πάνω περί ανέμων και ξένων υδάτων και ύστερα βουτιά. Με τα πόδια. Σχεδόν ακούμπησα τον πάτο των επτά μέτρων. Αναδύθηκα. Με ελεύθερο κολύμπησα μέχρι την ακτή, δοκιμάζοντας τις αντοχές μου. Κάθε τρεις χεριές κι αναπνοή. Σεφέρης μεταφρασμένος, perfume of silence and pine. Δεν θέλω να ακούω τα τζιτζίκια.

Four Tet

Ένα απόσπασμα/Eccentric

Γράμμα στον εαυτό μου. Μεσημέρι του Ιούνη, σε λίγες ώρες θα προβάρω την αυριανή μου αποφοίτηση. Από-φυτό: βγαίνω ένα φυτό, που ακόμα δεν έχει μάθει τους τρόπους ευτυχίας. Με ευκολία βέβαια εντοπίζω συμπεριφορές μου άπληστες ή εκκεντρικές. Εκ των υστέρων, σε μια ρετροσπεκτίβα, διαπιστώνω πως το σχολείο μου δεν μου καλλιέργησε την εκκεντρικότητά μου - το αντίθετο. Προσπάθησε να τη δαμάσει. Και σήμερα πια, που επιδιώκω και θέλω να είμαι εκκεντρική, βρίσκω τύψεις εντυπωμένες, εμφυσημένες, εντοιχισμένες. Χρειάζεται δουλειά για να γδάρω από το σχολικό μου δέρμα μερικές συνήθειες που κόλλησαν κι επιμένουν. Η αποδοχή κι ανοχή για παράδειγμα της βλακείας. Τυχαία μου ήρθε.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ διαλαλώ πως η ανοχή είναι αρετή και χαρακτηριστικό του ευφυούς ανθρώπου.

Hazy eyes on the ceiling

Let this be the soundtrack of all my rainy days.

Since you say so

Νεκρές οθόνες. Νεκρές.

Planet Caravan

Τέλος μιας ακόμη μέρας. Καρκάγια μου, πρέπει να σου διηγηθώ. Όπως χθες, τι ωραία, low bap low bap. Στη κουζίνα με τη σαλάτα της μαμάς. Το φόρεμα δε που μου χαρίσατε, δεν παίζεται. Είμαι τόσο γλυκούλα όταν το φορώ.

Στήβω το κεφάλι μου για κανέναν καλό στίχο. Αγκαλιά με τους Black Sabbath και το πρωινό μου ολόκληρο. Ποτέ μόνη. Με την παρέα την καλύτερη, η μία μνεία μετά την άλλη. Είμαι ένας περαστικός εξομολογούμενος που λέει κι ο Μέσκος (πόσο φθονώ αυτό το στίχο) και δεν έχω παρά να υπάρχω.

Αύριο ταξιδεύω, σε ένα αυτοκινητάκι με μπαμπά και γιαγιά. Η αδερφή μου σε άλλο αυτοκινητάκι με μαμά και άλλη γιαγιά. Συνθέσεις θανατηφόρες. Εν τω μεταξύ, έξω από τον κόσμο μου, οι άνθρωποι εξακολοθούν να μαζεύονται στον Πύργο - αν και απ'όσο διέκρινα απόψε δεν χάρηκαν απαρτία. Δεν ξέρω ποια η άποψή μου περί της αγανάκτησης. Το ψάχνω.

Οπωσδήποτε, όπως είπα και σήμερα, στο εξαίσιο πρωινό μου, οι συγκρίσεις με την πλατεία Ταχίρ είναι αβάσιμες και κατά κάποιον τρόπο -κατά κάθε τρόπο- λανθασμένες. Μου λείπει μια μεθοδικότητα σκέψης, αλλιώς ρεπορτάζ θα γούσταρα να κάνω, ή ένα συστηματικό σχολιασμό της επικαιρότητας, κι όχι να σκαρώνω ασύνδετες, άκαιρες, φλύαρες φράσεις.

The earth, a purple blaze of sapphire haze in orbital ways. Μακάρι να'ταν πάντα έτσι. Να μην έπαιζε ποτέ το Henry Lee. Τι τον θέλουμε τον πόνο; Ε; Αχ, ελεύθερα κι απόψε, χωρίς λογοκρισία του μυαλού και ό,τι βγει. Οι αυθόρμητοι τρόποι έχουν οπωσδήποτε καλές σχέσεις με τη μνήμη. Κικίστικα παιχνίδια (της Δημουλά δηλαδή).

Κι όμως, διανύω μέρες ευτυχίας. Άπληστη τρελά θα'μουν αν έλεγα το αντίθετο. Δεν βοηθώ κανένα, κι αλήθεια θα'θελα κάτι τέτοιο. Κάπως να δικαιολογείται η ύπαρξή μου. Γιατί εγώ καλά και άλλοι όχι. Τα αιώνια ερωτήματα των ανθρώπων στην ήβη. Περαστική η ήβη, περαστικά και τα ερωτήματα. Μακάρι να το εννοώ, και να'ναι αυθεντική και ειλικρινής τούτη η ανάγκη. Είναι άραγε; Τι είναι ο αλτρουισμός;

Είμαι αγανακτισμένος πολίτης; Καταρχήν, δεν νομίζω ότι είμαι ακόμα πολίτης. Και δεύτερον, αγανακτισμένη εγώ γιατί; Ζω πολύ άνετα, με άπλα και φορεματάκια που με κάνουν πολύ γλυκούλα. Με ποιο δικαίωμα να σταθώ δίπλα σε έναν άνεργο νέο, με επίδομα 400 ευρώ;

Μεταμεσονύχτια ερωτηματικά για το είδος του αγώνα του δικού μου. Μ'αρέσει ο Howard Zinn όμως. Στηρίζει τις ιδέες. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας, έστω και αξιοθρήνητα μικρή, καμία συνέλευση με ελάχιστο κόσμο, καμία ιδέα που πετάει κανείς σ'ένα ακροατήριο, ή ακόμη και σ'ένα άτομο, δεν μπορεί να απορριφθεί ως ασήμαντη.

Και γω, το μικρό κι ανίδεο, άρχισα να συνειδητοποιώ - μόλις τώρα, καθώς αντέγραφα τα λόγια του ιστορικού - πως υπάρχει μια κάποια σύνδεση κοινωνικής δράσης και έρωτα. Ενδιαφέρον εύρημα, προιόν αποκλειστικό του πρωινού. Ιδέα που μακάρι να μπορούσα να αναπτύξω.

LOW BAP (ή αλλιώς, Η Μπανανιά)

Ορίτζιναλ ελληνική φρασεολογία, σε αναζήτηση βρίσκομαι (άνω τελεία εδώ, γαμώτο μου). Προλογίζω τους τρόπους μου, μερικές νύξεις ως προς το ύφος, 'καυστικό', ριζωμένο θα΄λεγα, φοβισμένο, τρέμει μέσα σε ένα αστικό κουτί, δέμα, μπαούλο, εσώκλειστα διατείθονται εξομολογήσεις.
Ξεδίπλωση. Διαβάζω: μέρα φεύγει, μέρα έρχεται, τάχα ο τόπος είναι στενός. Μα ακόμη και να'ναι, αγάπη μου - σε κάθε γλώσσα θα σ'αγαπώ. Πώς ξάφνου βρέθηκε η ελληνική φρασεολογία ή ηθική ή μπανανιά (άνω τελεία) όπως και να'χει: σε κάθε γλώσσα θα σ'αγαπώ.

Cave

Βλακείες, ούτε Νίκος Σπηλιάς ούτε Grinderman. Ακυρώνεται η συναυλία της Θεσσαλονίκης, ισχύει της Αθήνας.

July plans

Αν και νομίζω πως δεν φημίζεται για τις καλές του live εμφανίσεις, οπωσδήποτε είναι ο Νίκος ο Σπηλιάς (ε, κορίτσια;) και θέλω να τον δω. Μια βραδιά στη Μονή Λαζαριστών. Ίσως από τις τελευταίες. Do you feel what I feel, dear?

Post-Saturday lines

When you stand in front of me and look at me, what do you know of the griefs that are in me and what do I know of yours?

Κάφκα, και μου θυμίζει το πιο ωραίο του Σεφέρη. Σε κοίταζα μ'όλο το φως και το σκοτάδι που έχω.

End of May

Η αλήθεια των παράδοξων: ξεχνάω γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω.

Issiz Adam

Η ταινία είναι αφιερωμένη στους θεατές της.

We dance

Η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ song meaning και τέτοιες βλακείες είναι για τους Pavement. Πλάκα πλάκα όμως κάποιοι τύποι γράφουν κάποιες πολύ καλές ερμηνείες. Some brazilian nuts for your engagement.

Μίλα της.

Solange

Το Σαμποτάζ μου θυμίζει πάντα και σχεδόν αποκλειστικά τη Φαίδρα. Και μαζί με τη Φαίδρα θυμούμαι και το σχολείο μας. Περπατούσες στους διαδρόμους με τα αέρινα φορέματά σου και τραγουδούσες πως θα τους κάνουμε σαμποτάζ. Ποιος ξέρει, ώρες αναρωτιέμαι πως ίσως έτσι να περάσει στην ιστορία η παρουσία μας. Λιγάκι από διαφορά, λιγάκι από αδιάφορα, λιγάκι από κάτι απόκοσμο και άκοσμο. Σκυφτοί κι ανώνυμοι σε σκοτεινούς διαδρόμους, πόσο μ'αρέσει να ακούω τους ανθρώπους. Εμιγκρέδες.

Τι σημασία έχει όμως η υστεροφημία. Υπάρχει μόνο ως κατάδειξη της ματαιότητας, έτσι το βλέπω. Όπως κι ο αγαπημένος σας Τσέχωφ. Και έτσι που κάθομαι αυτό το απόγευμα μπροστά από το βιβλίο της Βιολογίας με τις επιλογές σκέφτομαι τρόπους να πανηγυρίσω το τέλος να μην στεναχωρεθώ.

Γλυκό. Το Σάββατο σαν να μας βλέπω σφιχταγκαλιασμένους να τσιρίζουμε high school never ends. You bet. It ends. Και μετά, χορός αμερικάνικος και τόσο ελληνικός. Μα τόσο...

This and that

Μερικές εμπνεύσεις των ημερών. Αυτό το μπλογκ, αυτό το κομμάτι, αυτός ο συγγραφεύς. Αυτό.

Κουτσούρι, will you keep me company?

Τι υπέροχα! Αύριο με το που τελειώνω με τα βλαστοκύτταρα και τα έντερα, θα τρέξω στο βιβλιοπωλείο μου, μετά στο δισκάδικό μου, πιο μετά στο σινεμά μου, ύστερα στο χορό μου. Pure bliss.

Ως τα άστρα

Χρόνια πολλά, κουτσούρι.

Troublemakers - All We Love and If You Arrest Me

Εφτά λεπτά δεν θα βάλω μισή τελεία και ίσως πάρω κακό βαθμό που δεν υπολογίζω τα σημεία στίξης αλλά δεν είναι η ώρα κι όσο θυμάμαι τις στιγμές το σύνολο των στιγμών που νιώθω τη μεγαλύτερη απελπισία τρελαίνομαι και ζητώ από το φίλο μου να κάτσει λίγο ακόμα και φυσικά αυτό τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να γίνει γιατί να γίνει άλλωστε γνωρίζει κανείς κανέναν από χθες κι εδώ είναι το σημείο να μιλήσω για την πασχαλίτσα που αλήθεια όλο την πάω στα φυτά κι όλο στο δωμάτιό μου γυρίζει πόσο ενδιαφέρον δίχως τούτη την πληροφορία ο δικτυακός κόσμος θα ήταν φτωχότερος τόσο βέβαια δω είναι το θέμα πως απλώς δεν πρόκειται για πληροφορία αλλά για κάτι περισσότερο ή λιγότερο ίσως να ξεμίζει ο χαρακτήρας αλλά είπα πως πειραματίζομαι γιατί η καταστάλαξη στα δεκαοκτώ είναι μια μορφή φτώχειας αχ κι αυτό το πιάνο μετανιώνω που το παράτησα παραλίγο να βάλω κόμμα είναι δυνατόν όχι δεν είναι είναι και κάτι έλεγε η μαμά πως η ανατολή δίνει δύναμη στον τύπο που κάθεται και τη χαζεύει στη λίστα κι αυτό μακάρι να γίνουν όλα της λίστας if you arrest me don't feel so sorry ούτε ποίηση ούτε καμία πρόσθεση αλλά μια συνεχής αφαίρεση πάντα κακοφτιαγμένη κρίμα κι αφού απόψε δεν έχω τίποτα άλλο να πω άξιο πειράματος πάω να κοιμηθώ το τραγούδι παίζει ακόμα οπότε δεν μπορώ να σταματήσω η βλακεία του καθενός even if i have no strength μια κυρία με έλεγε πως έχει εγκληματικότητα στην Αμερική να μην πάω ό,τι θέλουμε με φαίνεται μετά έλεγε για την απόσταση ποια απόσταση δίπλα είναι γω έτσι το βλέπω και μόνο η δική μου η ματιά έχει βαρύτητα σε έναν κόσμο βαρύτητας νυστάζω νυστάζω γιατί τέτοια κακά πειράματα για να γίνουν τα καλά yea a kno if you arrest me να γίνει η σύλληψη να τελειώνουμε βασανίζομαι.

Το Πειραματικό τελείωσα

Βαριά φιλοσοφία. Μας ενοχλούν οι αλλαγές. Μια μοναχική φιγούρα των σκληρών ακουσμάτων. Ονειρεύεται να πετάξει απόψε.

In the end of the night when i can be with you

4

Πόσο νυστάζω, κι όσο σκέφτομαι το περίεργο - πώς να πω - υγρό στο οποίο είναι εμποτισμένα όσα έχουν γραφεί τόσο καιρό, θέλω να κοιμηθώ και να αργήσω να ξυπνήσω. Το υγρό βέβαια αυτό άλλαξε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια τόσων μηνών και δεν ξέρω αν η ουσία παρέμεινε η ίδια.

Éphémères et en même temps intenses

Μετά από πέντε ώρες εξέτασεων, αποφάσισα πως καλό θα ήταν να αρχίσω να γράφω λίγο πιο απλά και σωστά εδώ πέρα. Ας μοιραστώ. Ένιωσα μια ασφυξία στην αίθουσα που γράφαμε γαλλικά. Η αίθουσα μια χαρά ήταν αν εξαιρέσεις την εικόνα του jesus πάνω από τα κακόμοιρα κεφάλια μας. Τα θέματα βατά πολύ που λένε κι όλα κυλούσαν αργά. Απλώς, αυτό που με ενόχλησε είναι πως δεν ένιωσα σαν τη Fanny Ardant. Έτσι περίμενα να νιώσω. Να με ρωτήσουν τι πιστεύω για τον έρωτα, αν απαιτεί ένα μεγαλύτερο, ένα έξτρα μεγαλείο για να τον νιώσει κανείς. Η κυρία εξετάστρια είχε μια μικρή φαλακρίτσα και φορούσε ανατομικά τακούνια και η έκθεση απλώς με ρωτούσε να αναπτύξω γιατί μ'αρέσουν τα γαλλικά και γιατί επέλεξα να τα μάθω. Μα γιατί θέλω να μοιάσω στη Fanny!

3

Θα πρέπει να υπάρξει κάτι άλλο.

Came crying back to me

Show yourself to me and I'd believe, I'd moan and I'd weep.

2

Ας μην χαλάσει και το μόνο που έχω.

1

Νιώθω έτοιμη να ομολογήσω. Να προβώ σε μία ενστικτώδη, αυθόρμητη καταμέτρηση κι εξύβριση όσων με ενοχλούν. Ροζάκια στους ιστότοπούς μου, γύρω και παντού, πιστεύοντας πολύ κι έντονα πως έτσι αλλάζουν τα πράματα. Γίνονται δηλαδή όπως τα θέλω εγώ. Πως με τους τρόπους μου, τις μανιέρες μου, που λιγότερο σκεφτικοί ίσως να ονομάζουν μετριοπαθείς ή ακόμα χειρότερα ντροπαλούς, θα δούμε το φως το αληθινό. Πως με τις αόριστες αναφορές, τους κακούς πληθυντικούς θα εκφραστώ ικανοποιητικώς, και μάλιστα χωρίς ατέλειες ή ημιτελείς συνθήκες.

Πεθαίνω σαν χώρα. Ο επίκαιρος τίτλος ενός βιβλίου που φιγουράρει στις βιτρίνες. Θα ήθελα να το διαβάσω, ίσως να ταυτίζονται αυτά που έχει να πει ο συγγραφέας του με αυτά που έχω να πω η ταλαίπωρη. Θα επιχειρήσω να γίνω πιο σαφής - αν και βρίσκω πως ήδη είμαι. Φίλοι φτωχοί που τυχαίνει να με διαβάζετε, σας ευχαριστώ. Απόπειρα στοιχειοθέτησης αυτών που μ'ενοχλούν και που πρέπει να αποχωριστούμε. Ας υπάρξω και κάποτε απόλυτη, δεν θα χαθεί ο κόσμος.

Λοιπόν λοιπόν... Δω στην πόλη μου την αγαπημένη, έχουμε τον νέο μας δήμαρχο. Τον Γιάννη Μπουτάρη. Τον παρακολουθούσα μέσα στο Πάσχα σε διάφορες συνεντεύξεις. Η μία ήταν στο TV 100. Τον κοιτούσα, τον άκουγα, χαμογελούσα γιατί με εξέφραζε τόσο πολύ. Τόσο πολύ όσο δεν με εκφράζει καμία από αυτές τις μαλακίτσες που γράφω κι απ'όλα τα κείμενα στα οποία πασχίζω να δώσω ή να αποτυπώσω μια κάποια ταυτότητα. Είναι ο ορισμός του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου. Και όχι γιατί ξέρωγω ίσως να'ναι άθεος, ή επειδή έχει τη σαυρούλα στο χέρι ή επειδή δεν φοράει γραβάτες, αλλά γιατί είναι άνθρωπος. Ίσως δεν φαίνεται λογική η εξήγηση ή σωστή η σχέση αιτίου και αιτιατού στο σημείο αυτό αλλά αρνούμαι να σκεφτώ άλλον ορισμό για τον άνθρωπο πέρα απ'ότι είναι ελεύθερος. Με τους φόβους του βέβαια, με τα πάθη του, με τις επιθυμίες, με τις λαχτάρες, με τις κραυγές μέσα στη νύχτα, με τους λυγμούς, με τους έρωτές του. Έχω την εντύπωση πως ελεύθεροι γεννιόμαστε. Στην πορεία όμως αλυσοδενόμαστε, που λέει κι ο Ρουσσώ. Κι όχι από θεσμούς ή από κανόνες. Κάθε άλλο, αλυσοδενόμαστε νομίζω για να νιώσουμε την ύπαρξή μας. Τέλος πάντων, ηλίθιες φιλοσοφικές διαθέσεις που δεν μου αρμόζουν (επειδή είναι φιλοσοφικές, όχι επειδή είναι ηλίθιες).

Ας μην τρελαθούμε άλλο, εκλιπαρώ. Οι δημοσιογράφοι του TV100 κοιτούσαν τον Μπουτάρη σαν να είναι εξωγήινος. Αλλά να, αν δίνατε λίγη προσοχή στον τρόπο αυτό κοιτάγματος, στα βλέμματα δηλαδή, να έτσι αν πλησιάζατε, θα διακρίνατε και μία καθόλου κακοπροαίρετη ζήλεια. Ένα 'μακάρι να μπορούσα να ήμουν κι εγώ έτσι'. Και δεν ζήλευαν τον τίτλο του δημάρχου (γιατί άλλωστε;) αλλά τον τίτλο του ανθρώπου. Με την ελευθερία του σκέπτεσθαι.

Ελπίζω να μου λείπουν οι φανφάρες και τα μεγάλα λόγια μόνο για να νιώσω πως πολιτικοποιούμαι. Άλλος είναι ο σκοπός μου.

Πολιτικό δοκίμιο

Οι γράφοντες (μιλώ για σοβαρούς γράφοντες, όχι σαν την αφεντιά μου) σπάνια αυτοορίζονται τελευταία. Περισσότερο αυτοεξορίζονται. Είναι τρελά αυτά που συμβαίνουν γύρω. Τρε-λά. Και πώς λαχταρώ να βρίσω όλους τους ανελεύθερους αλλά μάλλον δεν τολμώ. Ποιος ξέρει γιατί.

FIN

Τέλος απροσδόκητο εδόθη. Θλιβερό. Σύσσωμη η κοινότητα η διαδικτυακή έσπευσε να συλυπηθεί. Συλυπήθηκαν λοιπόν. Όλοι μαζί.

But I know that it's hard

Κατάρα ταραντούλα λακεδαίμων μοναχικός κοσκωτάς τασία σία σία σία.

Blue skies are coming

Τσίκα τσίκα μπουμ τσίου κοκοκοκο. Λαλαλαλαλαλαλαλαλαλααααα. Τεραμενίκα. Μπεμπέ. Κούτσουντο. Αιαιαιαιαιαιαοοοοα. Υπό ανά μετά παρά. Δόξα. Λόγια. Παράδοξα λόγια. Ανύπαρκτα. Τσίκι τσίκι. Υπαρκτά. Κοκοκοκο. Λαστ. Ελληνικά.

Hard times / Ενδοσκόπησις

Η πλήρης, εσκεμμένη διαστρέβλωση λαμβάνει χώρα σε έναν τόπο που βουλιάζει. Να μια θέα που άφησα, δεν πολυθέλησα ή δεν τόλμησα να αναφέρω. Αμέτοχη ή συμμέτοχος δεν ξέρω. Ο Γιανναράς σήμερα έλεγε πως οι Έλληνες έχουμε κάνει λάθη από την απαρχή της ύπαρξής μας. Δεν αφουγκραστήκαμε τις ανάγκες μας. Μονάχα, λέει, ακολουθήσαμε ξένα μοντέλα που όπως αποδείχτηκε δεν μας ταίριαζαν. Τραγικό το πώς χανόμαστε.

Εν τω μεταξύ, τον κ.Βαρουφάκη τον βλέπω πλέον πιο συχνά από τη μαμά μου.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη

Μετρώ τις θέες και τις θεάσεις της μέρας. Τοπία αντιδιαμετρικά -θα έλεγε κανείς - αντίθετα: ένα ναυάγιο, στην κορυφή ενός αμμόλοφου, και μερικές ώρες αργότερα, φωτισμένα τα κάστρα στην κορυφή όλων των διχασμών, όλης της πόλης.

Τέλος πάντων, γνωστό το συμπέρασμα. Ακόμα πιο γνωστή η διάθεση, η αναστοχαστικότητα, ο αόριστος τρόπος. Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη, για να θυμηθώ Λειβαδίτη. Η υπέροχη απαλλαγή. Καθώς και παραλλαγή. Ίσως και συναλλαγή. Τι ευχάριστα παιχνιδάκια.

Μοναδικό κέρδος η πρόταση άνω της μιας ερμηνείας. Κάτι είναι κι αυτό. Σε κάθε περίπτωση, μία είναι η αλήθεια. Τούτη.

Truffaut mon amour

Happy Easter

Το σπίτι μου είναι ένας σοκολατένιος λαγός. Και ένα μεγάλο μεγάφωνο μουσικών της Jessie J, αν είναι δυνατόν. Χριστός και Παναγιά.

I ain't goin to Connecticut / Pain

I ain't goin anywhere. Imma stay here.

Άλλη μια Κυριακή, σε αναζήτηση εμπνεύσεων. Δημιουργώ ένα υπαρξιστικό έργο, τι άλλο θα τολμούσα να προτείνω εξάλλου;

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι την καθηγήτρια της Ιστορίας μας να απαντά πως ως λύση στην ανάγκη των νέων για μια κάποια επανάσταση, προτείνεται μία διεθνής συγκίνηση και ευαισθητοποίηση. Καθηλωμένη όμως στην καρέκλα που σε λίγο καιρό δεν θα με χωράει, μοναδική μου συνεισφορά (μπάλες θα μπορούσε να πει κανείς) είναι μερικά μέιλ σε κυβερνήσεις κι αρμόδιους μετά από σχετικό ενημερωτικό μήνυμα της Αμνηστίας.

Διανύω την περίοδο της αθυροστομίας μου. Η κλασική φράση των τελευταίων βδομάδων. Αδίστακτος χρόνος. Σαν χθες όλα.

Fragmented phrases. Μια φιλολογία, μία νύχτα. Καταπολέμηση των πληθυντικών κι ο φόβος της αποκλειστικότητας. Συστήματα που δεν αναγνωρίζει η Δύση. Ίσως βέβαια ούτε και η Ανατολή. Τέλος πάντων, όλο τα ίδια λέω, μια απέραντη έκθεση των ελάχιστων που φέρω. Γαμώ, γιατί να μην δίνεται εύκολη η άνω τελεία στα πληκτρολόγιά μας; Καλά λέω πως ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για τους 'αγνώστου θεού'.

Otherwise Project

Η μέρα ξεκίνησε με έναν εφιάλτη, τον μόνο στα τόσα χρόνια ζωής μου που μ'έκανε να τιναχτώ επάνω, να ζητώ συντροφιά, σαν bebe. Ακολούθησε ένα ζεστό πρωινό, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Ένα ζεστό μεσημέρι στα στενά της πόλης, ένα πολύ κακό απόγευμα, με κλήσεις διεθνείς, να κλαψουρίζω στο ακουστικό. Τέλος πάντων, ύστερα ύπνος μήπως και ξεχαστώ, και πια μετά, στις οκτώ, παρακολουθώντας τη μεταμόρφωση. Του Κάφκα. Από άνθρωπος σε κάποιο ανθρωπάκι. Μακιγιάζ μπόλικο, κόκκινα και καφέ, ρούχα που δεν έχω ξαναβάλει. Με μία παρέα, συζητήσεις του κώλου, τύποι να ζητούν τηλέφωνα, μουσικές, αλκοόλ, ξένος καπνός, κινητά κι ακίνητα. Μια μεθυσμένη dudess, ένα ας πούμε διαφορετικό project στο υπόγειο, κακά ανέκδοτα, χειρότερα γέλια. Με περηφάνεια έλεγα πως τον Αύγουστο φεύγω για την μητρόπολη.

Παρηγοριά η ίδια η πόλη. Απίστευτο, κι όμως τόσο πιστευτό. Really?, τα λόγια της Ρεμπέκα. Υοu are with somebody? You look so... how to say... free! Ναι, της απάντησα, I like to believe I am. Μαλακίες.

Electric

Για τη Σοφίτσα μου, μια άλλη προσέγγιση. Αύριο, στη Γαία!

Paris

Αυτό τι σόι αστείο είναι; Μια με τους Neutral Milk Hotel και μια με τον Beefheart; Χα.

Kudos, my friend!

Τι χαρά και η αποψινή.

If i could only fly

If only.

Astor Piazzolla

Buenos Aires.

Albert Camus, L'été

Είμαστε μακριά από κάθε γη και μόνοι με τα πανιά και τις μηχανές μας.

Joan Baez

Yes the girl on the half-shell would keep you unharmed

Πρόσφατα -μόλις χθες- ανακάλυψα το Diamonds and Rust της Joan Baez. Ήταν στο δισκάκι με ένα σωρό άλλα τραγούδια και μερικές φωτογραφίες που μου έδωσε μια φίλη που επίσης πρόσφατα -μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο- γνώρισα. Τι ωραίο κομμάτι. Πριν τα σαρώσει όλα η εμπορικότητα μάλλον.
Now you're telling me you're not nostalgic. Then give me another word for it . You who are so good with words. And at keeping things vague because I need some of that vagueness now. It's all come back too clearly. Yes I loved you dearly. And if you're offering me diamonds and rust, I've already paid.

Lost in Translation

Τι να κάνει τώρα η Κόπολα;

Current affairs

Κι ενώ περιμένουμε τον αντιδραστήρα να εκραγεί ή να μην εκραγεί, διαβάζω την Ιστορία του Γιατρομανωλάκη και σκέφτομαι πώς διαστέλλεται και πώς συστέλλεται ο χρόνος. Παγκόσμια αγωνία από την πυρηνική απειλή, ξαφνικά τρομάζουμε όλοι μαζί, συλλογικά. Αντιλαμβανόμαστε πόσο μικροί είμαστε, κι εφησυχάζουμε καθώς μας λένε πως οι επιπτώσεις το πιθανότερο θα είναι μόνο τοπικές. Τι ωραία! Μερικοί εξ ημών με κάποιο ενδιαφέρον στη χημεία και στη καταστροφολογία χαζεύουμε τις ειδήσεις με ζήλο, καταγράφοντας τις θερμοκρασίες του κάθε αντιδραστήρα ανά ώρα. Το star βέβαια εντοπίζει και καταδεικνύει τις τρομακτικές ομοιότητες με την οσκαρική ταινία '2012'. What a wonderful world.

Ray

Δεν ξέρω πόσο μα πόσο τον αγαπώ. Πόσο μα πόσο μα πόσο μα πόσο.

When?

via Hey Oscar Wilde!

<(")

Όταν μου ζήτησες να σου διαβάσω, πρέπει να υπήρξα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.